เวียงคอกช้างดิน ๒๕๕๑

* * * * * * * * * * * * * * *

โอ้...โบราณสถานพูนทอง

พูนกองอิฐก่อยังพอเห็น

รอยอารยนครซ่อนเร้น

ในเส้นทางโคและรอยคน

.

ธารเมืองพุม่วงไร้น้ำ

ลาดต่ำลำรางร้างฝน

หุบช้างคอกดินดำรงตน

หมู่ต้นไม้เติบชีวิตา

.

ซากศาสนสถานสึกกร่อน

สิขรซ่อนนิมิตปริศนา

ไร้เงาท้าวเทพเทวา

ไม้หญ้าเซิงเหย้าลำเนาพฤกษ์

.

จั๊กจั่นเรไรจำเรียง

สรรพเสียงรู้สู่รู้สึก

เวียงวังว่างเปล่าเหงาลึก

บันทึกเส้นทางรางเลือน

.

บางเราเคยอยู่ที่นี่

กี่ภพกี่ชาติมาแล้วเพื่อน

ยังเวียนมาเยี่ยมมาเยือน

รูปเรือนวิญญาณอันเปลี่ยวไร้

.

"ธมกร"

ณ สถานที่เขียน 

๒๓เมย.๕๑ 

(คำ “เวียงคอกช้างดิน” เป็นคำที่ผู้แต่งสร้างขึ้นสำหรับบทกวีนี้เท่านั้น มิใช่คำเรียกขานในประวัติศาสตร์ เป็นการประสมคำขึ้นใหม่โดยเติมคำว่า "เวียง" เข้าข้างหน้าคำเรียกสถานที่ "คอกช้างดิน" ที่เป็นร่องรอยโบราณสถานแห่งหนึ่งในบริเวณเมืองเก่าอู่ทองนั้น)

.

          อะไรที่ผมประหวัดรู้สึกหรือครับ  ขณะผมกลับมาย้อนอ่านบทกวีและดูภาพเวียงวังร้างรก ปรักหักโทรม เหลือเพียงรอยซากสึกกร่อนผมก็พลันวาบรู้สึกถึงการก่อตัวของความเลวร้ายของสายใยอำนาจฉ้อฉล อยุติธรรมต่างๆ จนเป็นแรงกดกระตุ้นให้เกิดปฏิกิริยาต่อต้านและขับต้อนอย่างต่อเนื่องในกรุงเทพมหานครวันนี้  มันเหมือนเห็นภาพรางๆ ของ “กรุงเทพมหานครร้าง!” ในอนาคต ซ้อนทับกับภาพ “เวียงคอกช้างดิน-อู่ทองเมืองร้าง!” 

          โอ้...มันเป็นคนละเรื่องเดียวกันของความเสื่อม  ที่ก่อตัวจากความเสื่อมในจิตใจคน  โดยเฉพาะคนที่มีอำนาจปกครอง!

blockquote{ border:1px solid #d3d3d3; padding: 5px; }

[1]

ความคิดเห็นที่ 1 (1781118)
โพสต์ครั้งที่สองข้อความก็ยังขึ้นไม่ครบ และหน้าจอก็ขยายมากเกิน ไม่ทราบเพราะเหตุใด
ผู้แสดงความคิดเห็น ศิวกานท์ (tungsakasome-at-yahoo-dot-com)วันที่ตอบ 2008-06-22 08:49:46

[1]