***** กระผมขออนุญาตคุณ ความสุขของกะทิ ไม่ใช่ความสุขของฉัน นำกระทู้นี้มาตั้งใหม่นะครับ

รู้สึกว่าช่วงนี้มีกระทู้ตั้งขึ้นมากมาย ต้องการดันให้กระทู้อะไรร่วงจากหน้าหลักไม่ทราบ *****

...........................................................

ฉันเป็นคนไทย

ฉันรักความเป็นไทย

ฉันรักภาษาไทย

ฉันรักวรรณกรรมไทย

ฉันรักซีไรต์

แล้วซีไรต์รักอย่างฉันบ้างไหม

เขาว่าคนไทยสุดโต่ง

บทจะละเลยเพิกเฉย ก็ไม่เคยยี่หระ

บทจะเต็มที่ ก็สมบูรณ์แบบสุดประมาณ

ไหนบอกว่าอยากให้เราภูมิใจในเอกลักษณ์ของชาติ

ไหนบอกว่าให้เรารักในภาษาไทย

ไหนบอกว่าเรากำลังทอดทิ้งกวี

คุณโต่งแบบนี้ ฉันตามไม่ทัน

ซีไรต์ไม่ได้เป็นเรื่องของโรงแรมโอเรนเต็ล

ซีไรต์ไม่ได้เป็นเรื่องของคณะกรรมการหกเจ็ดคน

ซีไรต์ไม่ได้เป็นเรื่องของสำนักพิมพ์

แต่ซีไรต์เป็นประวัติศาสตร์ที่จดจารจารึกวรรณกรรมที่จะถูกอ้างอิงไปอีกห้าสิบปี ร้อยปี

ฉันเป็นคนไทย

และฉันน้ำตาไหลที่ต้องอ่านสิ่งนี้ ในวันนี้ ตอนนี้

"เราเป็นนักเขียนไทย เรากำลังสื่อสารด้วยภาษาไทย ผมเชื่อในหลักการว่าวรรณกรรมต้องมีสายธารสืบทอด ฉะนั้นจะทิ้งวิญญาณโบราณไม่ได้ ที่ชอบขุนช้างขุนแผนเพราะมีวิญญาณโบราณค่อนข้างแท้จริง การใช้ถ้อยคำ การตัดพ้อ และให้คนไทยมีวิญญาณของความเป็นคนไทย สื่อภาษาไทยที่มีลักษณะเป็นไทย คือวรรณกรรมไทยเริ่มมาจากบทกลอน การเขียนหนังสือของคนไทยในปัจจุบันไม่ได้มีลักษณะเป็นสากล มันเป็นภาษาไทย ภาษาของชาติ ก็ต้องมีวิญญาณของชาติในการสืบต่อของนักเขียน สามารถสื่อสารด้วยตัวหนังสือให้มีชีวิตวิญญาณ จะต้องมีการสืบทอด จะพูดกับคนไทยก็ต้องรู้วิญญาณไทย ----- "อัศศิริ ธรรมโชติ" กล่าวในนิตยสารรถราง ปีที่ ๑ ฉบับที่ ๑ กุมภาพันธ์ ๒๕๒๘"