ก้มมองดู ฝ่าตีนเจ้า
มีใครเขา จูบมันบ้าง
รอยจูบเท้า ที่เลือนลาง
แม้เจือจาง จำได้ไหม

    วันเวลา ที่หมุนผ่าน
กับวันวาน ที่ผ่านไป
ตอนนี้นั้น เจ้าเติบใหญ่
แล้วลืมใคร จูบฝ่าเท้า

    กินอิ่มท้อง อยู่สบาย
ลืมความหมาย ฝ่าตีนเจ้า
ทิ้งลาร้าง ให้เขาเหงา
คอยรอเฝ้า เจ้าหวนมา

    อุ้มท้องเจ้า จนเก้าเดือน
เจ้าลืมเลือน คุณมารดา
เศร้าหม่นหมอง นองน้ำตา
เมื่อลูกยา ทิ้งแม่ไป

    แม่มีลูก กี่ร้อยคน
แม่อดทน สู้เลี้ยงไหว
แต่ลูกนั้น แสนจัญไร
เลี้ยงไม่ได้ แม่คนเดียว

    วันเวลา ไม่คอยใคร
มองย้อนไป ให้แลเหลียว
สายใยรัก ที่กลมเกลียว
แม่พ่อรอ ห่อเหี่ยวแห้ง

    อ้อมกอดใคร อบอุ่นเท่า
อ้อมกอดเขา ที่ร้อนแรง
จูบตีนเจ้า ไร้เสแสร้ง
ใจแจ่มแจ้ง รักบริสุทธิ์

    คุณพ่อแม่ จริงแท้รู้
ผู้เป็นครู เปรียบประดุจ
เป็นพระใหญ่ ของชาวพุทธ
ผู้จุดแสง ชีวิตเรา

    เลี้ยงดูท่าน ตอนนี้เถิด
สุดประเสริฐ อย่าขลาดเขลา
รอยจูบบน ฝ่าตีนเจ้า
จงเก็บเอา มาใส่ใจ

    ยามใดเรา ไร้แม่พ่อ
เพราะรั้งรอ จะกลับไป
น้ำตาเจ้า จะหลั่งไหล
เกินแก้ไข เพราะสายเกิน

    ลูกเอ๋ยลูก เจ้าตัวน้อย
เจ้าอย่าคอย จนหลงเพลิน
ผิดพลาดพลั้ง ที่ก้าวเดิน
น่าสรรเสริญ ลูกทดแทน

    ชีวิตเรา ทั้งชีวิต
น้อมดวงจิต ทุกทิศแดน
รักพ่อแม่ สุดเหลือแสน
ยากมากแม้น แทนพระคุณ

    กตัญญู กตเวที
เอื้ออารีย์ เกื้อการุณ
ตอบแทนค่า อิ่มอกอุ่น
บุญนำหนุน สำเร็จการ

ฯลฯ