อันร้อยบทพจมานแสนหวานหอม
ชวนภู่ผึ้งพึงตอมดอมดมกลิ่น
มธุรสบทร้อยเรียงเพียงได้ยิน
เสพย์ไม่สิ้นด้วยกินใจใฝ่ภิรมย์
แม้นครบร้อยยังคอยรอมาต่อบท
คงสลดถ้าบอกลาเหมือนยาขม
เพียงหวังมิตรขีดเขียนเพียรเกลียวกลม
ยังนิยมชมชอบนึกขอบใจ