คิ้วนาง...

۞   เม็ดฝนซา  ฟ้าส่อง  ผ่องอำไพ

คิ้วนางใน  ไพรพง  ก็ส่งกลิ่น

บานหลังฝน  สั่งฟ้า  มาสู่ดิน

สะอาดสิ้น  ไร้รอย  มลทินปน

۞   บ้างคิ้วนาง  บ้างก็  อรพิม

ขึ้นอยู่ริม  ชายป่า  พนาสณฑ์

ขาวสดชื่น  ยืนมอง  เหมือนต้องมนต์

บันดาลดล  หัวใจ  ให้สั่นคลอน

۞   เห็นคิ้วนาง  พลางนึก   ถึงคิ้วโก่ง

เรียวคิ้วโค้ง  โก่งกัน  เหมือนคันศร

คอระหง  วงหน้า  ขนตางอน

อรชร  อ้อนแอ้น  แขนกลมกลึง

۞   แม่ชม้าย  ชายตา  มาออดอ้อน

เหมือนแผลงศร  รักใส่  ในก้นบึ้ง

มองคิ้วตา  พายิ่ง  นิ่งตะลึง

นัยน์ตาซึ้ง  หวานนัก  นึกหนักใจ

۞  จะหักศร  ถอนรัก  หักเสียบอก

นึกวิตก  ยกถอน  ศรรักได้

แลชะรอย   ปล่อยปัก  หักเสียบไป

มิช้าใจ  อาจช้ำ  ทนกล้ำกลืน...

.น้องนางเอ๋ย งามผ่อง ต้องตานัก

เดินย้ายยักย่างย้ายชายตายื่น

.ค่ำแล้วหนอนางเจ้าเข้าค่ำคืน

ดึกดื่นดื่น ยืนจ้องรอคล้องชาย

.คิ้วเจ้าแต่ง เดิมแต้ม แก้มแดงฝาด

ปากเจ้าวาดเอมอิ่มยิ้มชะม้าย

มองเจ้าเมียงเอียงหน้าทำท่าอาย

เปล่งประกาย หมายเหมือน ดุจเดือนเพ็ญ..

..ค่ำทุกคืน ฝืนยิ้ม ริมถนน

ตรงไต้ต้น มะขาม ยามมองเห็น

บอกความนัย เนื้อนาง อย่างเจ้าเป็น

สังคมเข็น บังคับ ความอับจน..

..กี่รายเรียง เพียงเก็บ เสพกามสุข

มากี่ยุค สมัย ใคร่คาวหน

ร่องรอยริ้ว  คิ้วนาง ไร้ทางพ้น

แม้คืนฝน หล่นปรอย ยังคอยใคร.

คิ้วนางโก่ง บานแย้ม  แก้มแดงฝาด
ปากเจ้าวาด เอมอิ่ม ยิ้มสวยใส
คนเขาเดิน เมินเฉย แล้วเลยไป
วาดเนตรไว้ ยิ้มเจื่อน เปื้อนน้ำตา

ต้นมะขาม ยืนใหญ่ ให้ร่มเงา
แต่เราเล่า ลูกน้อย คงคอยท่า
หวังท้องอิ่ม ยิ้มรับ การกลับมา
กินข้าวปลา พร้อมสรรพ กับครอบครัว

ต้นมะขาม ใหญ่ยิ่ง ใช่พิงพัก
เพื่อพำนัก ตักตวง ทุกถ้วนทั่ว
คงได้แค่ หลับนั่ง ลำพังตัว
บังเงาหัว ฝนฟ้า นับว่าบุญ

ขอลาคู คันคลอง เขตมะขาม
พำนักตาม ไพรพง ดงขนุน
หาผลหมาก รากไม้ ไว้เจือจุน
หลบหนีหน้า ความว้าวุ่น ทางการเมือง

ประจวบเหมาะ เคราะห์ดี อาจมีบ้าง
ที่อ้างว้าง ทนอยู่ อาจฟูเฟื่อง
ทิ้งความจน ทนสู้ อยู่เนืองเนือง
ทิ้งการเมือง วุ่นวาย หน่ายระอา...