กระต่ายหมายจันทร์

๐๐เดือนเพ็ญเห็นเด่นฟ้า          น่ายล

แสงส่องผ่องเสียจน          บ่นเพ้อ

พาใจใคร่วกวน            ทนอยู่     ดูแม่

คงไม่ให้คอยเก้อ         เหม่อจ้องมองหา

๐๐๐๐

๐๐เดือนเพ็ญเย็นแสงนวล..........ช่างเย้ายวนชวนฝันถึง

โอ้ใจใยตราตรึง..........เฝ้าคะนึงถึงเขียนครวญ

--ยามใดไม่เห็นเจ้า..........ข้านี้เฝ้าเอาแต่หวน

นั่งคิดจิตทบทวน..........ถึงแสงนวลยั่วยวนใจ

--ยามนี้มีเจ้าอยู่..........ข้านั่งดูเจ้ารู้ไหม

หรือเจ้าเฝ้าห่วงใย..........ถึงผู้ใดใครไหนกัน

--ปล่อยข้าหน้าหมองหม่น..........ต้องทุกข์ทนบนความฝัน

สักนิดคิดแบ่งปัน..........ใจให้ฉันหันมามอง

--หรือว่าข้าต้อยต่ำ..........ยากโน้มนำจำหม่นหมอง

คืนค่ำพร่ำทำนอง..........นั่งร่ำร้องจ้องเพียงจันทร์

--กระต่ายหมายจันทร์เจ้า..........คงต้องเศร้าเจ้ามิหัน

เมินหลบยามพบกัน..........ตัวข้านั้นมันชาวดิน...

-----------------