หยิ่งไม่ตลอด

หยิ่งไม่ตลอด
(บันทึก บ้านทุ่ง)6 กย.53 สายฝนทำตัวหยิ่งเป็นสาวคำหล้า คือ ไม่มาเสียหลายเย็น ทุ่งท่ามะกาเลยอ้างว้าง ชะเง้อคอยฝนนั้น ...ชาวนาทุ่งท่ามะกาไม่เดือดร้อน เรื่องน้ำทำนา เพราะใกล้เกลือแล้วจะไม่ยอมกินด่างเป็นอันขาด นับเป็นบุญวาสนา เขื่อนเหนือทุ่งท่าขึ้นไป เขื่อนศรีนครินทร์และลูกลูก ยืนเรียงเป็นพรวน นัยว่าหล่อเลี้ยงประปาไปถึงคนกรุงโน่น หุบเขาซาร์ลินัส เป็นถิ่นของนักเขียนนาม จอห์น สไตน์เบค แถบถิ่นคาลิฟอร์เนีย พงไพร หุบรัก เรื่อยมาถึงหนองเสือ หนองกลางด่าน อันคาบเกี่ยวระหว่างทุ่งนครปฐม บ้านโป่ง ถึงท่ามะกากาญจนบุรี ย่อมเป็นถิ่นของผม ผมจะแม่นยำตั้งแต่ฉากแห่งที่ตั้งตำบลในละแวกนี้ จากนครปฐมเจดีย์สีทอง ราดชุ่มฝนผ่านทุ่งท่ามะกา ถึงสะพานข้ามแม่น้ำแคว นั่นคือ งานนิยายในสไตล์ โนเวล ออฟ ซอยล์ หรือ พูดขยับให้โก้ จะว่า โลคัล คัลเลอร์ด์ ลิทเทอราเจอร์ ฉากเหล่านี้ เมื่อผมมาใช้เฟส บุ๊ก เป็นสื่อ จำให้ผมรู้ว่าผมมีแฟนนิยายในท้องถิ่นนี้มากขึ้น เขา/หล่อน จะดีใจเมื่อทราบว่าผมเป็นคนในตำบลเดียวกัน หรือจังหวัดนิยมเดียวกัน บ้านหนองกบ บ้านโป่ง ผมเคยไปดูการเลี้ยงปลาหางนกยูงคราฟองสบู่แตก และเมื่อผมเปิดเผยชื่อนามสกุลให้เขารู้ เขาดีใจ ผมถามว่ารู้จักได้อย่างไร เขาบอกว่า อ่านในงานเขียนของผมใน ต่วย"ตูน ต่วย"ตูนเป็นพ็อกเก๊ตบุ๊ก แมกกาซีน มีสมาชิกหนังสือเป็นแสน นั่นคือ ชื่อของผมที่ปรากฎในต่วย"ตูน มีแฟนแฟน รู้จักส่วนหนึ่ง แต่น่าจะเป็นพลังเงียบ ผมเคยเสียใจเมื่อปีก่อน ผมเขียนเรื่อง"ผำ"ซึ่งเป็นบัญชรในหัวข้ออาหารการกิน ผำ เป็นพืชน้ำ เม็ดฟูฟ่อง ประมาณเม็ดงา ทว่าสีเขียวเกิดตามแหล่งน้ำธรรมชาติ ผำ แกงกะทิเหยาะปลาร้าสักช้อนโต๊ะ ใส่ปลาหมอนา หอมกลิ่นน้ำย่านางแกมใบมะกรูดอ่อน ฉมอร่อย ผมเคยกินเดี๋ยวนี้ไม่มีแล้ว เพราะระบบนิเวศน์ทราม มีแฟน ต่วย"ตูน เมล์มาบอกว่า ผมจะเลี้ยงผำไหม ผำที่วิเคราะห์วิจัยมา เม็ดใหญ่แล้วขนาดไข่ปลาดุกทะเล ผมไม่ทราบว่า ผมเฉยเมยต่อแฟนานุแฟนท่านนี้ไปได้อย่างไร รู้แต่ว่า ตอนนั้น ผมติดเหล้า เจ้าโทสะ อารมณ์ขุ่นมัวง่าย ไม่อยากได้อยากดีต่อเรื่องใดใด ทั้งนั้น ถึงตอนนี้ เมื่อเรือนกลางทุ่งของผมสำเร็จ และมีบ่อข้างข้าง ระเบียงประมาณครึ่งงาน ระบบนิเวศน์ที่ผมไม่ยอมให้สารพิษมากล้ำกราย ทำให้บ่อนั้นปลาเต็มยุบยับไป ผมนึกถึงผำ น่าจะเลี้ยงสมรมในบ่อนี้ได้ ผมจะไปติดต่อ เก่ง ผช.บก.ต่วย"ตูน ก็เกรงใจ ว่าให้ค้นอีเมล์ฉบับนั่นให้ที ผมอยากกินแกงผำ ใส่น้ำไปย่านาง และใส่ปลากดคัง ที่เต็มตลาดเช้าเมืองกาญจน์ สายฝนทำตัวหยิ่งเป็นสาวคำหล้า คือ ไม่มาเสียหลายเย็น บัดนี้ ผมประมวล ดาระดาษ จะไม่หยิ่งกลับแฟนานุแฟนอีกต่อไป เพราะเลิกสูราได้ จิตใจผ่องแผ้วแจ่มใส ตอนนิยายโพรงมะเดื่อ กำลังดัง มีอาจารย์ภาคภาษาไทยจากมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ จะพานักศึกษามาตามรอยฉากในนิยายผม ตอนนั้นผมทำตัวเป็นอึ่งอ่าง เย่อหยิ่ง มีอหังการ มมังการ คิดว่าตนเองเก่ง หาใครเปรียบไม่ได้ ปฏิเสธไป โดยเหตุผลว่า บริบทสังคมแบบนั้นผมจะไปหาที่ไหน นอกจากร้านเหล้า และร้านอาหาร"พิมพ์รส"อันโด่งดังเท่านั้น แม้สายฝนจะทำตัวหยิ่งเป็นสาวคำหล้า คือ ไม่มาเสียหลายเย็น แต่ฝนก็คงจะทิ้งช่วงไปไม่นานนักต้องมา ทุ่งท่ามะกาต้องฉ่ำฝน เหมือนหลายวันในสัปดาห์ก่อน ผมก็คิดว่าผมต้องทำตัวให้เยือกเย็น และมีน้ำใจไมตรีให้แฟนแฟนนักอ่าน โดยเย็นชะโลมใจให้ยิ่งกว่าสายฝนยามนี้. ***************
ผู้ตั้งกระทู้ ประมวล ดาระดาษ :: วันที่ลงประกาศ 2010-09-06 14:56:34

แสดงความคิดเห็น
ความคิดเห็น *

ผู้แสดงความคิดเห็น *
อีเมล
	ไม่ต้องการให้แสดงอีเมล