ไหว้ครูปีนี้ฝากไว้กับบทไหว้ครูกวีให้มวลมิตรได้ช่วยติชมครับ

                จารบาทร้อยถ้อยเรียงเพียงสร้อยศิลป์   หมายแต่งจินต์นรชาติด้วยมาดหมาย

รายเรียบอักษรเสียงจำเรียงราย                         ชีวาวายได้ฝากฟ้าประชาชี

ฝันดำเนินแนวไพรในแดนฝัน                         ศรีแจ่มจันทร์จรดค่ากวีศรี

ดีด้วยศักดิ์จำหลักทั่วทั้งชั่วดี                              ปางชาตินี้ชาติหน้ากว่าอัปปาง

ย่ำรอยทางอย่างครูผู้เคยย่ำ                                  สร้างลำนำล้ำค่ากว่าใครสร้าง

ทางดีชั่วมนุษย์ไซร้ในเส้นทาง                         จนกระจ่างทางลับมิอับจน

โศกด้วยเสียงสะอื้นใดได้ละโศก     หนทางโลกย่อมหมุนไปไม่เห็นหน

คนก็แต่เรื่อยร่ำย่ำเมืองคน                                  น้ำตาหล่นลับไปกับสายน้ำ

สุขก็เพียงแต่งปรุงโดยมุ่งสุข                             ย้ำรอยเดิมเติมทุกข์เติมสุขย้ำ

ทำด้วยใจไม่ปล่อยละการกระทำ                      ใจจึงช้ำค่ำเช้าด้วยเงาใจ

ก้าวเวลาผ่านทางทุกย่างก้าว                              ใหนเหน็บร้าวเศร้าสุขทุกข์อยู่ใหน

ไปสิ้นแล้วลับกาลผันผ่านไป                            ดินสูบไว้เวนัยลับกลับสู่ดิน

ทั่วทิพย์ฟ้าจะหามาเปรียบทั่ว                            สิ้นดีชั่วตัวลับกลับกลายสิ้น

จินต์จึงไฝ่สร้างงานผ่านดวงจินต์                     แพรวกวินยังสืบค่าว่าพราวแพรว

                ดุจดังสุนทรภู่ครูผู้ประดุจ                   แก้วมณีพิศุทธิ์เหนือค่าแก้ว

แววค่าศิลป์เสมอดาวซึ่งวาวแวว                        กายสิ้นแล้วฝากชื่อลือกว่ากาย

จักเปรียบปูนบุบผาค่าประจักษ์                         สายกลียบพรักรวยรินมิสิ้นสาย

รายกลิ่นเรียกภุมรินบินเวี่ยราย                          มนต์แห่งสายเสียงกวินมิสิ้นมนต์

                ผ่านแต่กาลตำนานมิผันผ่าน           หนนี้วารบรรจบครบอีกหน

ยลวัฏฏ์กาลมิถุนามาผ่านยล                            วันผ่านพ้นยี่สิบหกตกวารวัน

หัตถ์ข้าน้อมบูชาครูผู้สอนหัด                         ฝันจำรัสรายทางสร้างรุ้งฝัน

พลันชีพวายสลายสิ้นสู่ดินพลัน                     จงรุ้งฝันข้าตระการผ่านผจง

ค่าพรใดใหนล้ำอย่าต่ำค่า                                  ส่งพรมาสืบศิลป์พรหมินทร์ส่ง

รงคศรีกวีพานผ่านดำรงค์                                การศิลป์ทรงค่าฝันนิรันดร์กาลฯ