วัวลืมตีน

"นอน..สาหล่า...ลับตา..แม่สิกล้อม ........"

ผืนผ้าอ้อมโอบร่างเจ้าเนื้อนิ่ม

ใบหน้าน้อยไร้เดียงสาหลับตาพริ้ม

คนกล่อมยิ้มไกวเปลผ้าขาวม้า

ลมหอบฟางคว้างปลิวกลางเปลวแดด

ที่เผาแผดย่ำยีทุกหย่อมหญ้า

บ้านที่คล้ายไม่เป็นบ้านหัวคันนา

ยังมีเสียงแหบพร่าขานบทเพลง

ตะวันเคลื่อนเลื่อนจันทร์วัฏผันผ่าน

ยิ่งเนิ่นนานหนูน้อยยิ่งกินเก่ง

ตัวจ้ำม่ำหม่ำอาหารบ้านตัวเอง

กินเป็นเข่งมีเท่าไหร่ก็ไม่พอ

จนเริ่มเข้าโรงเรียนหัดเขียนอ่าน

จากเงิน-งาน ขายข้าว..ของแม่พ่อ

กี่ล้านเช็ดเม็ดเหงื่อไม่เบื่อท้อ

แขนแข้งข้อต่อสู้ไม่รู้รา

เมื่อจบมหาวิทยาลัย

เจ้าหนูน้อยอ่อนวัยไร้เดียงสา

กลายเป็นหนุ่มมีภูมิฐานภูมิปัญญา

ทำงานในสภาว่าการเมือง

นานกว่านานผ่านวาระหลายสมัย

เป็นผู้หลักผู้ใหญ่รู้ทุกเรื่อง

ดอกทะเยอทะยานบานรุ่งเรือง

ผลอำนาจผลิต่อเนื่องออกเนืองนิตย์

เมล็ดข้าวเฒ่าสูงวัยกลับไม่ออก

ชายแก่บอกหญิงชราว่าแผกผิด

ธรรมชาติเกรี้ยวโกรธก่อโทษฤทธิ์

หรือรัฐละเลยกิจประชาชน

ชายแก่-เข้าเมืองหลวงประท้วงรัฐ

ท่ามเวทีที่ถูกจัดกลางถนน

ที่นี่..มีมากมายหลายผู้คน

ที่นี่..มีหลายเหตุผล-อุดมการณ์

บ้างมาเพื่อประชาธิปไตย

บ้างมาถามความเป็นไปหลังรัฐประหาร

บ้างมาด้วยเดือดร้อนนอนตกงาน

บ้างมาเพราะรัฐบาลไม่ดูแล

คืนเศร้า..ไม่ปรารถนาก็มาถึง

กระสุนดึงหลายวิญญาณเหมือนหว่านแห

สาดเสียงเปรี้ยงปร้าง --- คนครางแพ้

ชายแก่..จมกองเลือดริมทางเท้า

นานกว่านานวันเลื่อนคืนเคลื่อนคล้อย

หญิงชรายังคอยอย่างหงอยเหงา

กี่วันแล้วผัวไม่กลับภูมิลำเนา

กี่ปีเฝ้าลูกไม่มาเยี่ยมหากัน

ตะวันเคลื่อนเลื่อนจันทร์วัฏผันผ่าน

("ประชาธิปไตย" เบ่งบาน ------บนลานฝัน

ฝัน ฝัน ฝัน ฝัน ฝัน ฝันกลางวัน)

-หญิงชราผวาสั่นหลับเดียวดาย ฯ

*เห็นอ.ราชาวดี แนะให้นำผลงานมาลง ผมก็พึ่งว่างวันสองวันมานี้ จึงหยิบข้อเขียนที่แต่งไม่ค่อยได้เรื่องมาลง ความจริงก็กะจะทิ้งไปแล้ว แต่อีกใจก็เสียดายเพราะข้อเขียนชิ้นนึงกว่าจะเสร็จ บางทีก็เป็นอาทิตย์

ข้อเขียนชิ้นนี้ทีจริงผมเขียนขึ้นเพราะจะส่งพานแว่นฟ้าที่พึ่งผ่านพ้นไปนี้ แต่พอเขียนเสร็จมานั่งอ่านพิจารณา ประกอบกับให้คนนู้นคนนี้วิจารณ์ก็เห็นว่ายังไม่ดี จึงไม่ส่งแล้วกะเก็บไว้คนเดียวฉะนี้ครับ

รัตนโกสินทร์ศก 

 ฝัน ฝัน ฝัน ฝัน ฝัน ฝันกลางวัน)

ยังคงคุณค่ามาตรฐานของผลงานอยู่เสมอ

ชอบการใช้คำที่มีความหมายอ่านแล้วคิดตามจนจบ

นี่คือคนเก่งที่ชอบถ่อมตน

ขอบคุณครับ

     ผืนผ้าขาวห่อคลุมร่างชายชรา

คราบน้ำตาหญิงแก่คอยอย่างหงอยเหงา

ความปวดร้าวยากยิ่งเกินจักบรรเทา

เพียงรอเฝ้าเจ้าลูกยากับสามี

     รอยจูบเท้าเจ้าเด็กน้อยเมื่อวันวาน

ยุคสมัยผันผ่านถึงวันนี้

ปริญญาอวดศักดิ์ดาทรพี

รอยจูบที่ฝ่าเท้าเลยเลือนราง

    ทุกข์นายนาบ่าแบกหามส่งลูกเรียน

ข้าวทุกเกวียนเวียนรอยไถใครถือหาง

ผลผลิตราคาต่ำมืดคลำทาง

แสงสว่างชาวนายนายังรำไร

     หวังอาศัยลูกเติบใหญ่เป็นที่พึ่ง

ฉุดลากดึงค่านายนาให้สดใส

แต่สุดท้ายเห็นหญิงแก่แลร่ำไห้

น้ำตาไหลวัวลืมตีนสิ้นค่าคน

    ถ้อยประพันธ์กวีแก้ว รศ.ศก

ขอยอยกชื่นชมภิรมย์ผล-

งานสะท้อนจิตวิญญาณผ่านตัวตน

ทรชนขอน้อมคารวะเอย

ขอน้อมคารวะจากใจ

"ทรชนบ้านนอก"

 สวัสดีครับ

มาขอบคุณทุกๆท่านเช่นเคยครับ ผมยังห่างไกลรุ่นพี่เยอะ...แต่จะซื้อจรวจตามไปครับ

 จรวด แหม คุณ รศ. ทำเอาเรางง ว่า สะกดไง.นะ

ฮ่า ๆ วันนี้ปิดงานไปหนึ่งชิ้น อารมณ์ดี มาแซว ขำ  ๆนะคะ

งานของคุณ รศ. สามารถสะท้อนความเป็นไปในสังคมปัจจุบันได้ดีมากครับ  ขอชื่นชม

เขียนดีครับ

 สวัสดีครับ

ขอบคุณทุกท่าน ทุกความคิดเห็นนะครับ

ปล.ผมเขียนผิดจริงๆด้วยครับ มือไวไปหน่อยครับ ....แหะๆ ทำบุญปล่อยไก่ไป