.เพราะหยัดยืน ฝืนข่ม จึงสมสุข

ชีวิตยุค พัฒนา หนาสับสน

วังวนเวียน แหวกว่าย แลวังวน

โอ้อดทน จนกว่า จะลาลับ

..ยังเห็นโลก ครบเครื่อง ประกอบฉาก

ทั้งทุกข์ยาก เศรษฐี ผู้ดีจับ

ดูดูดัง คลุกคละ คณานับ

ไม่นึกจับ ประเด็น เช่นไหนเอา

...คือความใคร่ ความคลั่ง อีกยังเยอะ

แปดเปื้อนเปอะ เลอะแสน สุดโศกเศร้า

พิศชีวิต ติดตาม ดูเลาเลา

ล้วนทั้งเขา ฉันหรือ คือธรรมดา

----

ขออนุญาตต่อ นะคะ....ถ้าเกินมารยาท ก็ขออภัยค่ะ

คือโลกคือวิถีที่สามัญ

มีความหวังความฝันปรารถนา

เรียนรู้จากวันวานที่ผ่านมา

สู่วันที่ดีกว่าอนาคต.

................................................

มีชีวิต  จิตใจ  ในวันนี้

ความฝันจึง  เต็มปรี่  ไม่มีหมด

ประเดี๋ยวเศร้า  ประเดี๋ยวสุข  ครบทุกรส

เรากำหนด  ของเรา  อย่างเข้าใจ

สวัสดีครับ กอนกูย ที่รัก

                        ผมเข้ามาแตะกระทู้คุณไม่รู้จะทำเกิดการเปลี่ยนประเ็ด็นหรือเปล่า  แต่อยากจะตั้งข้อสังเกตฝากไว้เผื่อเพื่อนนักคิดนักเขียนจะจุดประกายแตกประเด็นต่อไปได้ เป็นการพัฒนาฝีมือ แล้วก็เป็นมุมมองในการพิจารณาเปรียบเทียบผลงาน ถ้าหากต้องเป็นกรรมการตัดสินในวันข้างหน้า  งานของ กอนกูย งามทั้งรสคำ และรสความอยู่แล้ว มิบังอาจหาที่ติ แต่เกร็ดเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ ขออนุึญาตฝากไว้เผื่อเพื่อน ๆ ครับ ขอโทษนะครับ  เข้าประเด็ญนะ

                         "จนกว่าร่างสลายกลายกลับธาตุ                สิ้นพลังอำนาจแรงเสริมส่ง"  

                         ผมอยากให้มองคำว่า "เสริมส่ง" ผมชอบการใช้อักษรคู่ท้ายวรรค นั่นเป็นแบบของบรมครู "สุนทรภู่" แต่คำว่า เสริมส่ง นี้ คำเดิมน่าจะเป็น "ส่งเสริม" ก็สลับคำเพื่อรับสัมผัส ทุกคนก็เข้าใจ แต่ถ้าอ่านแล้วคิดตาม สำหรับผมรู้สึกว่ามันไม่เนียน ถ้าเปลี่ยนได้ผมจะขอถอดคำว่า "เสริม" ออก แล้วเปลี่ยนเป็นคำว่า "หนุน" เข้าไปแทน เข้าใจว่าความคงไม่เสียนะครับ

                          ที่ผมจะเน้นก็คือ  สัมผัส  วรรคนี้ไม่มีสัมผัสใน ถูกมั้ยครับ เมื่อเราเปลี่ยนเป็นคำว่า หนุน เราจะได้สัมผัสอักษร ระหว่างคำว่า

"นาจ" กับคำว่า "หนุน" ผมว่าอ่านแล้วมันจะเนียนขึ้น  ขอบคุณครับ

เป็นเกล็ดเล็กเกล็ดน้อยที่น่าคิด และผมมองข้ามไป ขอบคุณมากครับอาจารย์ จะได้นำไปปรับกับการเขียนบทต่อไปครับ