แสงสว่างบนยอดดอย

“หนูว่ายน้ำข้ามฟากจากบ้านเกิด
เพื่อหวังเปิดโลกแห่งฝันอันพร่างพร้อย
เบื้องหน้าหนูยังมีครูผู้รอคอย
พวกหนูจะท้อถอยได้อย่างไร”

ที่ตรงนี้มีใบไม้มีสายน้ำ
มีไม้ป่างอกงามริมน้ำใส
แต้มภูผาด้วยหมอกหนาวทอดยาวไกล
ไม่เคยคิดว่ามีใครแต่มี “ครู”

ไร้ถนนทอดยาวสู่ราวป่า
มีเพียงแค่ความเหว่ว้าให้ต่อสู้
อุดมการณ์ล้ำค่าน่าเชิดชู
นำต้นธารแห่งความรู้สู่พงไพร

ครูจากมาสู่ตรงนี้ที่ภูสูง
ที่เมืองกรุงแสงคงพร่างสว่างไสว
“แต่ตรงนี้ก็คือเขตประเทศไทย
เหตุไฉนกั้นคนให้ไกลห่างกัน”

ครูคงเป็นเช่น“แพ”น้อยที่ลอย“ล่อง”
ส่งเด็กดอยข้ามน้ำนองสู่ฟากฝัน
ครูคงเป็นเช่นสีทองแห่งแสงตะวัน
ส่งผ่านความอุ่นไอนั้นสู่ยอดดอย

“หนูว่ายน้ำข้ามฟากมาจากบ้านเกิด
เพื่อหวังเปิดโลกแห่งฝันอันพร่างพร้อย
เบื้องหน้าหนูยังมีครูผู้รอคอย
เธอจะให้ครูท้อถอยได้อย่างไร”

พอดีไปอ่านบทกลอน “คิดถึง” ของท่านราชาวดี แล้วประทับใจในอุดมการณ์ของการเป็นครูบ้านนอกตามถิ่นธุระกันดาร เลยนึกถึงงานเก่าๆของตัวเองที่เคยเขียนไว้เกี่ยวกับเรื่องนี้เมื่อ 2 ปีก่อน  ก็เลยถือโอกาสนำมาแบ่งปันกันครับ

และนี่คือที่มาของบทกวีข้างต้น

กระบี่ใบไม้ เขียนบทกวีบทนี้ขึ้น เพราะได้แรงบันดาลใจจาการชมรายการทีวีรายการหนึ่ง(รู้สึกจะเป็นช่องNBT) ชื่อรายการ ชีวิตจริงยิ่งกว่าละคร ตอน แสงเทียนที่ปลายฟ้า (23 ก.ค. 53) ที่บอกเล่าถึงโรงเรียนในป่าดงโรงเรียนหนึ่งชื่อโรงเรียนล่องแพวิทยา ที่ทั้งนักเรียนและครู 11 ชีวิต ต้องต่อสู้กับความยากลำบากและความขาดแคลนนานัปประการเพื่อเพิ่มโอกาสทางการศึกษา ที่นี่นักเรียนชาวเขาต้องเดินทางข้ามเขาไปโรงเรียนด้วยระยะทางหลายกิโล
โดยเฉพาะช่วงหนึ่งในรายการที่ทำเอาข้าพเจ้าซึ้งจนแทบน้ำตาไหล เป็นภาพของเด็กชาวเขาที่รอคอยข้ามแม่น้ำเงาที่เชี่ยวกรากเฝ้ารอคอยความหวังว่าจะมีเรือซักลำผ่านมาเพื่อขออาศัยข้ามแม่น้ำไป หรือรอคอยใครซักคนที่ว่ายน้ำเป็นมาช่วยถือข้าวของและคอยประคองกันข้ามแม่น้ำเป็นกลุ่ม ๆ พวกเธอเล่าว่า(เด็กชาวเขากลุ่มนี้เป็นผู้หญิง) ถ้าไม่มีเรือซักลำผ่านมา หรือไม่มีคนช่วยเหลือ วันนั้นเธอก็คงต้องกลับบ้านไม่มีโอกาสได้เรียนหนังสือ 
ที่แห่งนี้คล้ายโรงเรียนประจำได้รับเงินอุดหนุนจากทางรัฐที่มาเฉลี่ยรวมกันแล้วเหลือแค่หัวละห้าบาท เด็กๆ ต้องกินต้มบะหมี่กับปลากระป๋องและโปรตีนเกษตรเหมือน ๆ กันทุกมื้อ(พูดให้ถูกก็คือเด็ก ๆ เหล่านี้ได้รับเงินอุดหนุนเพื่อสร้างโอกาสทางการศึกษาจากรัฐน้อยกว่านักโทษในเรือนจำเสียอีก) 
ข้าพเจ้า เคยคิดว่าตัวเองโชคร้าย ที่ตอนเด็กอยากจะไปเที่ยวเตร่เกเรเหมือนเด็กคนอื่นเขาก็ทำไม่ได้ ที่ทำไม่ได้ไม่ใช่เพราะไม่อยากทำแต่เพราะแม่ส่งเงินมาให้แค่นั้นเนื่องจากที่บ้านไม่ได้ร่ำรวยอะไร  แต่พอเอาความยากลำบากของตัวเองมาเปรียบเทียบกับเด็กพวกนี้แล้วก็นับว่ายังสบายกว่าเป็นพันเท่า ยังไงก็ขอส่งกำลังใจไปยังครูและนักเรียนที่อยู่บนยอดดอย ขอให้เข้มแข็งและสู้ต่อไปนะครับ...^-^v

ปล.ขออภัย ที่ลงผลงาน 2 ชิ้นติดๆกันครับ