เรียน คุณปุณณมี

             ผลงาน ลมหายใจแห่งบทกวี สะท้อนความรู้สึกได้ดีทีเดียว  ชอบมากๆครับ

ขอบคุณ คุณราชาวดีอีกครั้งครับ 

            ทุกอักษรสะท้อนนิยามความรู้สึก

จิตสำนึกเมื่อครองความหมองหม่น

ยังยิ้มสู้บอกใจให้อดทน

เพื่อก้าวพ้นทุกข์ท้อทรมาน

          กับความหวังที่รอแม้ท้อแท้

จักปรับแก้รอวันอันแสนหวาน

ต่อชีพชื่นสุขสมอุดมการ

ร่วมสืบสานอักษราศรัทธาดำรง

          “ไม่มีสุสานสำหรับงานกวี”

๑.      ทุกอักษรกลอนปักสลักหมาย

ดังเส้นสายเพลงลำนำคำขับขาน

เพลงหวานโศกรำพันเศร้าเข้ายุคกาล

ร้อยตำนานผ่านเรื่องเล่าบอกต่อกัน

๒.     บทเพลงหวานกานต์สร้างสว่างจินต์

น้ำตารินพิณเพลงสร้อยสร้างสีสัน

แต่ละบทหลากเส้นทางต่างประพันธ์

เพียงกำนัลสนองไว้เพื่อใคร่รู้

๓.     สุสานงานกวีหามีดอก

มองเพียงปอกยากเห็นในย่อมอดสู

หมื่นลิขิตจำนรรจากล้าพร่างพรู

ย่อมตามครูผู้วางอย่างระวัง

๔.     จิตสามัญสำนึกทุกผู้นาม

อาจมองข้ามคำตรงนี้ที่คาดหวัง

มองต่างมุมสะท้อนงานอย่าพาลชัง

รุมประดังหลั่งรินไหลเพียงใครมอง

๕.     งานกวีศรีสร้างสองหลากทางแพ่ง

แต่เป็นแหล่งบอกเล่าทุกเจ้าของ

รัก โลภ หลง เกลียด โกรธ โฉด คะนอง

สู้ ปกป้อง ร้อง เรียก สำเหนียกใคร

๖.      สักวันหนึ่งถึงเพลาค่าคงเกิด

ยิ้มไว้เถิด "ปุณณมี" ผู้สดใส

กวีร้างรางเลือนของเพื่อนไทย

งามวิไลยังซ่อนคำจำนรรจา

๗.     อรรถรสบทประพันธ์อันลวงโลก

ทุกข์เคล้าโศกหวานหยดย้อยเสน่หา

แสนพันถ้อยหมื่นร้อยพจน์รจนา

เพียงตีตราฝากฝังถึงซึ่งเหตุการณ์

๘.      มองสองด้านผ่านอัตตามาเล่าบอก

อย่าช้ำชอกเปรียบเปรยจำเลยสาร

จินตนาการเหตุการณ์กับวันวาน

ยุคสมัยนั้นผันผ่านการเปลี่ยนแปลง

๙.      ดีคงไว้งามประจักษ์ต้องรักษา

กานต์นำพาค่าผิดเพี้ยนเขียนแสลง

สักวันหนึ่งอาจประทุฉุดเป็นแรง

ก่อเกิดแสงแห่งศรัทธาค่านิยม

๑๐.  อักษราคารมผสมสมัย

น้อมสืบไว้ด้วยใจรักอย่าขื่นขม

ความช้ำชอกบอกบ่งตรงอกตรม

อาจภิรมย์สมดังหวังสักวันเอย

ขอน้อมคารวะจากใจ

“ทรชนบ้านนอก”

  ขอบคุณ คุณทรชน อย่างยิ่งที่มาร่วมแสดงความคิดเห็นกันนะครับ 

 แม้พรใดไหนว่าเลิศประเสริฐนัก

เรียน คุณรัตนโกสินทร์ศก
 

ขอขอบคุณรัตนโกสินทร์ศกมากครับสำหรับความเห็น   กลอนบทนี้เขียนขึ้นเนื่องจาก  ในคืนวันนั้นผมกลับมาจากทำงาน  แล้วเห็นหน้าเว็บนิ่ง ไม่มีคนแวะเวียนมาทักทายกันในกระทู้ต่าง ๆ เลยประมาณเกือบสองวัน   ผมจึงเพียงแต่เจตนาเขียนขึ้นเพื่อกระตุ้นและชักชวนคนอื่น ๆ มาสร้างสีสันให้กระทู้ต่าง ๆ เหมือนเดิมน่ะครับ   ผมเองเป็นพวกนักฝันเหมือนกัน ชอบแนวแฟนตาซี ชอบเสก ชอบขอไปเรื่อย จึงปรากฏสำนวนการขอพรอยู่บ่อยครั้ง แต่สำหรับกลอนบทนี้อาจใช้สำนวนดูแรงไปหน่อยก็ต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะครับ  ผมเองนับจากนี้ อาจมีเวลามาเยี่ยนเยือนเพื่อน ๆ ได้น้อยลง เพราะงานเริ่มรัดตัวมากขึ้น  ยังคิดถึงทุกคนเหมือนเดิมครับ และขอให้ทุกท่านร่วมกันสืบต่อลมหายใจแห่งบทกวีกันต่อไปนะครับ