ภาพที่เห็นเป็นภาพเพียงวูบหนึ่ง

รูปตราตรึงโดยเราปรุงฟุ้งไปใหญ่

อิสระเสรีที่ดวงใจ

แล้วแต่ใครจะเห็นและเป็นเอง

แต่เกิดแล้วอยู่ไม่นานก็ดับสิ้น

เหมือนมลทินคอยเฝ้าเข้าข่มเหง

ธรรมชาติธรรมดาพร่ำบรรเลง

บทเพลงชีวิตอนิจจาฯ

ภาพที่เห็นเป็นภาพเพียงวูบหนึ่ง

รูปตราตรึงโดยเราปรุงฟุ้งไปใหญ่

อิสระเสรีที่ดวงใจ

แล้วแต่ใครจะเห็นและเป็นเอง

แต่เกิดแล้วอยู่ไม่นานก็ดับสิ้น

เหมือนมลทินคอยเฝ้าเข้าข่มเหง

ธรรมชาติธรรมดาพร่ำบรรเลง

บทเพลงชีวิตอนิจจาฯ..........(ปรัชญ์ วลีพร)

๏ ก็เขียนกลอนอ้อนบ้างเพราะว่างจัด

ยังอ่อนหัดขัดเขินบังเอิญว่า-

ดันมีใจใฝ่รักอักษรา

จึงร่ายบทรจนาโพสมาดู

๏ ก็เขียนโน้น-นี่-นั่น-มันไปดะ

เรื่องสัพเพเหระขึ้นกระทู้

มีหมายใจไปเปรียบคิดเทียบครู

ด้วยใจรู้อยู่ว่าค่าเพียงใด

๏ เหมือนคำท่านจารจรดปรากฏหรา

อนิจจาว่าปรุงฟุ้งไปใหญ่

“อิสระเสรีอยู่ที่ใจ”

เหตุไฉนไยถามเหมือนหยามกัน

๏ ธรรมชาติดาษดื่นบนพื้นหล้า

เพียงนำมาสาธยายระบายฝัน

เพื่อคลายเหงาเศร้าใจไปวันวัน

มิหมายตนด้นดั้นถึงขั้นกวี.๚ะ๛

..คนเก่งมัก ถ่อมตน จนต้อยต่ำ

ภาษาล้ำ เลอปราชญ์ ฉกาจศรี

ยังบอกด้อย น้อยนิด ติดวลี

ความแท้พี่ กานท์กลอน ฟ้อนเพลงพรม

.เห็นชัดชัด ตามเขียน เจียรสวรรค์

อักษรนั้น งามแสน สุดงามสม

จินตนา ร้อยช่อ ข้อคำคม

ขอชื่นชม ทุกบท ที่จดวาง....

เยี่ยม...

เห็นภาพงามเพียงวูบก็วาบจิต
อยากจุมพิตภาพงามในความว่าง
อิสระเสรีที่ไม่วาง
ยังเวิ้งว้างเต็มตาอัตตานึก

ลำแสงงามสอดไล้เป็นลายล้ำ
เงาแห่งน้ำแผ่รุ้งปรุงรู้สึก
จึงค้นถ้อยร้อยคำมารำลึก
ถึงไม่ตกเป็นผลึกก็พริบพราย

อนิจจา ให้หมายถึง อนิจจัง

ใช่ชิงชัง หวังหลู่ ดูหมั่นไส้

เผยไตรลักษณ์ พุทธศาสน์ ประกาศไป

ถ้าคำใด เคืองขัด ไม่ชัดเจน

ขออภัย ในรส ปรากฏเจ็บ

คำใดเหน็บ จงเบือน เหมือนหยอกเล่น

เจตนา มิได้ปลูก ให้ผูกเวร

เพียงแต่เห็น เลยสอย เป็นร้อยกรอง

แม้นคำใดไม่สนิทปรุงจิตขุ่น

ขอให้คุณโปรดอภัยอย่าได้หมอง

ร่วมสนุกหมายถนัดหัดทดลอง

มิได้ปองเปรียบเปรยเกินเลยไป

มิประสงค์เสียดสีให้มีโศก

จนวิโยคเหยียดหยันไปกันใหญ่

โดยส่วนตัวยังอ่อนหัดฝึกหัดใจ

ถ้าพลั้งไปอภัยเถิดเปิดไมตรี

กวีเก่าเบาราณมักหวานว่า
ถ่อมตนแต่อลังการ์ โอ่อ่าไฉน
ด้วยลึกลึกทะนงตนล้นพ้นไป
ไม่ยอมให้วิจักษ์สักประเด็น

ปรัชญ์วลีพรอ้อนอรรถยังหัดจิต
ทั้งที่คิดสิ่งใหญ่ใครก็เห็น
จาตนินทำเพลินบังเอิญเป็น
แต่ก็เน้นลายครูว่าคู่ควร

ภัทราจิตรลายครามเห็นงามค่า
ค่อยเข้ามาชื่นชมพอสมส่วน
แต่ไม่กล้าติเพื่อก่อต่อกระบวน
ก็หยวนหยวนกันไปไร้วิจารณ์

กลอนเลยเก่าคนเลยแก่ไร้แง่ใหม่
กำดัดวัยเลยมิวุ่นสุนทรหวาน
ยุคสมัยไหลบ่ามิช้านาน
กลอนยังคลานกับพื้นมิตื่นเลย