“มาเถิดขอรับ”    

     ฤา ต้องช้ำอันใดเล่าพี่เอย

อย่าเมินเฉยปล่อยวางหมางเมินหนา

ยกจรอกน้อยร่วมตั้งวงก๊งสุรา

จารสาราพาครื้นเครงบรรเลงใจ

     ละทิฐิทิ้งอัตตามาสนุก

ปลดเปลื้องทุกข์หมองเศร้าจะดีไหม

ต้องสารนี้โปรดเร่งรี่รุดเร็วไว

ช้าอยู่ใยเหล่าผองท่านผู้จำเริญ

     ร่วมแต่งแต้มจรรโลงโลกโศกสลาย

มิตรสหายรายเรียงล้อมพร้อมสรรเสริญ

ร่ำสุราลิขิตถ้อยร้อยลำเพลิน

เกี่ยวก้อยเดินข้ามสะพานสามัคคี

     เชิญแบ่งปันสรรสร้างด้วยความรัก

ฝากประจักษ์เป็นพยานเกียรติศักดิ์ศรี

ขุ่นข้องใจทุกข์อันใดอย่าได้มี

ผูกไมตรีสานสัมพันธ์ทุกชั้นชน

      แม้รังเกียจเหยียดฉันอย่าหวั่นไหว

น้อมดวงใจคารวะท่านทุกค่ำหน

ขออภัยอโหสิกรรมน้ำคำตน

ทุกข์สิ้นพ้นปลื้มยินดีพี่น้องกานต์

     กาลเวลาผันผ่านสานสืบต่อ

กราบวอนขอผองมิตรรักสมัคสมาน

ร้อยดวงจิตสถิตมั่นจักกวาฬ

แต่งแต้มจารสานสัมพันธ์อักษรไทย

    ทุกชนชั้นวรรณะปล่อยละทิ้ง

เหลือเพียงสิ่งดีงามสยามสมัย

ยกจรอกน้อยขึ้นเทิดทูนจำรูญใจ

โปรดรับไว้เถิดพี่ยาอย่าช้าเลย

     คนบ้านป่าเมืองเถื่อนมาเยือนแล้ว

ผู้ผ่องแผ้วแก้วมณีอย่าเมินเฉย

น้อมคำนับรับเหล้าเถิดนะพี่เอย

เพียงคุ้นเคยภายหน้าสืบต่อไป

     อันธรรมเนียมเวียงวังยังด้อยนัก

ถ้อยสลักปักแจงแถลงไข

ดูค่าด้อยน้อยนักประจักษ์ใจ

อย่าผลักไสคนบ้านนาว่าเลวทราม

     น้อมคำนับชวนเชิญอีกคำรบ

ผองมาณพแม่นารีศรีสยาม

สู่ปฐมฤกษ์เบิกถ้อยร้อยบทงาม

คงคู่ตามเบื้องบาทครูภู่กวี

ขอน้อมคารวะจากใจ

“ทรชนบ้านนอก”