*บทหนึ่งแห่งวิถีคนพื้นบ้าน*

      *องก์ ๑ ..คนปาดตาล*

ไถงแต้มแย้มนภานิทราพ้น

ชโลมชลโดนกายสบายหลาย

จรสแจ้งแสงจรัสสะบัดกาย

ขยับหมายไปจรอกตรอกท้ายเรือน

เหน็บจรีที่วางข้างข้างแคร่

ท้ายเรือนแม่แลระยะระวังเฉือน

คว้ากระบอกออกท่องร่องท้ายเรือน

จิตคอยเตือนเคลื่อนกายให้ระวัง

ถึงดงตาลพานพบสบทอยตอก

ขยับกระบอกออกวางที่ข้างหลัง

ตะกายเหยียบเทียบทอยคอยระวัง

ทั้งฉุดรั้งตั้งกายไม่บิดเบือน

เปลี่ยนกระบอกออกเก่าเอาใหม่ใส่

สลับไว้ไร้วารีจรีเฉือน

ขยับกายไหวกระฉอกกระบอกเคลื่อน

วารีเลื่อนเลือนคงรีบทรงกาย

ดำรูตาลพาลไหวใจสลาย

ดำรงกายตะกายกอดปอดฉลาย

ฉกรรจ์หดตดออกตอกความอาย

หมดฉงายไร้ภัยได้ยินดี

ค่อยค่อยหย่อนผ่อนเท้าก้าวถอยหลัง

ฤดียังคงเลื่อนเหมือนเจอผี

ระวังกายคลายคิดจิตเริ่มมี

เริ่มขมีมีขมันขยันกาย

ขบูรปรับมือขยับจับกระบอก

กันกระฉอกตอกติดปิดกันหาย

วารีตาลหวานล้ำฉ่ำใจกาย

เริ่มสะพายหลายกระบอกออกขบวน

เขย่งเท้าก้าวข้ามตามท้องร่อง

เดินกะร่องย่องกะแร่งผ่านแหล่งสวน

โอ้ละหนอพอใจร่ายคำครวญ

พุ่มลำดวนชวนชื่นรื่นอุรา

สุขจริงหนอพอเพียงเพียงพอหนอ

กมลพอก่อสุขปลุกหรรษา

ย่ำฮวบฮาบราบพงตรงเข้ามา

ร้องแม่จ๋าจ้าจ๋ามาท้ายเรือน

เออ!ดีแท้แม่ทำสำรับแล้ว

เอ็งรีบแจวแล้วล้างให้สร่างเปื้อน

สะอาดเอี่ยมเยี่ยมกายามาบนเรือน

อย่าแชเชือนเตือนคำย้ำวาจา

เช่นทุกวันจันทร์หนีรวีผ่าน

กิจการงานผ่านไปไม่หนักหนา

สานวิถีชีพชนคนบ้านนา

ตถตาวาทีวจีกลอน

*ลำนำโดย นวอาวุธ*

*ป.ล. ชีวิตชาวบ้านแฝงธรรมอยู่ในวิถีชีวิต บางครั้งเราก็หลงไปในสายน้ำแห่งชีวิตจนมองไม่เห็นธรรมที่อยู่รอบกาย