๏ จนรู้ สู่ห้วง ปวงขยะ

ค้นควาน โอชะ วะวามหวาน

แผ่นดิน สิ้นฟ้า บาดาล

พบว่า สามานย์ บานตะเกียง ฯ

ซึมลึก สำส่อน ผ่อนเลี้ยง

ขยะ ตะกอน  ว่อนเหวี่ยง

แท้เที่ยง เอียงคว่ำ มินำพา ฯ

เพียงปลิ้น ยรรยอง --- หมองพร่า

เพียงพูด มูตรผัน --- สุคันธา

เพียงอ้า ขางู ถูนมไก่ ฯ

บางที หนีหน้า สาไถย

ในที ครรลอง บรรลัย

บางที มีใคร รื่นรมย์ ฯ

ยิ่งสูง ยิ่งทิ้ง สิ่งสม

อากาศ ขาดหาย ไร้ลม

สำนึก ตรึกชม พอดี ฯ

ค้นควาน สัจจะ วิถี

ใดใด ในฟ้า-ปฐพี

แน่แท้ อาจมี ทางไป ฯ

เรามี หนทาง สางไข

เราป้อง ครรลอง บรรลัย

...นั่นใคร พูดมาก --- กากเดน !