ณ.ดินแดนแสนเวิ้งว้างกลางหุบเขา

ผู้คนเข้าเฝ้าอาศัยไม่หน่ายหนี

อยู่กันมาฝ่าเภทภัยในหลายปี

จนอยู่ดีมีความสุขหมดทุกข์ภัย

ต่างก้มหน้าหากินบนถิ่นรัก

เป็นประจักษ์ปักรากฐานผ่านสมัย

หมดความทุกข์สุขสบายทั้งกายใจ

ไม่ว่าใครที่ได้เห็นเป็นสุขตาม

กาลเวลาพาเปลี่ยนผันวันคืนผ่าน

แสนเนิ่นนานผ่านรุ่นคนจนล้นหลาม

ความผูกพันอันเหนียวแน่นแผ่นดินงาม

เมื่อถึงยามความสัมพันธ์อันจากลา

ก่อนชีวินสิ้นสูญจากยากตัดจิต

จึงครวญคิดสิทธิ์พื้นฐานการเสาะหา

สร้างสุสานการจรจากฝากกายา

บนหุบผาหน้าหุบเขาเฝ้าอยู่ยง

เป็นกำหนดจดจารึกนึกก็รู้

คนที่อยู่คือผู้สร้างอย่างประสงค์

ด้วยผูกพันนั้นสมเหตุเจตจำนง

ก็ดำรงคงเอาไว้ให้ยั่งยืน

อันผู้ใดใครนั้นหรือมาถือสิทธิ์

จงเลิกคิดบิดเบือนไปอย่าได้ฝืน

มาบอกเล่าให้เข้าใจใช่กล้ำกลืน

ขอจงตื่นอาจขื่นขมตรมทั่วไทย....

**เขาเลือกของเขาเอง เขาอยู่ที่ชอบที่ชอบของเขา แล้วยังจะเข้าไประรานเขากันอีก

ผู้ที่เกี่ยวข้องระวังกันไว้เถิด โดนไปหลายคนแล้ว ยังไม่รู้ตัวกันอีก มองข้ามกันเอง

จงหยุดระรานเขาเสียเถิด แม้ฟ้ายังอาจหมองหล่นมากองบนพื้นดิน

ถ้าหยุดระรานเขาแล้วเมืองไทยจะดีขึ้นเอง วันไหนหยุดระรานเขาแล้วจะเล่าให้ฟัง

มันเป็นอาถรรพ์ ที่เหลือเชื่อ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน **

------------------------------