อาลัย พยงค์ มุกดา

ฟ้ารุ่งแล้ว เรื่ออรุณอุ่นคันนา
อร่ามตารวงทองแดดส่องฉาย
ชูช่อทิพย์สุวรรณอันเรียงราย
ดังลีลาเยื้องกรายโพสพเทวี

โอ้ช่อทิพย์รวงทอง น้องพี่เอ๋ย
ไฉนเลยเกี่ยวเจ้าได้ขวัญใจพี่
เจ้ายืนต้นรอใคร หากไม่มี
โปรดปรานีให้พี่เกี่ยวด้วยเคียวใจ

เด็ดดอกรักร่วมต้นคนละกิ่ง
ไม่รักจริง จึงจืดจางห่างไปได้
ใจจริงเจ้าเล่าเห็นเป็นอย่างไร
จึงหมดสิ้นเยื่อใยขาดไมตรี

ขอสุดสิ้นกันทีที่ระทม
หากมีคู่สู่สมภิรมย์ศรี
เก็บดอกรักกิ่งเดียวกันมั่นชีวี
จะสุขทุกข์ร่วมฤดีไม่มีจาง

ตะวันต่ำใกล้ตก นกขมิ้น
ร่อนเร่บินไร้เรือนเพื่อนเคียงข้าง
ดอกเอ๋ย เจ้าดอกขจรกลีบอ่อนบาง
นกเหมือนเราอ้างว้างห่างรังนอน

สิ้นเสียงเพลง สิ้นครูผู้รังสรรค์
สิ้นคีตาแห่งสวรรค์ของวันก่อน
สิ้นพยงค์ มุกดา สุดอาวรณ์
วางบทกลอนแทบเท้าครู มาบูชา
                                                 “ณ ปลายฟ้า”

2…. เหมือนใบไม้เมื่อได้เวลาร่วง
เหมือนดาวดับแสงช่วงให้ห่วงหา
แต่เชื่อเถิดนั่นคือความเป็นธรรมดา
แห่งการเดินทางมาเพื่อจากไป

ฝากเพลง แต่ละเพลง ที่พร้องขาน
มีชีวิต มีความหวาน มีความไหว
มีความเศร้าในน้ำเสียงอยู่เพียงใจ
กลมกลืนในจินตนาและอารมณ์

เพลงต่อเพลงให้สัมผัสโดยหยาดร่ำ
คำต่อคำขับรักอันรื่นร่ม
ระบายเหงาในเงาตาซ่อนตรอมตรม
ระบายสุขเมื่อสมภิรมยา

ศิลปินผู้สร้างศิลปะ
เขียนจังหวะวาดไหวในโลกหล้า
คือเพลงครูซึ่งอยู่เหนือกาลเวลา
ประเลงฝันกล่อมฟ้า กล่อมธาตรี

ครูคือคนธรรพ์บรรเลงบทเพลงทิพย์
แทบกระซิบเสียงใจเมื่อไหวถี่
สิ้นครู ใช่สิ้นเพลงแผ่วพาที
ด้วยยังมีเพลงของครูอยู่ในใจ
                                        อัคนี  หฤทัย

จาก เหนือกาลเวลา ใน สยามรัฐสัปดาหวิจารณ์