ยี่สิบหกมิถุนาฟ้ากำหนด
มอบบาทบทแบบกวีศรีอักษร
ปีสองสามสองเก้าเกิดนักกลอน นามอมรท่านภู่มิรู้ตาย

สี่แผ่นดินร่อนเร่ว้าเหว่หนัก
โลภโกรธรักรับรู้สู้มิหน่าย
ชีพสูงสุดสะดุดหยุดกลับกลาย
วาดลวดลายรุ่งเรืองร่วงโรยรา

เพราะเป็นเพียงปุถุชนคนคนหนึ่ง

ชีวิตจึงเปื้อนบาปที่หยาบหนา
หลงตนเองเก่งบ้างเป็นบางครา
ติดสุรานารีวิถีชน

หากความดีที่ยืนยงมั่นคงอยู่
ผลงานครูสู้สร้างทางฝึกฝน
อมตะนิทานงานโสภณ
ชุบชีพชนม์ชุ่มชื่นรื่นฤทัย

เจ็ดสิบปีพลีชีวิตลิขิตสาร
ทั้งนิทานนิราศล้วนยิ่งใหญ่
สุภาษิตบทละครคอยสอนใจ
กวีเอกโลกไซร้ได้รางวัล

จินตกวีศรีสุนทรม้วยมรณ์แล้ว
โอ้งานแก้วคงอยู่คู่โลกฝัน
ศิลปกรรมดำรงคงนิรันดร์
งานสร้างสรรค์วัฒนาสถาพร