๐ อย่าคิดมากเลยท่านพี่เอย ๐

   ๐ "คนที่ถูกเดินจาก...อยากร้องไห้ คนที่ไปก็ใช่ว่า...จะหน้าชื่น

ความจำเป็นประกาศ...มิอาจยืน      จำทนฝืนเหินห่าง...อย่างจำนน"

   ๐ ธรรมดามีพบย่อมมีจาก       มันคงยากหากจะรั้งเพื่อหวังผล

 พบเห็นอยู่เป็นประจำทุกผู้คน        หนีไม่พ้นวนเวียนว่ายตามกฎเกณฑ์

   ๐ งานเลี้ยงย่อมมีวันต้องเลิกรา    ฟ้าหลังฝนสร่างซาคราแลเห็น

ใสสว่างสีครามงามร่มเย็น           ทุกข์ลำเค็ญจำเป็นรับอย่างจำใจ

  ๐ มองทุกสิ่งที่เห็นเป็นธรรมดา      พบจากลากันทุกคนอย่าหวั่นไหว

มีใครบ้างอยู่ค้ำฟ้าตลอดไป          อย่าหมองไหม้ใจระทมอันใดเลย

   ๐ อยู่ระหว่างการจากชั่วนิรันตร์   ทุกข์เพียงฝันตื่นมาจากลาเฉย

สุขดังเงาลวงบังตาจนคุ้นเคย         โอ้พี่เอ๋ยจงปล่อยวางย่อมว่างใจ

ขอน้อมคารวะจากใจ

“ทรชนบ้านนอก”          

???

-ไม่มีชื่อ-

สสารไม่เคยสลายเพียงแต่เปลี่ยนรูป

ไม่มีสิ่งใดจากไปไหนเพียงแต่จะอยู่ในลักษณะใด

พลังงานที่ไร้รูปและเงา ยังทิ้งร่องรอยความมีไว้ให้ประจักษ์

ทั้งในสัมผัสและความทรงจำ

ก่อนจะแปลงค่าไปสู่สถานะซึ่งผู้มีข้อจำกัดทางปัญญายากที่เข้าใจ

แต่เชี่อว่ายังคงอยู่และมี

แล้วใครระจากไปไหนได้

ใบไม้อิดโรยพลีร่างประท้วงลำต้น

ท้ายสุดก็กลายเป็นปุ๋ย ให้รากดูดซับ

หล่อเลี้ยงกิ่งก้าน

และผลิตใบใหม่ขึ้นมา

--------------------------

สรรพสิ่งจึงไม่ได้ดูหม่นเศร้า และสิ้นหวังจนเกินไป

 คือ....อยากให้ เห็นภัย ในการจาก

แล้วปิดปมทุกข์ยาก...ให้หมดจด

ให้ผู้รู้ รู้ทัน ชั้นรันทด

เกิดปรากฏ แล้วลับดับหายไป

เศร้าก็ไม่คลุกสุขก็ไม่เคล้า

วางว่างเปล่าน้อมนำธรรมดาสมัย

วิจารณ์ทักวิจักษ์คิดวิจิตรใจ

พูนผ่องใสในสติผลิปัญญา

ปรัชญ์  วลีพร

"วิจารณ์ทักวิจักษ์คิดวิจิตรใจ

พูนผ่องใสในสติผลิปัญญา"

            ปรัชญ์  วลีพร

                               ยอดเยี่ยม  เข้าใจแล้วครับ

                                                        ราชาวดี