1

เรื่องสั้น                                                                 กล้วย                       เขียนโดย ภูวดล ภูภัทรโยธิน

                            เช้าวันนี้ เวลา 06.50 น.  เขาขับรถด้วยอาการหงุดหงิด  หน้างอเป็นเคียวเกี่ยวข้าว   หลังจากที่ถูกเศษก้อนหินกระเด็นโดนตัวถังรถ เสียงดัง แป๊ก แป๊ก ซึ่งสาเหตุมาจากคนตัดหญ้าหันหน้าเครื่องตัดเข้าทางถนน  โดยที่ไม่สนใจรถแต่ละคันว่ามันแพงกี่แสนกี่ล้านบาท  มันคงคิดว่ามันคือผู้บัญชาการขอบถนน กทม.  เจ้าของรถหลายคันลดกระจกตะโกนต่อว่า  แต่ไอ้คนตัดหญ้าไม่สนโลกเอาเสียเลย   หรือว่า กทม.รับคนหูหนวกมาปฏิบัติงานนี้โดยเฉพาะด้วยเหตุผลถึงโดนด่าก็ไม่ได้ยิน    แต่ลืมคิดไปว่ารถแต่ละคันต้องถูกเคาะพ่นสีใหม่เสียค่าใช้จ่าย

มิใช่น้อยทั้งยังเกิดรอยตำหนิทำให้ราคาตกเมื่อขายต่อ    ส่วนการร้องเรียนนั่นหรืออย่าหวัง  และอย่าเสียเวลาเดินทางไปเจรจาจนเอ็นร้อยหวายอักเสพคาขั้นบันไดสำนักงานเขต 

“แม่ง ! ทำรถกูเป็นรอยแผล อุตส่าห์ทะนุถนอมอย่างดี”     เขาสบถบ่นกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น 

สักครู่หนึ่งเขาขับเคลื่อนเลี้ยวเข้าบริษัทฯ   

“สวัสดีครับ เจ้านาย  มาแต่เช้าทุกวันเลยนะครับ  ผมดูนาฬิกาเจ็ดโมงเช้าเจ้านายก็มาถึงแล้ว  ช่างเป็นคนขยันและตรงต่อเวลาจริง ๆ”     เขารับไหว้คำกล่าวทักทายของลุงกล้วยหอม ด้วยรอยยิ้มที่รีบเปลี่ยนจากอารมณ์โมโหมาเมื่อครู่นี้เอง    “สวัสดีลุง  แหม! ลุงก็เช่นกันขยันอยู่ยามแต่เช้าเชียว  คงผลัดเวรตั้งแต่ตีห้าล่ะสิ”

“ผมชินแล้วครับเจ้านาย   เช้านี้จะไม่รับกล้วยหอมสักลูกก่อนเหรอ  นี่เป็นกล้วยที่ผมไปเลือกซื้อมากับมือ

นะครับ”   “ไม่เป็นไรหรอก  ลุงเก็บไว้ทานเถอะ”     “โถ เจ้านาย ตั้งแต่ผมแขวนกล้วยไว้ที่ป้อมยามแห่งนี้มาไม่รู้หมดไปกี่หวีแล้ว  เจ้านายยังไม่เคยชิมบ้างเลย”    “เอาไว้วันหลังก็แล้วกันนะลุง ขอบใจมาก”

                            ภายหลังที่จอดรถเรียบร้อยแล้ว เขาหอบแฟ้มแห่งเอกสารความเครียดขึ้น

ลิฟต์ทันที  เขาทรุดตัว

ลงนั่งเก้าอี้ ปรับเอนปล่อยอารมณ์หงุดหงิดที่ยังคั่งค้างให้หมดไปกับกลิ่นอายกาแฟแก้วแรกของเช้าวันนี้

ขณะที่กำลังอร่อยกับรสชาติอันกลมกล่อม  เสียงโทรศัพท์มือถือดัง ตี๊ด ๆ ขึ้นขัดจังหวะ

“สวัสดีครับ  ผมราเชนทร์กำลังพูดสาย”      “เฮ้ย ! เชน เมื่อวานเวลาทุ่มกว่าทำไม ยู ไม่รับสาย ไอ โทร.หายู

ไม่รู้กี่ครั้งกดจนนิ้วมือหงิก  ว่าจะให้ร่างคำกล่าวอวยพรคู่บ่าวสาวเสียหน่อยก็ติดต่อไม่ได้   ไอ เกือบเสียหน้า

เพราะเจ้าภาพเขาแจ้งมากะทันหัน  นี่ต้องใช้ของเก่าที่เคยกล่าวในงานอื่นมาขึ้นกล่าวเอาหน้ารอด ไม่งั้นไอ

ต้องเสียหน้ากลางงาน   ยูจำไว้นะให้หัดรับสายเสียบ้าง  การกล่าวคำเก่า ๆ ซ้ำซากมันเสียฟอร์มรู้ไหม”

“ครับท่าน  ต่อไปผมจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้อีก” เขาขานรับด้วยอารมณ์เครียดที่กลับทวีขึ้นอีก  แล้วถือถ้วยกาแฟเดินวนเวียนไปมาเหมือนพระเดินจงกลมอยู่หลายรอบภายในห้องจนอุณหภูมิมวลรวมความสุขในถ้วยสลายรสชาติไปเสียแล้ว              ที่เขาไม่รับสายก็เพราะตั้งระบบสั่นไว้ อีกทั้งกำลังสาละวนอยู่กับการป้อนข้าวลูกสาว

 ก็เลยลืมสนใจเรื่องโทรศัพท์    เขาไสร่างลงนั่งอย่างละเหี่ยใจ ในมุมริมหน้าต่าง     มองออกไปภายนอกระเบียง   เห็นนกเขาหลงป่ามาแต่ไหนไม่รู้กำลังป้อนอาหารให้ลูกน้อย 1 ตัว  ที่ซอกอาคารหัวมุมระเบียง    ดูลูกมันยืดคอ

อ้าปากกว้างกินเพื่อให้อิ่ม อยู่เพื่อให้ชีวิตรอดท่ามกลางป่าปูนในเมืองหลวง  

                                                                                                                                                                          2

                            ขณะอารมณ์ของเขากำลังกำซาบกับภาพภายนอกหน้าต่าง  เสียงโทรศัพท์เบอร์ของผู้บริหาร

ระดับสูงดังขึ้นอีกคำรบ   “เชน  เช้านี้เวลาเก้าโมงครึ่ง ไอจะไปร่วมงานฉลองวันคล้ายวันเกิดท่านปลัด

กระทรวงฯ   ยูช่วยแต่งบทกลอนแฮปปี้ เบิร์ดเดย์ ให้ดีที่สุด  และอย่าลืมต้องมีชื่อและนามสกุลของปลัดฯ 

อยู่ในวรรคกลอนนั้นด้วย  แล้วอย่าให้เหมือนใคร  ยูต้องรีบเขียนเดี๋ยวนี้เลย  สำหรับประวัติปลัดฯ มีข้อมูลแล้ว

ไม่ใช่หรือ  แต่งมาสัก 2 บท  เสร็จแล้วส่งให้ฝ่ายอาร์ตจัดทำการ์ดอวยพรโดยด่วน ย้ำทุกอย่างต้องเสร็จก่อน

เก้าโมงครึ่ง โอเค”   “ครับท่าน ผมจะลงมือเขียนเดี๋ยวนี้  ขอเวลาไม่เกิน 15 นาทีครับท่าน”

เขารีบวางหูโทรศัพท์ แล้วเปิดแฟ้มเอกสารแห่งความเครียดค้นหาประวัติวันเกิดของบุคคลสำคัญ

“หายไปไหนวะ” เขาบ่นพึมพำแล้วหันไปเปิดคอมฯ ค้นหาข้อมูลท่านปลัดเพื่อให้ได้ข้อมูลพอสังเขป

นาฬิกาข้างฝาห้องเดิน ติ๊กต็อก  ติ๊กต็อก  ติ๊กต็อก คล้ายเร่งเตือนให้รีบแข่งกับเวลา  เพราะเวลาไม่เคยหยุดรอ

ลมหายใจใครทั้งนั้น  แต่เวลาจะแย่งกลืนกินลมหายใจ  ถ้าใครไม่รีบใช้เวลาให้เป็นประโยชน์

เวลาผ่านไป 12 นาที เขาเขียนเสร็จและรีบส่งฝ่ายอาร์ตทันที

“หากตะวันยังคงส่องแสง จะหมดแรงผิดหวังทำไม”  เสียงเพลงเก็บตะวันในโทรศัพท์ที่โหลดไว้ดังขึ้น

“สวัสดีครับท่าน ผมเขียนเสร็จแล้วและส่งให้ฝ่ายอาร์ตตะกี้นี่เอง”

“เออ!  ขอบใจมาก   เชน เมื่อกี้ ผอ.สำนักเลขาท่านประธานฯ เขาเอ่ยถึงยู  บอกว่ามีจดหมายจากกองทัพฯ 

เดี๋ยวจะให้เด็กเอาลงไปให้  วันนี้ไอต้องวิ่งหลายงาน   ตอนเย็นต้องไปร่วมงานพระราชทานเพลิงศพ

พ่อตาท่านประธานอีก    ยูทราบแล้วใช่ไหมที่ฝ่าย พีอาร์ เขาขอให้ยูไปช่วยเป็นพิธีกรในงานพร้อมทั้งเขียน

ประวัติผู้ตายอ่านหน้าเมรุ   ยูต้องทำให้ดีที่สุด  ข่าวว่าท่านนายก และรัฐมนตรีอีกหลายท่านให้เกียรติมาร่วม

งานนี้ด้วย   แล้วอย่าลืมแต่งกลอนไว้อาลัยด้วยนะ”     “ครับท่าน ผมกำลังร่างประวัติผู้วายชนม์อยู่พอดี”

เขาขานรับด้วยน้ำเสียงที่อ่อนน้อม แต่เป็นกังวลอยู่ลึก ๆ  

                            หลังจากวางหู เขารีบจับปากกาปั่นนิ้วแข่งกับเวลา  ขณะอารมณ์กำลังลงล็อคกับคำไว้อาลัย

จดหมายจากกองทัพฯ ถูกส่งมาที่โต๊ะ   เขาเปิดอ่านยังไม่ทันจบถ้อย ก็รู้แล้วว่า กองทัพขอให้เขียนบท

อาศิระวาท เพื่อพิมพ์ในหนังสือวันแม่แห่งชาติและหนังสือพิมพ์หน่วยขึ้นตรงต่อกองทัพฯ  ซึ่งสมัยที่

เสธ. อู้ ยังไม่ปลดเกษียณ  เขาก็เขียนให้แทบทุกงาน เพราะเคารพนับถือกันมานาน  กับทั้งเสธ.อู้ เป็นคน

ใจกว้างและเข้าใจในวิถีชีวิตนักเขียนไทยว่าไส้แห้ง (โดยเฉพาะกวีแห้งยิ่งกว่าแห้ง)

เขาลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง  นกเขาแม่ลูกคู่นั้นยังอยู่หรือไม่    วาบความคิดหนึ่งภาพเจ้าตัวเล็กลูกสาว

วัย 3 ขวบของเขาในชุดอนุบาล 3 ยืนเกาะหัวไหล่ขณะที่เขานั่งคุกเข่าสวมรองเท้าให้    ภาพนกเขาคู่นั้น

ยังอบอุ่นอยู่เหมือนเดิม

                            ก่อนที่เขาจะหย่อนก้นลงเก้าอี้ตัวโปรด เขาเหลือบมองไวท์บอร์ด  “ตายล่ะกู งานร่างคำกล่าว

คำสโลแกน คำขวัญและ คำกลอนยังรอคิวอยู่อีกเพียบ ทั้งในองค์กรและนอกองค์กรที่มีทุกระดับชนชั้นที่ขอมา

กูอยากสลบไปสัก 2 วัน พอฟื้นขึ้นมาให้กลายร่างเป็นทศกัณฐ์ จะได้มีมือไม้ไว้ใช้ให้คุ้มค่ากับชีวิตที่เครียด ๆ” 

เขาอุทานทั้งบ่นให้กับตัวเองที่ถูกเวลากระทุ้งชีวิตอยู่ตลอด