ปล.(ปฐมลิขิต) มันจะต่อไปอีกว่า

                                 ยอดใหม่ต้นใหม่แตกใบอ่อน

                         ว่ายฟ้อนกลีบสวยระรวยกลิ่น

                         ผีเสื้อเหงื่อไหลไคลริน

                         โบยบินตระโบมผสมพันธุ์

                                  ค่ำมาหน้าหนาวดาวกะพริบ

                          ระิยิบระย้าดวงตาฝัน

                          มองดาวมองฟ้าสบตากัน

                          เหมือนฉันมาพบสบตาเธอ..

     มองดาวราวสรวง ณ รวงฟ้า

พิศหน้าเนื้อเย็นเห็นเสมอ

เพียงพบสบเงาที่เบาเบลอ

ดับเพ้อลดเหงาให้เบาบาง

     น้ำค้างโรยหล่นแทนฝนหยด

รินรดซึมซาบฉาบแสงสาง

ปลิวรายสายลมพรมเส้นทาง

น้ำค้างชุ่มชื่นฉ่ำคืนวัน

    ยอดหญ้ามารองละอองน้ำ

ชุ่มฉ่ำปรีดิ์เปรมเกษมสันต์

ลิ่วทะลึ่งถึงรากฝากครามครัน

ละอองนั้นละอองนี้ชื่นชีวา

   ดินดอมหอมรากเคยฝากไข้

ชื่นไฉนไอดินประทิ่นป่า

หอมปรุงจรุงใจคลายอ่อนล้า

ธรรมชาติบานบ่าสง่าธรรม

     ธรรมชาติ ให้คน คนมีสุข

ใยทุกข์ ใหญ่หลวง มาล่วงล้ำ

เป็เพราะ เหตุใด ใยระกำไม่เพียงพอ

ใครทำ ใครได้ ใครสอพลอ

     ผืนป่า ตัดขาด พินาศสิ้น

โกงกิน เข้าไป ไม่เหลือหลอ

น้ำบ่า มาเลี้ยง ไม่เพียงพอ

มึงก่อ กูกรรม ช้ำเกินทน

  (มือใหม่ผิดพลาดขออภัย)

แก้ไข

ธรรมชาติ ให้คน คนมีสุข

ใยทุกข์ ใหญ่หลวง มาล่วงล้ำ

เป็เพราะ เหตุใด ใยระกำ

ใครทำ ใครได้ ใครสอพลอ

     ผืนป่า ตัดขาด พินาศสิ้น

โกงกิน เข้าไป ไม่เหลือหลอ

น้ำบ่า มาเลี้ยง ไม่เพียงพอ

มึงก่อ กูกรรม ช้ำเกินทน

  (มือใหม่ผิดพลาดขออภัย)

๐ ยลธรรมชาติผ่านกลอนเจ็ด

เบ็ดเสร็จมวลไม้ไพรสณฑ์

ลำห้วยสายธารกระแสชล

เลิศล้นบ้านเราทรัพย์อนันต์

๐ หนาวหมอกเมฆขาวลมหนาว

น้ำค้างพร่างพราวประกายสรร

ปลายฝนต้นหนาวคราวเหมันต์

เที่ยวกันสบายเมืองไทยเอย...

"รัตนโกสินทร์ศก"

ผืนป่า ชอุ่ม ลุ่มธารน้ำ

ฝนพรำ พร่ำสาย ร่ายแผ่วเผย

ลมพัด พลิ้วแกว่ง แสงรำเพย

ชิดเชย แก้วสูรย์ จรูญใจ

งดงาม ยิ่งใหญ่ ทุกแห่งหน

ด้วยมนตร์ แห่งป่า พาสดใส

วาดรุ้ง คลุ้งฟ้า อันกว้างไกล

สิ่งใด มิเทียบ มาเปรียบกัน

หมอกขาว กาวโรย โปรยยอดหญ้า

เกล็ดแก้ว แววตา แต่งรังสรรค์

ระยิบ วิบวาว พราวเครือวัลย์

คล้ายว่า ฟ้าบรร- ดาลแต่งเติ่ม

เกล็ดพราววาวแสงแห่งท้องฟ้า

แต่งป่ารินรวยให้สวยเพิ่ม

ป่าเขียวพรายพร่างสวยอย่างเดิม

หยดเริ่มเยิ้มหยาดรินราดลง

ทิวา ราตรี ที่พ้นผ่าน

ตระการ วิจิตร พิศวง

ผืนดิน ถิ่นแคว้น ทั่วแดนดง

ยังคง น่าชม อย่างสมดุลย์

เหล่าสัตว์...ไม้ป่า...ดาระดาษ

สามารถ ปรับเปลี่ยน ได้เวียนหมุน

มนุษย์ รู้สึก สำนึกคุณ

เมื่อบุญ บรรเจิด จึงเกิดมา

รักชาติ รักษ์โลก อย่าโศกเศร้า

บรรเทา ทันที... ย่อมดีกว่า

เพิ่มความ...เพลิดเพลิน...เจริญตา

ปลูกป่า...ร่วมด้วย...ช่วยฟื้นฟู

อ่านกลอนที่เกี่ยวกับธรรมชาติทีไร รู้สึกดีทุกครั้งเลยครับ

• โลกกลม...ลมล้อม..อ้อมโลกอุ่น

ละมุ่นอุ่นรักโลกนักสู้

โลกป่วยหมดค่าน้ำตาพรู

ช่วยชูให้โลกหายโศกตรม

• โลกกลมลมโกรก...ให้โลกหนาว

แดดวาวหลอมหล่อก็ขื่นขม

ล้านปีกร้านกร้าวร้าวระบม

โลกจม...ทุกข์ล้น...ไร้คนยิน