ไม่ถึงขนาดนั้นกระมังครับ

.........................อย่างน้อยๆ ความละเอียดอ่อนก็เกิดขึ้นแก่ใจทุกครั้งที่ได้เขียนกลอน มิใช่หรือ

นักกลอนดีมวยดีมีสนาม

คนมาพล่ามรื้อเวทีมีปัญหา

เขาอยู่กันดีดีมีสุขมา

คนบ้าบ้าแทรกแซงเหมือนแกล้งกัน

ทั้งอวดรู้อวดเก่งนักเลงกลอน

จะนั่งนอนยืนเดินทุกเนินถัน

เก่งทุกเรื่องเขาเห็นเป็นอัศจรรย์

เขาจึงเลิกสังสรรค์บัดนั้นเอง

นักกลอนอยู่บ้างไม่อยู่บ้าง

เพราะหลายอย่างเช่นตีนถีบและปากกัด

โดยวิถีกวีใหญ่ไร้ทางลัด

จึงวิบัติขัดสนคนกวี

ธรรมดานักกลอนไม่นอนเปล่า

ทุกค่ำเช้าลมหายใจไม่หน่ายหนี

ส่วนนักกลอนเขลาขลาดก็อาจมี

เวลาคือเข็มชี้ความมีเป็น

นักกลอนยังไม่ตายหายใจอยู่

แม้หดหู่ริบหรี่อย่างที่เห็น

ถึงถูกเฉือนถูกเชือดอย่างเลือดเย็น

ก็จะเข็นซากรถบทกวี

เมื่อผมอ่านกลอนของ อ.ปรัชญ์  วลีพร  ทำให้ผมนึกถึงกลอนนี้ขึ้นมาทันที

๐คืนนี้มืดใช่มืดสนิท

ไฟดวงนิดยังมีแสง

ขอเพียงลมพัดแรง

เถ้ามอดแดงก็จะลาม

๐ทุ่งนี้รกใช่รกหมด

นั่นข้าวสดขึ้นแทรกหนาม

ขอเพียงฝนจากฟ้าคราม

ข้าวจะงามท่วมหญ้าคา

-เสกสรรค์  ประเสริฐกุล

นักกลอนใหม่

เหล่านักกลอนใหม่ใหม่หายใจอยู่

โปรดรับรู้ยังสร้างสรรค์วรรณศิลป์

แม้บางครั้งเหนื่อยล้าน้ำตาริน

ยังไม่สิ้นความกล้าพยายาม

ลื่นหกล้มกี่ครั้งใจสั่งสู้

ยืนหยัดอยู่ด้วยกมลกันคนหยาม

ระวังตนเตือนใจไม่วู่วาม

หวังปรากฏสิ่งงดงามตาม...กวี

**********************************************

กด  Like ทุกความคิดเห็นเลยครับ

""นักกลอนยัง คงอยู่ ชูสมัย

แต่ทำไม..ไส้แห้ง แล้งวิถี

หนังสือกลอน ช้ำชอก ยอกฤดี

มิเห็นมี คนซื้อ ถือไปครอง

.นักกลอนกล้า กวี เท่าที่เห็น

ชีพลำเค็ญ ทุกข์ยาก ลำบากหมอง

หนอนหนังสือ ด้วยนั้น โปรดหันมอง

ช่วยประคับประคองผองนักกลอน

เป็นนักกลอนสอนขันงงงันอยู่
กลอนไม่สู้จักงามตามอักษร
ไม่รู้ลงตรงไหนให้อาทร
มิรู้อ่านสะท้อน ณ ที่ใด

ส่งคำกลอนไปลงหลายฉบับ
เขาไม่รับไปลงยังสงสัย
ได้แต่ลงศาลาเศร้าเหมือนเหงาใจ
แต่ทำไม่ไม่ลงเดอะเนชั้น

โปรดชี้แนะแด่ข้าผู้หัดเริ่ม

จรรโลงเจิมเติมกลอนนอนผวา

ข้าไม่รู้ข้าเขียนกลอนไม่เป็นวา

โปรดชี้แนะบอกมาสอนข้าที.....เฮอ..เฮอ