ทุ่งดอกจานบานแล้วแว่วคำพ้อ
ไผ่เสียดคลอครวญครางอย่างเงื่องหงอย
ทานตะวันบานแล้วร่วงคนห่วงคอย
คว้างแล้วลอยลมฟุ้งฝุ่นม้วนตัว

เจ้าทุยเบิ่งเล็มหญ้าซีดอย่างสิ้นท่า
โอ้บ้านนาคราแล้งเหี่ยวแห้งทั่ว
นกกระยางย่างเหยียบพื้นแตกตื่นกลัว
เพียงกอบัวโผล่ดินสิ้นน้ำนอง

ภาพผู้เฒ่าเฝ้าบ้านผ่านร้อนหนาว
ซับเรื่องราวตำนานสะท้านหมอง
จากผืนดินอุดมสมเมืองทอง
นายทุนครองเคี่ยวเข็ญยากเห็นใจ

แล้วจะเป็นเช่นนี้กี่ปีเล่า
ลูกหลานเราลาถิ่นยินหมองไหม้
คนรุ่นแล้วรุ่นเล่าเจ้าจากไกล
หมู่บ้านไซร้เพียงเด็กซนคนชรา

อยากเห็นลูกผูกจิตคิดเป็นห่วง
อยู่เมืองหลวงหวาดหวั่นขวัญผวา
ขายแรงงานขมชื่นฝืนชะตา
แอบซ่อนหน้าหลบคำเหยียดอย่างเกลียดชัง

ธรรมชาติดั่งแกล้งแล้งสุดฝืน
เกินพลิกฟื้นผืนดินหมดสิ้นหวัง
เด็กหนุ่มสาวร้าวรอนถอนใจดัง
ทิ้งคนหลังรอรับเจ้ากลับคืน...