ภาษาหลักมาแล้วอย่างน้อย 30 ปีก็ตาม (Newport, 1990 ) เช่นเดียวกับการได้มาซึ่งภาษาที่หนึ่ง การได้มาซึ่งภาษาที่สองก็มีช่วงเวลาที่สำคัญสำหรับไวยากรณ์เช่นกัน ( Johnson & Newport, 1989 ) แท้จริงแล้ว การเรียนรู้ภาษาที่สองในวัยผู้ใหญ่มักส่งผลให้ผลการเรียนรู้แย่ลง ในขณะที่การเปิดรับก่อนอายุ 12 ปีอาจส่งผลให้มีความสามารถเหมือนเจ้าของภาษา ( Hartshorne et al., 2018 ) เหตุใดประสบการณ์ในช่วงแรกจึงมีความสำคัญต่อการเรียนรู้ไวยากรณ์ และในแง่ของการเรียนรู้ภาษาที่สอง  การเลี้ยงดูเด็กโต เหตุใดเด็ก ๆ จึงมีความสามารถในระดับสูงกว่าผู้ใหญ่ ซึ่งมีประสบการณ์มากกว่าในการประมวลผลอินพุตและการใช้กฎทางไวยากรณ์ ข้อได้เปรียบของเด็กอาจอยู่ที่วิธีที่พวกเขาปฏิบัติต่อข้อมูลที่พวกเขาได้รับ เพราะเมื่อเปรียบเทียบกับผู้เรียนที่เป็นผู้ใหญ่ พวกเขามักจะสร้างโครงสร้างที่เป็นระบบและขยายโครงสร้างที่มีอยู่ในข้อมูลที่พวกเขาป้อน (Hudson Kam & Newport, 2005  Senghas & Coppola , 2001  ซิงเกิลตัน & นิวพอร์ต 2547). หลักฐานสำหรับโครงสร้างการสร้างเด็กมาจากการสังเกตการสร้างภาษามือนิการากัว (NSL) ซึ่งพัฒนาขึ้นโดยนักเรียนที่เข้าเรียนในโรงเรียนเพื่อการศึกษาคนหูหนวก แม้ว่าเด็ก ๆ จะได้รับการสอนให้พูดภาษาสเปนและอ่านออกเสียงเป็นหลัก แต่พวกเขาก็พัฒนาระบบท่าทางของตนเองเพื่อสื่อสารระหว่างกัน ระบบการแสดงท่าทางนี้พัฒนาเป็นภาษาเซ็นที่มีไวยากรณ์ของตัวเองผ่านกลุ่มผู้เรียนสองกลุ่ม ซึ่งแต่ละกลุ่มมีเด็กหลากหลายช่วงอายุ โปรดทราบว่าแม้ว่า NSL จะมาจากท่าทางของผู้เรียนกลุ่มแรก แต่ก็มีการจัดระบบโดยผู้เรียนกลุ่มที่สอง โดยเฉพาะเด็กเล็กที่เริ่มเรียนรู้ภาษาก่อนอายุ 10 ปี กลุ่มที่สองนี้สร้างไวยากรณ์ที่มี ความสม่ำเสมอของโครงสร้างเซ็งกาส & คอปโปลา, 2544 )