สวัสดีครับ  คุณอังสณา

          ผมก็เป็นอีกคนหนึ่งที่รักพี่วาณิช   เมื่อหลายปีก่อนตอนที่ผมจัดอบรม "ยุวกวี" รุ่นแรก ๆ พีวาณิชก็กรุณามาเป็นวิทยากรให้ คงมียุวกวีหลายคนจำได้

          ครั้งสุดท้ายที่ได้คุยกับพีวาณิช ก็เมื่อวันที่ พี่ปิยะพันธ์  จัมปาสุต (ไม่ทราบเขียนชื่อแกถูกหรือเปล่าไม่เคยจำสักที) จัดงานเลี้ยงกษียณอายุราชการ และเปิดตัวหนังสือ "เงาสะท้อน" วันนั้นพีวาณิชว่ากลอนให้ฟัง ๑ บท ไม่ต้องจดผมก็จำได้

          เราหันหลังให้กันในว้นนี้

          ต่างคนต่างรู้ดีไปที่ไหน

          เธอก็ไปทิศที่เธอมีใคร

          ฉันก็ไปทิศที่ไม่มีเธอ....

          ผมขออนุญาต นำมาทำซ้ำ ทำใหม่ ก๊อบปี้ หรือลอกเลียน ก็สุดแต่จะว่านะ เป็นสำนวนชื่อ "คืนนี้....นอนไม่หลับ" ได้ลงตีพิมพ์ในหนังสือ "ศาลาคนเศร้า" และต่อมาผมรวมเล่ม "หนามที่บ่งไม่ออก" พิมพิ์เสร็จยังไม่ทันได้ให้พี่เค้าอ่านพี่เค้าก็จากพวกเราไปเสียก่อน

          เมื่องานมหกรรมหนังสือที่เพิ่งผ่านไปปลายปีที่แล้ว เพื่อนรุ่นพี่ท่านหนึ่ง (พันโท สมพงษ์  โหละสุต อดีตนายกสมาคมกวีร่วมสมัย) ไปได้หนังสือเก่า เป็นหนังสือรวมกลอนของพี่วาณิช ชื่ออะไรผมจำไม่ได้แล้ว เอามาอวดผมเมื่อวันประชุมสังสรรค์ปีใหม่ ผมก็เพิ่งเคยเห็นพิมพ์มาก่อน "ซอยเดียวกัน" ที่ได้ซีไรท์ซะอีก กำลังขอซีร็อกซ์ทั้งเล่มอยู่

           ผมจะซีร็อกซ์เผื่อ คุณอังสณา โปรดส่งที่อยู่ทางไปรษณีย์ ให้ผมทาง sms ที่เบอร์ 0814564978 นะครับ ขออวดงานตัวเองซะหน่อย

                                                                              คืนนี้...นอนไม่หลับ

                                       พรุ่งนี้ไป หรือไม่ไป เก็บไปคิด                               ถามหัวใจดูสักนิดคิดถึงไหม

                            ถ้าหัวใจคิดถึงก็พึงไป                                                       ถ้าหัวใจไม่คิดถึงไม่พึงจร

                            เพราะหัวใจเคยรักและยังรัก                                              หลับตามักเห็นภาพเก่าที่เฝ้าหลอน

                            ลืมตาเห็นภาพที่วางข้างที่นอน                                        และบทกลอนอาลัยด้วยลายมือ

                           ถ้าไปหาไปเห็นแล้วเป็นทุกข์                                           สู้นอนซุกอยู่กับที่ไม่ดีหรือ

                           ถ้าไปแล้วเจ็บช้ำให้ร่ำลือ                                                 ยังอยากดื้อรั้นไปง้อก็สุดเดา

                           หนึ่งสำนึกลึกนักในรักนี้                                                รู้ว่าเธออยู่ในที่เธอมีเขา

                           รู้ว่าฉันอยู่ในที่เคยมีเรา                                                  รู้ว่าเงาที่ยื้อยุดนั้นหลุดลอย

                           จะไม่ไปใจสะท้อนนอนไม่หลับ                                         ดูลึกลับกับรักร้างไร้ทางถอย

                           แต่ถ้าไปก็คงไม่มีใครคอย                                                 เอานิ้วก้อยเกาหน้าผากลำบากใจ

                                   พรุ่งนี้ไป หรือไม่ไป ได้แต่คิด                                    ถามตัวเองอีกสักนิดคิดถึงไหม

                           ถ้าตอบว่าคิดถึงก็พึงไป                                                    ถ้าตอบไม่...ไม่คิดถึง...ก็พึงนอน.../

                                                        .......................................................................................

                โลกนี้มีเรื่องไม่น่าเชื่ออยู่ไม่น้อย บังเอิืญกระไรเช่น อ่านเล่น ๆ ในวงเหล้า เพื่อนเอาไปลง "ศาลาคนเศร้า" ซะเฉยเลย และที่บังเอิญอย่างเหลือเชื่อ คนที่ผมเขียนถึง ในสำนวนี้ ก็ส่งกลอนสำนวนนี้กลับมาให้ผมทาง sms มีคำพูดต่อท้ายมาอีกว่า "พร้อมมั้ย พร้อมมั้ย เดินทางไกลไปด้วยกัน"  งงอยู่หลายวันพอเห็นหนังสือ "ศาลาคนเศร้า" จึงเข้าใจ (เรื่องหลังจากนั้น.........ละไว้นะครับ)

พูดถึง  ศิริพงษ์  ก็รู้จัก 

พูดถึง  ตั๊ก  ก็สนิท

พูดถึง  วาณิช  ก็คุ้นเคย

อวดฉลาด เป็นสมบัติของคนโง่

อวดโก้ เป็นสมบัติของคนใกล้ล้มละลาย

....รักแล้วหรือจะชัง.......

รักหรือยัง.ถามใจหมาย

โกรธเกลียดเครียดจะตาย

จะตอกย้ำ...อีกทำไม

...ดูดังใดก็ดี

สักนิดทีมีบ้างไหม

แดกดันตระบันไป

บ่บันยะชนะฤๅ

           ยัง ! ยังมีอีกมิใช่น้อย

ขอบคุณคุณสมศักดิ์มากค่ะที่กรุณาเอื้อเฟื้อแบ่งปัน กลอนสำนวนเฉียบและลุ่มลึกในเนื้อหาแบบของคุณวาณิชนี้ เสียดายที่จะหาไม่ได้อีกแล้ว

ดิฉันก็มีเรื่องประทับใจเกี่ยวกับคุณวาณิชค่ะ ตอนเป็นเด็กนักเรียน อยู่ชมรมภาษาไทย ได้รับมอบหมายให้สัมภาษณ์นักเขียนที่มีชื่อเสียงแห่งยุค ก็เลยขอสัมภาษณ์คุณวาณิชทางโทรศัพท์ ได้รับความเมตตาและความเป็นกันเองจากคุณวาณิชมาก สำหรับเด็กมัธยมคนหนึ่งแล้ว เป็นความประทับใจมาจนถึงวันนี้ค่ะ

อังสณา

       ยินดีครับ

บังเอิญมาอ่านเจอ...ว่ารักกลอนคุณวาณิช

วันนี้ไปเดินซีเอ็ดมา เห็นหนังสือกลอนที่ทำขึ้นเป็นที่ระลึกการจากไป 1 ปี

ชื่อ รัก คิดถึง กันไหม

ลองไปหาดูครับ

เคยได้ปฏิทินปีใหม่จากแกรมมีที่มีคุณวานิชแต่งได้จับใจมาก

 จำได้ว่าวาณิชเคยเขียนกลอนแต่งงานประมาณนี้

เธอต่างคนต่างมาต่างวาระ

ต่างพันธะพันธนาต่างหน้าที่

แต่จะต่างกันอย่างไรต่อไปนี้

เธอไม่มีความแตกต่างระหว่างกัน

เมื่อปรองดองสองหัวใจให้ห่วงเห็น

ใจก็เป็นหนึ่งใจร่วมใฝ่ฝัน

เมื่อดวงใจใฝ่หารักถักสัมพันธ์

ค่างคอยวันจะเคียงอยู่เป็นคู่ใจ

ดุ