เรียน คุณปรัชญ์ วลีพร                                        

                                                                   ขวัญข้าว ข้าวขวัญชิด                    ปรัชญ์ ลิขิตพิศเพลินตา

                                                         วลีพร ซ่อนปรัชญา                                 เพียรค้นหาข้อคิดสรรค์

                                                                 งามเอยงาม วรรณศิลป์                   บรรโลมจินต์คะนึงฝัน

                                                          ตราตรึง ตรึงตามั่น                                  เนานิรันดร์ ขวัญข้าว เคียง

 เปิบข้าว

เปิบข้าวทุกคราวคำ      จงสูจำเป็นอาจิณ
เหงื่อกูที่สูกิน      จึงก่อเกิดมาเป็นคน
ข้าวนี้น่ะมีรส      ให้ชนชิมทุกชั้นชน
เบื้องหลังสิทุกข์ทน      และขมขื่นจนเขียวคาว
จากแรงมาเป็นรวง      ระยะทางนั้นเหยียดยาว
จากรวงเป็นเม็ดพราว      ล้วนทุกข์ยากลำบากเข็ญ
เหงื่อหยดสักกี่หยาด      ทุกหยดหยาดล้วนยากเย็น
ปูดโปนกี่เส้นเอ็น      จึงแปรรวงมาเป็นกิน
น้ำเหงื่อที่เรื่อแดง      และน้ำแรงอันหลั่งริน
สายเลือดกูทั้งสิ้น      ที่สูซดกำซาบฟัน

เอาบทกวีของท่านจิตร ภูมิศักดิ์มาเป็นของคาระวะครับ ^^

งานเขียนของท่าน งามคำ งามความ งามทั้งแง่คิด...ยิ่งแล้ว

                              "ขวัญข้าวเกี่ยวใจ"

       คมเคี่ยวเกี่ยวรวงข้าว     ทุกข์ปวดร้าวทุกสมัย

นายนาดังทาสไพร่                แพ้นายทุนที่ย่ำยี

       จำนองถูกจองจำ           จำนำนั้นก็หลบหนี

ประกันหวังได้ดี                     โกงกินกันทุกเพลา

       แผ่นดินแห้งขอดไหม้       น้ำตาไหลลงผืนนา

นายนาผู้สิ้นค่า                        ตัวนายทุนร่ำรวยยิ่ง

       ขวัญข้าวสร้างแรงใจ        เพียงหวังให้สู้ทุกสิ่ง

สะท้อนภาพความจริง              "ปรัชญ์ วลีพร" ครูเอยฯ

ขอน้อมคาราวะจากใจ

"ทรชนบ้านนอก"

มาชื่นชม โคลงสี่สุภาพ

เป็นสิ่งแรกที่ดึงดูดให้หัดเขียนร้อยกรอง

ปัจจุบันแทบเขียนไม่ได้แล้ว

คงต้องมาเป็นนักเรียนฝึกหัดกันอีกรอบค่ะ

ฉ่ำชื่นทุกชื่นฉ่ำ

ร้อยลำนำทุกคำร้อย

รอยรักจักรักรอย

ทอดยาวไกลไกลยาวนาน

ลึก "ราชาวดี"

"กระบี่ใบไม้" ไพศาล

"ทรชนบ้านนอก" ตระการ

"ภูสุภา" หวานสะท้านใจ