บทที่ ๑ กลิ่นสาบ

    รอยจาลึก  แป้นคีย์บอร์ด  ที่เรี่ยราด

เทกระจาด  สาดรดไป  ในตัณหา

ใช่ไร้ศิลป์  สิ้นค่า  ด้อยราคา

แต่อัตตา  ใครตัดสิน  อย่าเสียดาย

       ยากยิ่งศิลป์  จะสิ้นสาบ  ยังสาปสิ้น

คงเหลือกลิ่น  เหม็นสาบ  มิจางหาย

ศีลมากข้อ ยากซึมซาบ  สู่สาบกาย

ดุจดังหมาย ทางสายกลาง ร่างวิญญาณ

                 บทที่ ๒ สิ้นกลิ่นสาบ

       สิ้นเสียสาว คาวกลิ่น สิ้นสาบสาว

เหม็นกลิ่นคาว สาปสิ้น จนสิ้นศรี

หลงระเริง สิ้นสาบสาว คาวราคี

กลิ่นสาปนี้ ใช่ไร้ค่า สาบสิ้นกาย

       อันศาสตร์ศิลป์ ยากสิ้นสาบ สาปสิ้น

ยังหอมกลิ่น สาบสาง มิจางหาย

แม้นศีลขาด คงกลิ่นสาบ ยากวางวาย

เหลือมากมาย ศีลสาบ ซาบกลิ่นธรรม

ขอน้อมคารวะจากใจ

“ทรชนบ้านนอก”