เรี่ยสล้างทางตน

๏ ขวัญลูกผีลูกคนจนพ้นล่วง

เต้าตักตวงกลวงตนจนฉาดฉาน

ตั้งไข่แขนแล่นห้อต่อนิทาน

ค่อยค่อยสานค่อยค่อยถักสลักตัว ฯ

๏ ในโมงยามกล้ามเนื้อเอื้อเอ็นพร้อม

น่าถนอมสู่มอมแมมแกมเขกหัว

ผงาดว่ายไต่เต้นมิเห็นกลัว

ขยายรั้วทั่วภพประสบการณ์ ฯ

๏ จนสุดรั้วตัวตันแหงนชันขอบ

กำแพงรอบกรอบภาพฉาบสมาน

ยิ่งซ้อนอิฐ – ลิดใจใฝ่ทะยาน

สูงขอบ-ฐานต้านปีนรั้งตีนเยือน ฯ

๏ แลยอดกิ่งพิงกำแพงละแห่งนั้น

ต้นนี้ฉันต้นนั้นเธอ – ไม่เสมอเหมือน

ต้นใดเตี้ยเรี่ยดินก็หมิ่นเบือน

สล้างฟ้ากว่าเพื่อนเหมือนหงส์ฟ้า ?

๏ ต้นฉันเตี้ยเรี่ยดินยินคนทัก

ผันคำหนักเป็นหนักแน่นแม่นรักษา

ระมัดยิ่งทุกกิ่งแง่งแขนงตา

แม้ต้นต่ำ – ล้ำค่าแห่งคราลง ฯ

๏ ต้นฉันเตี้ยเรี่ยดินยินคนว่า

พลอยปล่อยไหลใบ้บ้าอานิสงส์

กระโจนพรวดชวดกิ่งทิ้งตนลง

ฉวยเพียงคราบสาบผง – หลงเมามัว ฯ

๏ ต้นสล้างอย่างฉันหยันพืชพุ่ม

อวดมือกุมจุ่มตีนปีนไขว้หัว

ลิงยังพลาดปราชญ์ยังเผลอละเมอตัว

สูงสุดเพี้ยงเพียงชั่ว – หัวทิ่มดิน ฯ

๏ ต้นสล้างอย่างฉันนั่นหน้าที่

โอบทะลุปรุกระพี้ที่แกร่งหิน

ซับทุกกาบซาบทุกกิ่งทุกสิ่งสิ้น           

เกียรตินิยมสมดินแห่งปีนลง ฯ

๏ จากลูกผีลูกคน – พลเมือง

แต่ละครัวหัวละเรื่อง – พิศวง

แต่ละต้นแต่ละไต่ – ในทางลง

สูงส่ง-สาปส่ง; หลง-รู้ทาง ๚ะ๛