ร่องรอยกาลเวลา

ริมฝั่งธารที่คดเคี้ยวไหลเลี้ยวลับ          ได้ซึมซับกับเรื่องราวที่ผ่านผัน

แม้แรกรักจักเคลื่อนคลานหลายวารวัน           ยังก้องกรรณท่วงทีมิมีเลือน

เราเริ่มรักด้วยกันในวันนี้                                 ในวันที่ดอกแก้วสายหล่นกลายเกลื่อน

ใต้แสงจันทร์วันเพ็ญเด่นดาวเดือน                  ที่สองเพื่อนปองจิตสนิทเนาว์

บนหย่อมหญ้าที่ข้าหลับเคยขับกล่อม              ได้เด็ดดอมดอกรักจากขุนเขา

มาวันนี้มิมีรักจากสองเรา                                 รักยังเฝ้าชื่นชิดสองจิตใจ

ทางที่แคบคลาเคลื่อนสองเรือนร่าง                 เคยเสกสร้างสีสันอันสดใส

เคยเมินมองท้องทางในข้างใด                         ก็สุขใจชมชื่นและรื่นรมย์

กระท่อมน้อยคอยเราเหมือนเข้าข้าง                 กระท่อมว่างหยุดยืนให้ขื่นขม

ถ่านไฟเก่าเถ้ามอดไม่ลอดลม                          ขอรักเราไม่กลืนกลมกับกองไฟ

กอซ่อนกลิ่นกลิ่นไม่ซ่อนเหมือนซ่อนกลิ่น     ยังโรยรินราวราวเมื่อหนาวใหม่

กอซ่อนรักรักเฝ้ารอกอปล่อยใจ                       ให้กลิ่นใหม่กลิ่นไกลที่ยั่งยืน

ริมธารนี้เราเคยนั่งฟังเพลงรัก                          ร่วมสลักข้อความยามใจชื่น

ก่อนรักกันปานชีวินจะกินกลืน                       แต่รักจริงไม่ยาวยืนเหมือนรอยจาร

ทุกรอยร่องล่องลอยเมื่อปล่อยรัก                     รอยสลักรักอยู่แค่ดูผ่าน

เพียงร่องรอยที่สร้างสรรค์เมื่อวันวาน              เพียงหลักฐานที่เคยรักสมัครใจ

เพียงแค่เคยพบพานเคยพานพบ                       เคยประสบสุขสันต์เหมือนวันใหม่

รู้สึกดี มีความสุขไม่สุขใจ                                เคยฝันไกลวันที่เราเข้าใจกัน

บัดนี้เหลือเพียงความจำที่ช้ำชอก                     ที่คอยตอกย้ำทั่วหัวใจฉัน

เรื่องราวรักที่ล่องลอยคอยโรมรัน                    เพราะร่องรอยของวัน กาลเวลา

                                                                                    นวภัทร  มาลัยวงศ์

                                                                                         08/07/2551