•ดวงจันทร์ดันตัว...สู่ขั้วฟ้า

แสงพร่าแลเหลืองที่เรืองรุ่ง

กลางเมืองหลวงไฟเปิดเจิดจรุง

และกลางทุ่ง...สีทองส่องคันนา

* พระจันทร์ส่องกระทบภูเขาคอนกรีตในเมืองหลวง

   และส่องกระทบภูเขาเขียวที่บ้านนอก

จันทร์ก็ส่องแสงจันทร์อย่างนั้นหนอ
ไม่เคยขอความเห็นใจจากใครอื่น
เธอจะนั่งจะนอนหรือจะยืน
หรือจะกลืนน้ำตาเวลาครวญ

จันทร์สว่างก็สว่างอย่างปกติ
เพียงแต่ตาเทอสิช่างผันผวน
คราบโลกีย์เนื้อหนังยังก่อกวน
ทั้งหมดล้วนเป็นม่านควันบดบังตา

                  ไฟแสงจันทร์มากมายในเมืองหลวง

           แต่ละดวงแสงยังสว่างจ้า

           จันทร์ดวงเดียวดวงนั้นที่บ้านนา

           กำลังลาลับร้างเป็นข้างแรม..

  แม้จันทร์ดับใช่ว่าแสงจะมัวพร่า

แสงดารายังทอฟ้าประกายแถม

ยังนวลสวยรวยล้นเมื่อต้นแรม

หิ่งห้อยแซมส่องสว่างกลางทุ่งนา

แม้นปลายแรมจันทราจะลาลับ

คืนเดือนดับอับแสงทุกแห่งหน

แต่ไม่ทำให้อับเฉาเศร้ากังวล

บันดาลดลแสงดาวพราวนภา

จันทร์ดวงเดียวเท่านั้นหนอ

ปลุกอารมย์คอกลอนสลอนหลาย

อิทธิพลดวงจันทร์นั้นมากมาย

จึงขอร่ายบทกลอนมาร่วมแจม

รัตติกาล...กลางกรุง...ในทุ่งตึก

แสงไฟ...กลางดึก...ส่องสว่าง

ระยิบ...ระยับ...รายทาง

"หัวใจ...อ้างว้าง...อยู่กลางกรุง"

ร.ศ.

         พระจันทร์กลางฟ้ากว้างนั้นห่างไกล

ต่างกับจันทร์กลางดวงใจที่ชายทุ่ง

หอมไอดินกลิ่นซังข้าวราวน้ำปรุง

หอมหวนฟุ้งห้องหัวใจในแสงจันทร์

และแสงจันทร์จะสว่างมิร้างแสง
ไม่อ่อนแรงโรยร้างทางความฝัน
จะอบอุ่นกายใจภายใต้จันทร์
เพราะกระท่อมหลังนั้น...ยังมีเรา

            รัตติกาลกลางกรุงถุงระเบิด

หากใครเปิดปุ๊บปั๊บต้องอับเฉา

พวกมือบอนบ้าจี้หรือขี้เมา

มันมักเอามาป่วนหวังกวนเมือง

           มัวแต่จ้องแสงจันทร์ดันไปเหยียบ

อาจตายเรียบหดหู่ไม่รู้เรื่อง

นำมาซุกแอบแขวนเหมือนแค้นเคือง

ข่าวต่อเนื่อง...เตือนไว้...ให้ระวัง

   เหยียบระเบิด เจียนตาย ฉันไม่เข็ด

ถึงน้ำตา  แทบเล็ด ฉันยังหวัง

เคียงข้างเธอ เช่นนี้ มีพลัง

แม้เกือบตาย สักกี่ครั้ง  ฉันยอมพลี

   แสงนวลจันทร์ กระจ่าง จากกลางฟ้า

ฉาบผิวหน้า นวลน้อง ผ่องราศี

หอมละมุน กรุ่นกลิ่น ทั้งอินทรีย์

ดวงฤดี เปี่ยมรัก ปักกลางใจ

พาดหัวข่าว...ตัวเบ้อเร่อ...เจอวันก่อน

ชายหนึ่งนอนขาขาดเลือดสาดไหล

เพราะมัวเหม่อมองจันทร์อันวิไล

ที่ผ่องใสสว่างอยู่กลางฟ้า

เดินไปเหยียบระเบิดเกิดตู้มต้าม

คนร้องห้ามไม่ทันรั้นเดินหน้า

จบคดีข่าวใหม่พักสายตา

ฉันยิ้มร่า...ระเบิดนี้ "ฝีมือเรา"

ร.ศ.

เพิ่งมารู้ ความจริง สิ่งที่เกิด                  เหตุระเบิด เสียงบึ้ม พาซึมเศร้า

เพราะว่ามาร ขัดขวาง ระหว่างเรา        เป็นตัวเจ้า  รอศอ  บ้าบอจริง

เคียงคู่น้อง  กลางจันทร์ นั้นแสนสุข     พี่เข้าคลุก  คลึงเคล้า เจ้าทุกสิ่ง

จริตน้อง คนดี มีมากยิ่ง                       ทำสะดิ้ง จึงขยับ จับเอวเธอ

เกิดบ้าจี้ ร้องกรีด ทำวี้ดว้าย                เกือบชีพวาย มรณา เพราะซ่าเซ่อ

แสนเสียดาย นวลนาง ครางละเมอ     เลยมาเพ้อ ตัดพ้อ รอศอชา (ตรี)

        ฝากบอกแล้วเตือนไว้ยังไม่เชื่อ

ตกเป็นเหยื่อจนได้...เป็นไงเล่า

หรือทั้งทั้งที่รู้แต่หูเบา

จึงโดนเจ้า...ร.ศ. มาก่อเวร

        นับเป็นกรรมแท้แท้พ่อแม่เอ๊ย

ตำรวจเฉยคุณพี่รีบหนีเผ่น

รัตติกาลกลางกรุงยุ่งพิเรนทร์

ถูกประเคน ด้วยระเบิด เปิดคดื

    ณ มุมร้างกลางกรุงถุงระเบิด
หลอดนีออนบรรเจิดส่องแสงสี
มีเรื่องราวหลากหลายมากมายมี
และแสนล้านชีวีสู่นิทรา

   ใต้แสงสาดจรัสรัตติกาล
ทุกชีวิตพลุ่งพล่านซ่านประหม่า
จากแสงเสียงเปรี้ยงป้างเวิ้งว้างมา
มิรู้ว่าจากแหล่งหนแห่งใด

   สับสนอลหม่านซ่านกระเซ็น
จะหาที่หลบเร้นมิรู้ได้
แย่งยื้อยุดฉุดแย่งใต้แสงไฟ
และซุ่มเสียงร่ำไห้ใต้ตึกราม

   ณ  มุมร้างไกลกรุงกลางทุ่งนา
ใต้เงาจันทร์ส่องจ้าแสงอร่าม
ในกระท่อมน้อยน้อยหลังงามงาม
ซึ่งแสงไฟไล่ตามมาไม่ทัน

   ในมุ้งเก่ายังมีสองชีวิต
หลับสนิทมิรู้เรื่องราวนั้น
มีลมพัดร้องเพลงบรรเลงฝัน
และแสงจันทร์ขับล้อเคล้าคลอเคลีย...

         ทั้งสองซุกหัวไว้ในผ้าห่ม

หลับตาข่มสนิทจิตระเหี่ย

คืนทั้งคืนหลับหน่อยค่อยหายเพลีย

ขวัญไม่เสียสับสนเหมือนคนกรุง

         ยินแต่เสียงไก่ขันรับวันใหม่

กลางพงไพร ชั้นยอด...ปลอดเรื่องยุ่ง

ทั้งการกินเรียบง่ายสบายพุง

ค่ำเข้ามุ้ง พร่ำพรอด...ก่ายกอดกัน

แผลระเบิด ผ่อนคลาย หายสนิท      เข้าแนบชิด นวลนาง สร้างสีสัน

หมดเรื่องทุกข์ สุขี ชิ่นชีวัน               ความผูกพัน แน่นแฟ้น แสนภิรมย์

สุขใด ไหนจะสู้ อยู่ที่บ้าน                 เคืองรำคาญ ไม่มีฝืน ให้ขื่นขม

ประคองรัก กันไว้ มิให้ตรม              รักเพาะบ่ม  ฝังตรึง ซึ้งทรวงใน

ยามทำงาน ทำจริง ไม่ทิ้งขว้าง        เราสรรค์สร้าง ความดี ที่สดใส

เพราะเธอเป็น ความหวัง พลังใจ      ถึงชีพไร้ ขอเคียงข้าง น้องนางเดียว

            หากชีพไร้ เคียงข้าง นางคงหนี

นึกว่าผี อาละวาด สุดหวาดเสียว

ต่อให้รัก สุดขั้ว ตัวเป็นเกลียว

เธอจะเหลียว มองผี...ไม่มีทาง

         ช่วงชีพอยู่ ออดอ้อน แน่นอนนัก

นั่นเพราะรัก หลงไหล ในเรือนร่าง

ยังห่วงใย ยาวยืด ไม่จืดจาง

ลองแกล้งห่าง บ่นหา ทำท่างอน

          พอหมดลม หายใจ ก็ไกลจาก

เคยรักมาก ร่วมเตียง เคยเคียงหมอน

พอความกลัว กลางกั้น เข้าบั่นทอน

แยกกันนอน ตัดห่วง ทันท่วงที

          รัตติกาล กลางกรุง ยังยุ่งเหยิง

แหล่งบันเทิง มากมาย เกลื่อนหลายที่

อันตราย แฝงมา กับราตรี

อาจเจ็บฟรี...โชคร้าย...อาจวายชนม์

แสนสบาย กลายเป็นผี หนีเที่ยวดึก

กำลังคึก ไปบุก ทุกแห่งหน

หาสาวสาว ในคลับบาร์ ล้วนน่ายล

ไม่มีคน เห็นเรา แหม..เข้าทาง

เรือนร่างหล่อน แอบลูบไล้ ไม่ให้รู้

เปล่งปลั่งดู ข๊าวขาว สาวซะอย่าง

ลีลาดุ เผ็ดร้อน ละอ่อนบาง

ตะลึงค้าง เป็นผี ดีเหมือนกัน

ไม่ใช่ว่า นิสัยเรา จะเจ้าชู้

แค่เอ็นดู ผู้หญิง อิงอกฉัน

เพราะผู้หญิง ล้นโลก โชคชายพลัน

มีเปลี่ยนบ้าง บางวัน เป็นธรรมดา..(ประสา สมัย ร.ศ.  ชาฯ ครับ) 

          ระวังเถอะ เป็นผี หนีเพ่นพ่าน

หากเจอว่านใ บหนาด อาจผวา

สาวสาวพก แนบไว้ อยู่ในบรา ......  (bra = เสื้อชั้นใน)

แอบคว้าล้วง ลูบไล้  ให้ระวัง

อกเจ้าหล่อน จะร้อนร้าว ราวไฟลุก

ผีต้องชัก กะตุก ด้วยว่านขลัง

วิมานผี ที่ฝัน มันจะพัง

ผีตาตั้ง..เพราะผี ...เที่ยวชีกอ

ขออภัย.... 

 วรรคที่ 2 เคาะจัดวรรคผิด... คำว่า ใบหนาด

 และพิมพ์ตกตัวแรกในวรรคที่ 4  ขอแก้ดังนี้...

ผีแอบคว้า ล้วงลูบไล้ ให้ระวัง

                                                   อภัยด้วยนะครับ...รีบไปหน่อย จ้า

.

ตกลงว่า ดวงจันทร์ นั้นน่ากลัว หรือไม่ หรือไฉน

ตกลงว่า ดวงจันทร์ นั้นน่าชม น่ากลัว หรืออะไร

ตกลงว่า ดวงจันทร์ นั้นดวงใจ ดวงไฟ หรือไรกัน

ตกลงว่า ดวงจันทร์ นั้นดวงใด ดวงไฟ หรือใจเธอ....

จาก.... นัก (ใส่ - ไม่สะเดาะ) กลอน มือใหม่ ในรูปแบบกลอนแบบใหม่ๆ ที่ไม่เคยมีใครพบเห็น..... มาก่อนในแผ่นดิน

ท่านนักกลอนมือเก่าทั้งหลาย ติ...  ชม... ด้าย.... นะครับ

ตกลงว่า... บทกลอนแบบนี้น่าจะไม่เคยมีมาก่อนในแผ่นดินนี้

แต่ว่า มันก็มีรูปแบบและฉันทลักษณ์เป็นตัวของตัวเองใช่ไหม.....

มันอาจจะไม่เหมือนบทกลอนที่ท่านทั้งหลายเคยติดในรูปแบบ

แต่มันก็เป็นบทกลอนในรูปแบบใหม่ ที่ไม่เคยมีใครเขียนไว้แบบนี้

ผมว่า มันก็เป็น "บทกลอนได้" เพียงแต่ "ท่านทั้งหลายไม่เคยคิดและไม่เคยเห็น" จริงม้า.....

คราวนี้ ก็จะเป็นประเด็นไหม่ๆ ให้ "สมาชิกสมาคมนักกลอน" ได้ "วิวาทะ" กันอีกกระทู้หนึ่งละ....

.

 เป็นหมอผี  ตกงาน  มานานแล้ว                เสียงเจื้อแจ้ว เกิดผี  ที่เหลือขอ

โลมเล้าสาว ที่ระหว่าง  อบู่กลางฟลอร์      คือ รอ  ศอ  วางระเบิด  เกิดตามเอง

สะพายย่าม  ออกไป  พร้อมหวายเสก        เป็นเรื่องเล็ก  แค่ปราบผี  ที่อวดเบ่ง

เจ้าตัวนี้  ทำท่าทาง อย่างนักเลง               ขืนทำเก่ง  คราวนี้  เห็นดีกัน

 มหาฯ

 โพสไม่ทันอีกแล้ว  แก้ไข  บาทสอง บทแรก

โลมเล้าสาว ที่ระหว่าง อยู่กลางฟลอร์   คือ รอ ศอ วางระเบิดเกิดตายเอง

   เดี๋ยวก่อน!  เดี๋ยวก่อน! เดี๋ยวก่อน!
นี่พวกท่านว่ากลอนกระไรนั่น
หะแรกกล่าวรัตติกาลกับพระจันทร์
แล้วเปลี่ยนผันเป็นผีมีที่ไหน
   เดี๋ยวผีจับโน่นนี่จับทั้งตัว
ตั้งแต่หัวหน้าตามาหัวไหล่
เรื่อยลงมาจับอะไรต่อมิอะไร
แล้วเอามาแนบไว้ข้างในบรา
    งงแระ  งงแระ  งงแระ
แฮะ แฮะ  พวกท่านเล่นอะไรหว่า
เล่นระเบิด  แสงไฟ  ในจันทรา
หรือเล่นหากวีผีจับหัว

             กล่อมมาลี    คิดมากไป   หรือเปล่าจ๊ะ

  เรื่องนี้นะ    เกิดกลางกรุง   มืดสลัว

มีผีบ้าง   ก็สนุกดี   ไม่น่ากลัว   

ทำให้เรื่อง   เนียนัว    สับสนดี

           ในกลางกรุง   ยุ่งเหยิง   กันไปใหญ่

เชิญผู้อ่าน  ต่อกลอนไป  ตามวิถี

จินตนาการ  ตามบท  ของกวี

ให้เรื่องนี้   ดำเนินได้  ดั่งใจจง    

          รัตติกาล กลางกรุง ยุ่งอีกแล้ว

ผีมาแซว สะกิด พิศวง

เพิ่งเนียนัว นัวเนีย เพลียอนงค์

กลอนรับ-ส่ง คักคึก พิลึกจัง

          หมอปีศาจ ซมซาน งานเริ่มเข้า

ต้องคอยเฝ้า ระงับ จับผีขัง

จุ๊ จุ๊ จุ๊ ! ...โอมเพี้ยง...อย่าเสียงดัง

ผีกำลัง มาแล้ว....แถวนี้เอง....

        ผีจะจับอะไรอย่าไปสน

สัปดนจับไข่อยู่ในเข่ง

ผีขโมยฉ้อฉลอลเวง

มันไม่เกรงทำเขื่องในเมืองกรุง

เที่ยวลักไข่แม่ค้าทุกเช้าค่ำ

แอบลูบคลำผู้คนทำจนยุ่ง

ทั้งผู้ซื้อผู้ค้าต่างมามุง

หมอปีศาจ ไว้พุง จับผีที

โอมเพี้ยง .. โสภี เป็นผีสาว

นวลสุดสวย หมวยขาว ฉบับผี

ให้พ่อหมอ หลงเสน่ห์ เล่ห์มากมี

ออกวงที่ ล้อมไว้ สายเวทย์มนต์

แล้วทำลาย พิธี ไม่มีเหลือ

ฉันล่ะเบื่อ ถูกปองร้าย เสียหลายหน

ผีส่วนผี ไม่ป่วน คนส่วนคน

ผีมาบ่น ....เดี๋ยวปิดห้าม สนามบิน  (สุวรรณฯ)

ผีเก่า ร.ศ.  จ้า

ปล. ผีไม่มีสีนะฮะ ผีเป็นกลางจ้า

รัตติกาลกลางกรุงทุ่งอักษร
จากดวงจันทร์จากจรเป็นเรื่องผี
ไล่ลำดับเรื่องราวกล่าววจี
ถ้อยกวีไหลหลั่ง....หลั่งจากใจ

          รัตติกาลกลางกรุงยุ่งอย่างยิ่ง

ยังไม่นิ่งหลายคนบ่นสงสัย

เหมือนหนังยาวจะหลบจบอย่างไร

เพื่อนแคะไค้ต่อตอดดอดเข้าแจม

ยกเอาผีมารวมมาร่วมเล่น

มิวายเว้นหมอผีที่เข้าแถม

จึงถูกผีหว่านล้อมเสียงอมแงม

แอบหอมแก้ม จับโน่นนี่ ...ผีจอมซน

อย่าไปเอี่ยวการเมืองเรื่องจะเขว

เดี๋ยวจะเป๋กันใหญ่ไร้เหตุผล

รัตติกาลกลางกรุงยุ่งพิกล

อาจต้องวนวุ่นวายอีกหลายวัน.....  (ซะมั้ง)

เรื่องจะจบ อย่างไรนั้น ฉันไม่รู้       ผีฮึดสู้ หมอใช้มีด ไม่กีดกั้น

ขอเรามา ร่วมเห็น เล่นทุกวัน         เขียนกลอนนั้น สุขี ดีนักแล

(มัวทำงานเพลิน มาตอนดึกขอบทเดียวพอครับ)

เขียนสัมผัสซ้ำอีกแล้ว ต้องขออภัย ไม่ทันดู ดึกแล้วไม่แก้ละ..เลยตามเลย

      เด็ก ๆ อย่าเอาอย่างนะครับ

         ท่านมหาศักราชพลาดนิดหน่อย

ทำงานบ่อยเหนื่อยอ่อนลงนอนแผ่

ไม่ได้เจตนาตั้งตาแล

ง่วงแทบแย่อ่อนเปลี้ยเพลียพอกัน

        มาอยู่เวรตอนดึกคึกนิดนิด

แกล้งสะกิดขยำต่อมขำขัน

รัตติกาล กลางกรุง...ยุ่ง..แต่มันส์

เราเลยดัน ต่อเล่น เป็นพิธี....   (... ซะงั้น)

                                           ได้เวลาหนีเวรกลับบ้านพอดี...ขอไปหลับก่อนนะครับ....

        เราจุลศักราชก็พลาดซ้ำ

มุ่งแต่คลำกลัวเม้าส์เจ้าจะหนี

เช้าขึ้นมาสำรวจตรวจอีกที

เจอพอดี...ตรงแล... แก้ไม่ทัน

                                              ต้องขออภัยอีกละ... ความง่วงไม่เคยปรานีใครจริงๆ

ผีขอพัก กินข้าว กลางวันก่อน

เดี๋ยวมาตอน ค่ำคืน ยืนขาสั่น

ไม่มีแรง ออกเที่ยว เกี้ยวสาวครัน

เว้นสักวัน ฉันคง ต้องลงแดง

รัตติกาล คืนนี้ ผีอ่อนล้า

ผีสาวข้า บอกเลิก เหมือนกลั่นแล้ง

เลยล่องลอย ทั่วไป อย่างไร้แรง

ท่านหมอแช่ง จับลงหม้อ ก็ขอเชิญ .....

.....ฮือๆๆๆๆๆๆ

รัตติกาลกลางกรุงยุ่งเรื่องผี
หายไปกับสายวารีหรือไรหนอ
มาแย้มคำต่อกลอนก็เฝ้ารอ
ผีตัวต่อไปนี้คือผีอะไร

          ในกลางกรุงทุกราตรี ก็ "ผีขนุน"

    พอจะอุ่นยามหนาวคราวปีใหม่

    ลอยกระทงที่คลองหลอดลองดอดไป

    ผีรู้ใจจะรอบอก หลอกนิดนะ...

        นึกกอดผีขนุนอุ่นไหมหนอ

ทำทะล่อคลองหลอดอาจจอดย่ะ

ผีขนุนจับยำแบบจ้ำบ๊ะ

ต้องผงะ คุณเอ๊ย....กะเทยรุม

ผีขนุน เป็นกระเทย เฉลยบอก

ชาวบ้านนอก อย่างฉัน สั่นหัวกลุ้ม

นึกไว้ใจ เพราะเห็นผี มียาคุม

ความเป็นหนุ่ม แสนกระสัน ฉันยอมพลี

ตรงเข้าไป หมายจับ ขยับจ้อง

ผีไม่ร้อง ยิ่งได้ใจ ใส่เต็มที่

มือขยับ จับทั้งกาย หมายเปรมปรีดิ์

ช้ำชีวี เมื่อลูบไล้ ไปเจอตอ

        เจ้าตอผีดุ้นโตดันโผล่พรวด

เขื่องเท่าขวดใส่น้ำเรานี่หนอ

จึงต้องร้อง...ไอ้หยา...! บอกว่าพอ

มันยืนรอเดินเอี้ยงจ้องเรียงคิว

ผีขนุนพกตอคอยรอดัก

หากยึกยักเป็นเหยื่อพวกเสือหิว

เรารีบลุกโงหัววิ่งตัวปลิว

ผีกวดลิ่ว....มองค้อน...."ไปก่อนเด้อ"

                                        โอ๊ย..เหนื่อย....!

      มัวแต่หนีผีขนุนฝุ่นตลบ

หันมาพบผีมะขามเมื่อยามเผลอ

ดูโสภาสวยพริ้งจริงนะเธอ

เพียงแค่เจอครั้งแรกก็แปลกทรวง

       ถิ่นเจ้าหล่อน กลางกรุง..."ทุ่งเมรุ"

โดยระบุ..."ต้นมะขาม สนามหลวง"

ผิวละมุนหุ่นดีไม่มีลวง

เคยประท้วง อ.สมศักดิ์...ไม่รักจริง

 ท่าน อ.สมศักดิ์ โปรดรีบทำความเข้าใจกับหล่อนและสมาชิกด่วน 

                เกรงท่านจะเสียหาย ...5555

         บ้านอยู่ไกลส่งใจมาไม่เคยขาด

ที่ผิดพลาดเพราะตอนนี้เจอ ผีสิงห์

ผีอ่างทอง ผีอยุธยา ตามมาชิง

จำใจทิ้ง ผีขนุึน อย่าขุ่นเคือง

ผีขนุน ผีมะขาม สนามหลวง

เคยเข้าควง ครั้งหนึ่ง ถึงเกิดเรื่อง

ทั้งค่าหมด ค่ายา พาสิ้นเปลือง

ต้องต่อเนื่อง ถึงหาย เกือบตายฟรี

เพราะมะม่วง มากำเนิด เกิดที่ลับ

คุณหมอจับ ข้างเอ็น บอกเป็นฝี

ความซุกซน เลินเล่อ เลยเจอดี

ต่อแต่นี้ หากผีมา ขอลาไกล

       เข็ดจริง ๆ ครับท่าน

        พวกผีอื่นใช้กรรมเพราะทำชั่ว

ผีกะหรั่วทำดีมีบ้างไหม

ผีขนุนผีมะขามยังย่ามใจ

เที่ยวอาศัยรัตติกาลสร้างงานตน

        ฝากของแลกแจกแถมแจมมาหมด

ทั้งฝีผดไม่เว้นทุกเส้นขน

บ้างติดเอดส์สำส่อนนอนทุรน

คุณมหาฯอีกคนระวังไว้

       หากคราวหน้าไม่เป็นข้างเอ็นแล้ว

มันมีแนวให้เห็นเป็นที่ใหม่

หรืออาจเหมามะม่วงยกพวงไป

ถึงตับไตยิ่งยุ่งพุงคงพัง...

 ขอบคุณสำหรับข้อมูลที่ดีและมีประโยชน์มากๆมันน่าสนใจมากๆฉันรักเรื่องทั้งหมดที่คุณแบ่งปัน

การดูแลสุขภาพ