“ลูกชาวนาแต่กำเนิด”

      คำกวีย่อมงามซึ้งถ้อยภาษา                ยากหยั่งถึงจิตวิญญาชาวนานี้

เกิดแต่ดินนอนปลักตมมานานปี              กวินทร์ศรีคงยากยิ่งจะเข้าใจ

     ปราชญ์ภาษากับนายนาคนขี้ครอก         เอ่ยคำบอกแบบพื้นบ้านสืบสานไว้

คนถือหางไถบ่าแบกแอกร่ำไป               เอกกวีผู้ยิ่งใหญ่เมินหมางมอง

     จบ ป.สี่ ไก่แลกออกสมัยก่อน              เช้าตื่นนอนก่อนไก่โห่วิ่งไล่ล่อง

ต้อนควายเฒ่าลงน้ำข้ามคูคลอง               แสงแดดส่องเทียมแอกไถในแปลงนา

     ไถหว่านดำทำจากมือสองขวาซ้าย                    เหงื่อซึมกายใช้แรงงานหว่านข้าวกล้า

หยาดโลหิตจิตวิญญาณสานศรัทธา                      ปฏิญญาถ่ายทอดจากบรรพชน

     เมล็ดข้าวพราวพวงรวงระย้า                              หยดน้ำตาแทนพระคุณเมล็ดผล

ยากลำบากปลูกข้าวเลี้ยงชีวิตคน                             น้อมกมลกราบเท้าชาวนาเอย

ขอน้อมคารวะจากใจ

“ทรชนบ้านนอก”

 เพียงคำข้าว

๑.      แม่รับจ้างเกี่ยวข้าว

ลูกปวดร้าวซื้อข้าวกิน

ชาวนาน้ำตาริน

จ่ายค่าแรงสามร้อยบาท

๒.    สิบบาทยังไม่อิ่ม

แต่เต็มปริ่มในรสชาติ

ชาวนาน่าอนาถ

ทำแต่นาไม่เคยรวย

๓.    คนขายรวยอื้อซ่า

แต่ชาวนารอรัฐช่วย

ชีวิตเหมือนคนซวย

ยิ่งทำนาก็ยิ่งจน

๔.    คำข้าวของสูกิน

เหงื่อหลั่งรินตั้งแต่ต้น

โดนโกงเมล็ดผล

น้ำมือใครช่วยตอบที

๕.    แม่รับจ้างเกี่ยวข้าว

ทุกข์ปวดร้าวนาไม่มี

ลูกน้อยไม่อิ่มพลี

ข้าวปั้นนี้สำนึกคุณ

ขอน้อมคารวะจากใจ

“ทรชนบ้านนอก”

            คำข้าว

๑.     ปั้นข้าวจี่ทาไข่

คิดเมื่อไหร่คิดถึงบ้าน

แผ่นดินคนอีสาน

แล้งแต่น้ำน้ำใจดี

๒.    ข้าวหลามยาวหน้าหนาว

ตื่นตีข้าวตอนตีสี่

บั้งไผ่ตัดเร่วรี่

หม่าข้าวไว้แต่หัวค่ำ

๓.    ผิงไฟรับไออุ่น

ข้าวหอมกรุ่นอร่อยล้ำ

คำข้าวความทรงจำ

ลูกชาวนาไม่เคยลืม

ขอน้อมคารวะจากใจ

“ทรชนบ้านนอก”

                                    ใครบ้า..ไอโฟน

๑.     หมดเงินไปหลายหมื่น         วิ่งแตกตื่นตามไอโฟน

วุ่นวายลิงทะโมน                          แย่งเรียงคิวต่อกันซื้อ

๒.    กินอิ่มท้องไม่ได้                      ใครไม่ใช้ว่าซื่อบื้อ

หมดเงินซื้อมือถือ                   ยกโชว์มาว่ากูมี

๓.    พ่อแม่แลดูไหม                 ให้อะไรท่านหนึ่งปี

เลี้ยงดูเถิดน้องพี่                     อย่ามัวโง่สิ่งลวงตา

๔.    เห็นแล้วก็อนาถ                 เหมือนชาติเราเป็นขี้ข้า

ขายข้าวกี่แปลงนา                   จึงซื้อไอโฟนได้

๕.    ชาวนายังทุกข์ทน               คงอับจนไม่สดใส

ประชากรเมืองไทย                  เสือกใส่ใจแต่ไอโฟน

ขอน้อมคารวะจากใจ

“ทรชนบ้านนอก”