๐ขยับไกวไหวเอนเบนก้านกิ่ง

ยอดหญ้าวิ่งเป็นคลื่นพื้นสีเขียว

พายุน้อยหมุนวนจนเป็นเกลียว

ใบไม้เหี่ยวฝุ่นยุ่งฟุ้งกระจาย

๐ทะมึนเมฆเคลื่อนครองคลุมท้องฟ้า

บังตะวันแจ่มจ้าลับลาหาย

ลั่นกลองยักษ์กัมปนาทประกาศกาย

เส้นสายจากฟ้าผ่าลงดิน

๐เวิ้งว้างชีวิตปิดสีสัน

แผ่นดินสั่นเปี้ยงป้างดังดับดิ้น

ปลาแหวกว่ายไปมาอยู่อาจิณ

หายสิ้นมิเห็นซ่อนเร้นตัว

๐น้ำหยดน้อยหยดลงเป็นวงแหวน

อีกนับแสนนับล้านตกผ่านทั่ว

สาดเทหนักเบาขุ่นขาวมัว

เหมือนฟ้ารั่วกระหน่ำน้ำลงมา

๐จากเม็ดใหญ่ดื่นดาษสาดลงหนัก

เริ่มลดน้อยปล่อยพักผ่อนจากห่า

เม็ดน้อยน้อยสีจางจาง..บางตา

น้ำตาฟ้าพร่างพรูอยู่ปรอยปรอย

๐กบอึ่งจึงร้องในท้องทุ่ง

เขียดโดดพุ่งทะยานตีนยันหอย

สายตาหนึ่ง*ดูเหมือนจะเลื่อนลอย-

ทอดมองคอยอ้างว้าง...รอบางคน !

"รัตนโกสินทร์ศก"