บทกวีรางวัลพานแว่นฟ้า

บทกวีรางวัลพานแว่นฟ้า
เปลวเทียนแห่งแผ่นดิน เคี่ยวคนจนเข้มลึกผนึกเนื้อ ฟั่นด้ายเป็นไส้เชื้อเนื้อฉายฉาน หล่อมหลอมกาลเวลามาเนิ่นนาน ตั้งเทียนเป็นต้นฐานปฐพี แกะดอกเป็นดวงดอกออกสะพรั่ง หลอมรวมร่วมพลังถนัดถนี่ เปล่งเปลวธวัชวาบตราบนานปี บางเวลาริบหรี่มีมือบัง จุดเชื้อเติมต่อเชื้อเนื้อช่อชั้น จุดแสงแห่งร้อยพันแจ่มสรรค์หวัง ขับมืดทมิฬมารสานพลัง เป็นเปลวปลั่งเปล่งกล้าประชาชี ยะเยี่ยมยอดกอดเทียบเสียบแสงฟ้า พสุธาผสานรักสร้างศักดิ์ศรี จรุงสุขทุกข์ทลายทั้งหลายมี ทอแสงแห่งวิถี ทุกที่ทาง ถักใยเป็นไส้ยาวก้าวต่อทิศ ถักใจให้แจ้งคิดจิตกระจ่าง ธรงธรรมนำเด่นเป็นแกนกลาง พริบพริบพร่างพราวแสงแต่งแผ่นดิน น้ำตาเทียนคือน้ำทิพย์พริบหยดหยาด น้ำตาราษฎร์คือเลือดเนื้อเพื่อฐานถิ่น ปรุงน้ำอดน้ำทนผลชีวิน แปรเป็นสินเป็นสื่อคือเดือนดาว บางคราคลุกเลือดเนื้อจุดเชื้อแสง ไปตกแต่งวิญญาณตระการหาว กระสุนชั่วเผด็จการอันปวดร้าว กบฏกร้าวกระทืบเทียนเวียนล้มลง ยิ่งกดดันยิ่งฝันใฝ่ให้โชติช่วง ยิ่งแหนหวงเสรีภาพอาบแสงส่ง ยิ่งปิดหูปิดตาจะท้าตรง ไม่ขลาดเขลาเมาหลงกลัวดงปืน ริ้วรอยร้อยพันร่างยังเจ็บลึก พานแว่นฟ้าตราผนึกสำนึกตื่น เอาประชาธิปไตยได้กลับคืน ให้หยัดยืนอยู่คู่ฟ้าประชาชน บำเพ็ญแสงส่องแผ่นดินยินไปทั่ว สลายมัวมืดมิดปิดแห่งหน สร้อยแสงสว่างไสวในผู้คน ประโยชน์ผลผลิตผลมงคลชัย จุดน้อยมาแต่เนื้อเชื้อไฟโชติ เรืองเรืองโรจน์รุ่งหล้าสืบสมัย บ่มพลังฝังคิดบ่มจิตใจ ไส้ต่อไส้ต่อแสงแห่งปวงประชา เคี่ยวเข้มเต็มความคิดหลอมจิตรักษ์ แจ้งประจักษ์เคลื่อนไหวในคุณค่า เปล่งเปลวปรากฏการณ์ส่องผ่านมา เป็นแสงกล้ากอดแผ่นดินถิ่นฐานไทย นาย ภูวดล ภูภัทรโยธิน ผู้ร้อยกรอง รางวัลชมเชย บทกวีพานแว่นฟ้า พ.ศ. 2550
ผู้ตั้งกระทู้ ภูวดล ภูภัทรโยธิน :: วันที่ลงประกาศ 2008-10-06 10:16:34

แสดงความคิดเห็น
ความคิดเห็น *

ผู้แสดงความคิดเห็น *
อีเมล
	ไม่ต้องการให้แสดงอีเมล