คือธงชัยในเถ้าถ่านของการรบ               หรือจุดจบแห่งตำนานการเริ่มต้น

นั่นเพลงสุขหรือเพลงเศร้าเคล้าระคน                   ในมืดมนอนธการผ่านเวลา

ดูนั่นใครทุกข์เข็ญลำเค็ญเขียว                               ใครสิ้นเรี่ยวแรงล้มจมผืนหล้า

ฤานี่หากสัจธรรมธรรมดา                                       ต้องนับศพการเข่นฆ่าหลังการรบ

มีชัยยื้อแย่งขานผ่านอำนาจ                                    ปราชัยสาดโคลนสีไร้ที่จบ

ลำเค็ญเข็ญเหน็บหนาวจึงท่าวทบ                          เป็นซากศพเป็นน้ำตาบ่าดินแดน

จึงเมฆครึ้มคลุมเคลือเหนือน่านฟ้า                        จึงอาณาโหยไห้ในโศกแสน

เป็นทุกข์ทับกลับกลุ้มสุมอกแทน                           เป็นไฟแค้นคุ้มเผาด้าวแดนดิน

อาจกลียุครุกล้ำผืนน้ำฟ้า                                         ธารน้ำตาซ่านแผ่กระแสสินธุ์

รากเลือดแห่งรากหญ้าบ่าโลมริน                            ท่วมอกแม่ธรณินจนสิ้นใจ

                การเมืองคือสรรค์สร้างศานติ์สงบ           ควรฤาตบเท้าแย่งแปร่งวิสัย

อำนาจต่ออำนาจหรือเพื่อใคร                                 อีกหมื่นแสนชนไซร้พึ่งใครกัน

เถิดถอยร่นคนละก้าวสักคราวหนึ่ง                         ให้ประชาได้พึ่งได้พึงฝัน

ถึงหยาดยิ้มทั่วแคว้นแผ่นดินธรรม์                         จวบจาบัลย์นิราศสิ้นแผ่นดินไทยฯ