[นักกลอนขี้เมากับกวี]

๐ บทกวีมีนัยซ่อนในกลอนบท
อรรถรสพจนาพาฉงน
สิงหราชปราชญ์เดโชมโนกล
ยอกย้อนวนมนต์อักษรก่อนเผยความ

๐ กลอนกวีชี้เวียงวังคลังศิลป์ศาสตร์
อภิวาทปราชญ์กวินถิ่นสยาม
ศัพท์ชั้นสูงจูงผูกปลูกนิยาม
เพลายามงามตามฤกษ์เบิกมาตรา

๐ กลอนลูกทุ่งปรุงแต่งสิ้นแสงศัพท์
คืนเดือนดับวิบวับดาวสกาวฟ้า
กอข้าวเขียวเรียวใบในท้องนา
หอยปูปลาเริงร่าหญ้าระบำ

๐ จอมปราชญ์ศาสดาว่ากำหนด
บัวงามงดสดใสไม่ชอกช้ำ
สี่เหล่ากอยอคำนับรับแสงธรรม
เฉกเช่นคำลำนำพจน์รจนา

๐ กวีมีคลังศัพท์จับมาแต่ง
คำแสลงแฝงจริตคิดถือสา
คนเขียนกลอนมิยอกย้อนเจรจา
ตีคุณค่ากวีอยู่ที่ใจ

๐ คนเขียนกลอนใช่อ่อนด้อยกว่ากวี
ร้อยวิถีที่เรียบร่ายง่ายคลายสงสัย
เผยความชัดจัดเจนไม่เร้นนัย
กล่าวบทไปไม่ต้องแปลแลเห็นเลย

๐ เส้นบางบางกางกั้นคั่นสองต่าง
นักกลอนอย่างกวีทางวางเฉลย
สองมุมมองคลองขนานกานท์ลงเอย
ใครคนอ่านคงคุ้นเคยเผยตัวตน

๐ ทีละจอกสองจอกจิบไปเรื่อย
เลี้ยวเลาะเลื้อยเจื้อยแจ้วสะแด่วผล
กลบทกฎกลอนย้อนวกวน
รุกดั้นด้นคนขี้เมาเร้าอารมณ์

๐ ทีละขวดสองขวดกระดวดดื่ม
เมาแล้วปลื้มลืมทุกข์แสนสุขสม
เสียงบรรเลงเพลงกวินศิลป์คำคม
ร้อยระรื่นคืนระทมถมวิญญาณ

๐ ซดเหล้าไหยาใจคนไร้ค่า
เย้ยจันทราเทวาอินทร์หลั่งรินสาน
รสเมรัยซ่านซาบซึ้งถึงนิพพาน
สรวงวิมานบาดาลชั้นฝันประเทือง

๐ ทีละกั๊กทีละแบนแล่นไหลล่อง
ทุกมุมมองกรองลิขิตคิดต่อเนื่อง
ลดเลิกละอคติทิฐิเคือง
หวังฟุ้งเฟื่องเรื่องอักษรอ้อนดวงจินต์

๐ ทีละกลมสองกลมห่มห้อมจิต
กล่อมชีวิตชีวาตราบข้าสิ้น
หยาดน้ำทิพย์จากฟ้าชโลมดิน
ซะล้างกลิ่นสาบสางนางอ้างว้างแด

๐ เมาทุกวันรำพันโศกวิโยคสุข
ขยันรุกขยันรับปรับกระแส
ยุคสมัยศิวิไลซ์ครวญใคร่แล
สรรพสิ่งเปลี่ยนแปรแต่เหล้าคงเดิม

ขอน้อมคารวะจากใจ

ทรชนบ้านนอก