ขอลงใหม่เพื่อความชัดเจน

 เศษส่วนไม่รู้จบ

นั่นต้นไม้  ใบหญ้า  อาคารสวย                                                              

โน่นฟ้าใส  ลมระรวย…เมฆสีขาว

นี่อะไร ? เศษกระดาษพลาสติกพราว                                                    

กล่นเกลื่อนราวเป็นแอ่งแหล่งเสื่อมโทรม

ยืนตระหง่านอาคารเรียนของความรู้                                                     

ควรเชิดชูสูงเด่นเหมือนเพ็ญโสม

ใช่ซากนิ่งสิ่งเน่า…ขยะโลม                                                                    

เลอะยอดโดมยอดใจผู้ใฝ่เรียน

ทุกกระเบียดบริเวณควรเด่นชัด                                                               

สมสถานฝึกหัดนักอ่านเขียน

สมสถานนักปราชญ์ฉลาดเพียร                                                              

สมแสงเทียนเสียงระฆังของสังคม

ธรรมชาติคือผู้ปรุงจรุงโลก                                                                      

มนุษย์จักพาโศกให้โลกขม

ธรรมชาติคอยเยียวยาแม้อารมณ์                                                             

แต่คนข่มขู่เข่นเห็นแก่ตัว

เศษส่วนมากมายพิษ

หลากชนิดเกลื่อนกล่นเริ่มเกลือกกลั้ว

ร่มไม้ชายคาเริ่มหม่นมัว                                                                          

ท้องฟ้าเศร้าสลัวสะลึมสะลือ

เศษส่วนไม่รู้จบ        

เมื่อเพื่อนพบเพื่อนไม่ใส่ใจถือ

ถังขยะที่ใดใกล้ใกล้มือ                                                                              

ทิ้งลงถังนั่นคือวิถีงาม

ขยะคือกับดักของชีวิต                                                                               

ที่มนุษย์เนรมิตไม่เกรงขาม

ที่มนุษย์ทั้งหลายพยายาม                                                                         

เข่นฆ่าตัวตายตามความโง่งม

มันคือเศษส่วนไม่รู้จบ                                                                              

นำชีวิตท่านพบความขื่นขม

มันคือใบมีดที่กริบคม                                                                                

พร้อมจะคืนมาข่มมาปาดคอ

ต้นไม้ใบหญ้า  อาคารสวย                                                                       

เราไม่ช่วยใครจะช่วยกันเล่าหนอ

สถาบันเหงาหงอยเฝ้าคอยรอ                                                                  

เราช่วยก่อช่วยสร้างอย่างภูมิใจ  ฯ

ครูพีรมิตร  พึ่งโพธิ์

                                          ยอดเยี่ยมครับ

 เป็นงานเขียนที่ดี ให้ข้อคิด และเห็นภาพชัดเจนครับ

ผมเคยมีเพื่อน ไปเที่ยวเล่น กิน นอน อยู่ในสถาบันการศึกษาแห่งหนึ่ง(ขออนุญาตไม่เ่อ่ยนาม สถานศึกษาและจังหวัดนะครับ) ทุกเย็นเวลาเด็กๆเลิกเรียนก็จะมาเดินซื้อของตามแผงขายของอยู่หน้าโรงเรียน กินเสร็จก็ทิ้งเกลื่อนกลาดเยอะมาก แต่พอนักเรียนกลับแล้วก็จะมีพนักงาน(ภารโรง)มาเก็บกวาดให้เรียบร้อย ในตอนเช้าหน้าโรงเรียนนี้ก็จะใสปิ๊งอยู่เหมือนเดิม...

ผมไม่ขอตอบดีกว่านะว่าผมคิดยังไง ขอถามอาจารย์และผู้อ่านดีกว่าครับ ว่าคิดยังไง...^^

“เศษขยะ”

.......

 เศษขยะในจิตใจ

ทำให้สกปรกเลอะเทอะ

รกรุงรังเปื้อนเปรอะ

เป็นบ่อเกรอะยากขัดเกลา

ไร้ระเบียบวินัย

เอาแต่ได้จนขลาดเขลา

เห็นแก่ตัวรุมเร้า

ใจอับเฉาแทนครับครู

เชื่อศรัทธานะครับ

รับมือกับศิษย์อย่าอดสู

ว่าท่านคงเอาอยู่

ผู้รู้ผู้ตื่นผู้เบิกบาน

ฯลฯ

ขอน้อมคารวะจากใจ

"ทรชนบ้านนอก"

 มนุษย์ผลิตขยะได้ทุกวันทุกเวลาครับ

สวัสดีครับ 

จริงๆผมชอบชื่อเรื่องนะครับ "เศษส่วนไม่รู้จบ"  ฟังดูน่าค้นหาดีครับ แต่เนื้อเรื่องก็ชอบนะครับ เพราะ มันคือใบมีดที่กริบคม ...พร้อมจะคืนมาข่มมาปาดคอ  

ผมโดนปาดคนแรกๆแน่ๆเลยครับ

ขอบคุณทุกคนนะครับ

ที่ติชม

บรรยากาศอบอุ่นขึ้นมากเลยครับ

ครูพีรมิตร