ปาดน้ำตาหยดสุดท้ายปลายหยาดฝน              ม่านมืดมนคลี่ผ่านวันมัวหมอง

ไม่อาจเห็นตะวันพรายฉายสีทอง                       อกทั้งอกขุ่นข้องด้วยสิ่งใด

รู้ทั้งรู้เต็มอกอันฟกช้ำ                                        สิ่งที่ทำ...ต่ำตกลงหมกไหม้

แต่ที่ทำเพราะชีวิตมี "จิตใจ"                             ยุติธรรม อยู่ที่ไหนไม่อาจรู้ ฯ

โอ้โห เป็นงานเขียนที่สะเทือนใจมาก นับถือ จริง ๆ ครับ คุณ รัตนโกสินทร์ศก

 ไพเราะและสะเทือนใจครับ ขอบคุณสำหรับงานดีๆที่มาลงให้อ่านนะครับ ^^

 โอ้ว บทกวีระดับมาสเตอร์พีซ .... อนาคตซีไรต์แน่นอน

                                                   ยอดเยี่ยมครับ  ชอบมาก

 ขอสวัสดีท่านอาจารย์ ท่านนักกลอน นักกวีผู้มีความรู้ความสามารถทุกท่านนะครับ 

ผมนี่ก็แปลกอยู่เหมือนกันนะครับ เวลาได้รับคำวิจารณ์ คำตำหนิ กลับทำตัวถูก แต่พอได้รับคำชมกลับทำตัวไม่ถูกครับ

ขอบคุณทุกๆท่านนะครับ หากมีส่วนใดที่ยังไม่ดีโปรดชี้แนะผมด้วยนะครับ จักเป็นพระคุณยิ่งครับ

งานชิ้นนี้ก่อนนำมาลงก็มีกวีและผู้รู้ วิจารณ์อยู่ว่า ยังขาดความสมจริงไป เช่น โทษของชายผู้นี้ไม่น่าจะถูกประหารชีวิต ยิ่งถ้ารับสารภาพผิดด้วยแล้ว อย่างมากก็อาจแค่จำคุกตลอดชีวิตเท่านั้น (โห...เวลาเขาวิจารณ์กันเขาดูกันละเอียดขนาดนี้เชียว)

*เพราะชีวิตมี "จิตใจ" ----ชอบนะครับ

ขอบคุณครับ

ปล.แอบอ่านงานของทุกท่านอยู่เหมือนกันครับ

ร.ศ. 

                   ติดตามผลงานของคุณรัตนโกสินทร์ศกมานานเพราะประการแรกสะดุดตากับนามปากกาที่ใช้เขียนและก็ไม่ทำให้ผิด

หวังกับทุกผลงานที่นำเสนอครับ

                                   อยากอ่านผลงานสำนวนใหม่อีกครับ

1 พลอตเรื่องดีเหมือนนิยายฆาตกรรมช่อนเงื่อน ของอากาธา คริสตี้

2 ร่ายโศลกได้สะเทือนเหมีอนปรัชญานิพนธ์ ของ รพินทรนาถ ฐากูร แต่ถ้อยคำสำนวนสากกร้านกว่า

3 แนวคิดแหวกขนบแปลกตาแบบไม่กระแดะ ดีมาก นานๆเจอครั้ง

4 มิติซ้อนไม่ลึกเกิน คนทั่วไปอ่านได้ ไม่ปวดหัว หรืองุนงงเหมือนหนังสือรางวัลไทยบางเล่ม ซี่งคนอ่านไม่ค่อยแน่ใจว่าคนเขียนจะเข้าใจงาน

ของตนเพียงใด

5 แสงเงาดีให้ภาพงามสากล เป็นศิลปะแนวสัจจนิยม ที่ไม่มีทางที่จะเสื่อมความนิยม

6 องค์รวมเยี่ยม อ่านซ้ำได้หลายครั้งแบบไม่เบื่อ

7 เก่งจังเลย งานชิ้นหลังอย่าให้มาตรฐานต่ำกว่านี้นะ

8  รัตนโกสินทร์ศก ลูกใครหนอ

สวัสดีครับ และขอขอบคุณทุกท่านครับ สำหรับข้อคิดเห็นต่างๆเกี่ยวกับงานชิ้นนี้ งานชิ้นนี้ของผมเขียนตอนสี่ทุ่มห้าทุ่มกว่าๆ วันนั้นผมอยากเขียนสักเรื่องแต่ไม่รู้จะเขียนเรื่องอะไรดีครับ แต่อยากเขียน มือจับปากกา กระดาษอยู่ตรงหน้า ความรู้สึกอยากเขียนก็มี แต่!!! ไม่รู้จะเขียนเรื่องอะไร แล้วก็ต้มมาม่ากิน ระหว่างนั่งกิน ฝนก็ตกซาๆเบาๆ ความจริงมันตกตั้งนานแล้วแต่ผมไม่ได้ใส่ใจอะไรกับมัน มาใส่ใจก็ตอนนั่งกินมาม่านี่แหละครับ จากนั้นก็คิด...แล้วก็เขียน    เปราะแประ เปราะแประ นั่นแหละครับ

อาจารย์นายเงาครับ แหะๆ ผมไม่เข้าใจตรงข้อ 2 คำว่า "สากกร้าน" อ่ะครับ แหะๆ แปลว่า หยาบๆใช่ไหมครับ (ความรู้ผมน้อยหนะครับเลยงงๆ)

อันข้อ 4 นั้น ผมเห็นด้วยนะครับ แต่ไม่ได้เอาของผมเป็นบรรทัดฐานนะครับ ผมหมายถึงทั่วๆไป หนังสือบางเล่มที่ได้รางวัลที่ผมซื้อมาอ่าน บางครั้งอยากเดินกลับไปหาพนักงานแล้วบอกว่า "ขอโทษครับ ผมขอคืนสินค้าได้ไหมครับ ผมเอาเงินคืนแค่ครึ่งเดียวก็ได้" แต่ทุกๆครั้งผมบอกได้อย่างไม่โกหกเลยนะครับว่า ผมคิดเสมอว่าผมไม่ฉลาดพอ งานเหล่านั้นบางทีสูงเกินไป ปวดหัว ...ผมคิดแค่ว่า ถ้าเป็นงานของผม อย่างน้อยๆพ่อแม่อ่าน/ฟังแล้ว เข้าใจ พอ จบ. -ผ่าน (พ่อแม่ผมจบป.4) 

ข้อ 7 อาจารย์ฝากได้ยากมากเลยนะครับ เหมือนคำที่ว่า "...รักษาแชมป์ยากกว่า"

ปล. ขอบคุณอาจารย์อ.วิวัฒน์ครับ ผมเองก็ยังไม่ทราบว่าเมื่อไหร่ผมจึงจะอยากเขียนอีก

(เชิญทุกท่าน ผู้อ่าน ผู้รู้ วิจารณ์ได้ตามอัธยาศัยนะครับ)

ร.ศ.