ยอดเยี่ยม มีประโยชน์มากครับ

  เรื่อง..                     แมลงอัปลักษณ์

นิทานพื้นบ้าน  สำหรับเด็กและเยาวชน  รศ.วิเชียร  เกษประทุม  เรียบเรียง
  พี.พูนสุข   ร้อยกรองทำนองร่าย      

ร่ายสุภาพ
                                                                 ๒

                      วันหนึ่งพระราชา    เสร็จตรวจตราพงไพร    ทรงไว้ใจสหายสนิท
       บพิตรมีพระบัญชา    จำนรรจาลับลับ   กับแมลงเพชรผู้กล้า   เหมือนทายท้าความฉกาจ
       เสด็จนิราศวนาลัย    วางพระทัยปลาบปลื้ม     ให้ยืมไม้กายสิทธิ์     ป้องชีวิตมวลแมลง
       อย่าสำแดงอหังการ์     พาแมลงเดือดดับ     กำชับก่อนจากจร        ละดงดอนสักระยะ  
       ขณะจ้าวพนานิราศ   แมลงเพชรฉลาดปราดเปรื่อง   เรื่องกำกับดูแล    ตัวงอแงปลุกปลอบ
       ตัวยอบแยบโอบเอื้อ     ตัวเรื้อรังรักษา      ตัวงามตาชื่นชม         ต่างสุขสมสุขสันต์......   
       จนหลายวันต่อมา    พงพนาเปลี่ยนไป    ไยหัวหน้าแปลกแปลก     เห็นตัวแรกป้าจักจั่น 
       ทุกวันหมั่นสังเกต       สาเหตุเคยทายทัก        ไม่ยักกะทักตอบ        ใครชอบส่งเสียงดัง 
       ก็เคาะหลังระรัว       ใครมัวบินเชื่องช้า         ก็ชี้หน้าด่าเปิง             ใครระเริงเย้าหยอก    
       ก็ตะคอกเคียดขึ้ง       ใครบึ้งตึงไม่ไว้       เอาไม้ประกายเพชร            เด็ดชีพลงตรงนั้น     
       เป็นรูปปั้นกลาดเกลื่อน    ป่าเถื่อนบ้าอำนาจ    ปิศาจลงสิงสู่        แมลงอยู่อย่างหวั่นหวาด   
     ความพินาศมาเยือน    เหมือนนรกแผ่ผ้าน  กลางป่าพงดงด้าน  เหือดเหี้ยนหฤหรรษ์  สิ้นนา

                                               พี.พูนสุข

  นิทานพื้นบ้าน  สำหรับเด็กและเยาวชน  รศ.วิเชียร  เกษประทุม  เรียบเรียง
   พี.พูนสุข   ร้อยกรองทำนองร่าย

                                   เรื่อง..                     แมลงอัปลักษณ์

                                                 

          ร่ายสุภาพ
                                                                      ๓
                          เหล่าแมลงทั้งหลาย  กระวนกระวายหลบหลีก  ปลีกตัวประชุมลับ
            ปู่แมลงทับประธาน  เลขานุการแมลงปอ  ประธานขอประเด็นชัด   จะกำจัดแมลงเพชร
            มีไม้เด็ดอันใด      น้าเรไรส่งเสียงสั่น      ให้จักจั่นสาธยาย     แตน ต่อ ขยายความเลว
            เหมือนตกเหวลงนรก   พร่ำวนวกเกลียดกลัว   ทุกตัวลงความเห็น   เป็นเอกฉันท์รับทราบ
            จะกราบบังคมทูล   มีข้อมูลครันครบ   ต่างรีบหลบกลับรัง   ระแวดระวังกายา....
            ฝ่ายพระราชาผีเสื้อ    ผู้โอบเอื้อการุณย์    พระทรงคุณเสด็จกลับ    ประทับยังเวียงชัย   
            ให้แปลกพระทัยยิ่งนัก   ผ่านดงสักวังเวง  ไร้เสียงเพลงเงียบงัน   มหัศจรรย์ ฤ อาเพศ 
            แสดงเหตุประหลาด    เรียกอำมาตย์มาถาม   เรื่องลุกลามใหญ่โต     ทรงโมโหโกรธา 
            ให้หาแมลงเพชรเฝ้า   เจ้าแมลงอื่นพร้อมกัน    องค์ราชันไต่สวน    ตามขบวนยุติธรรม
            ให้นำไม้วิเศษคืน    แมลงเพชรยืนขาสั่น     ยังยืนยันเสียงแข็ง     ไม่กำแหงอวดศักดิ์
            ป้าจักจั่นกราบทูล    เป็นมูลเท็จทุกสิ่ง    จึงหยิบกิ่งไม้ถวาย     แมลงตายเกาะกิ่งแก้ว
            ถวายกิ่งแล้วกิ่งเล่า   ทรงคุกเข่าทอดพระเนตร    สังเกตรูปปั้นแมลง    แสดงหลักฐาน
            มัดแน่น    ทรงแค่นแค้นพระทัย       ความไว้ใจหมดสิ้น     เพื่อนปลิ้นปลอกหลอกกัน
            จ้าวไพรวันพิโรธ    สาปลงโทษทันที 
                 "ให้มีกายอัปลักษณ์    กลิ่นเหม็นหมักหืนเหียน   บินเวียนตกไต่ต่ำ   ยามค่ำออกหากิน 
            อย่าถวิลใครจะเลี้ยง   เพี้ยง! จงเป็นแมลงสาบ  ตราบชั่วกัปชั่วกัลป์"
            ด้วยไม้อันศักดิ์สิทธิ์   แผลงฤทธิ์เดชให้เห็น  แมลงเพชรเป็นแมลงสาบ  ......
            ต่างก้มกราบพอใจ   พวกตายไปคืนชีพ   กลีบดอกบานสะพรั่ง  หยาดฝนหลั่งลงดิน  
            ปลุกชีวินตื่นกล้า    ผืนป่าเย็นหยอกฟ้า    สุขล้ำฉ่ำกมล     ยิ่งนา

                        
                                                                พี.พูนสุข

**กรุณาเกื้อกูลข้อคิดจากนิทานเรื่องนี้ด้วยนะคะ

ร่าย...พินิจแง่คิด

             ร่ายเรื่องแมลงอัปลักษณ์   จักแสดงแจงแง่คิด   พินิจความตามทำนอง
             หนึ่ง อวดผยองลำพองตน   ใช้เล่ห์กลปล้นอำนาจ   จักพินาศย่อยยับ
                    สอง เมื่อรับคำสัญญา   พึงรักษาให้มั่น   จะไม่ฝันสลาย 
               สาม สบายสนุกสงบ   ด้วยเคารพกันและกัน   รักแบ่งปันเกื้อกูล 
    ยิ่งจำรูญปรองดอง   แผ่นดินทองถ่องแท้    สันติสุขจักเกิดแล้   ส่งให้ไพบูลย์   ยิ่งนา

                   
                                                                พี.พูนสุข    

เหยื่อแมลงเพชรแมลงสาป น้ำตาอาบใบหน้า โอ้อาเพศไฉน ตายไปไม่คืนชีพ ซ้ำถูกรีบตัดสิน วิญญาณยังคงรอ ขอคืนความยุติธรรม ลบคำสมควรตาย นิยายชีวิตจริง เกาะกิ่งถนนมหานคร ขอพรวอนเทพไท้ โปรดพิจารณาให้ ถ่องแท้ด้วยเทอญ

โคลงดั้นวิวิธมาลี

....กรรมใดใครก่อไว้.............รับไป
ดีชั่วจักชักนำ......................ประสบสิ้น
ผู้บาปหยาบย่ามใจ...............กูเก่ง
แท้มิอาจดิ้นพ้น...................ลับสูญ

....ทำดี ดีตอบแล้.................แน่นอน
หาใช่ทรัพย์เพิ่มพูน...............เกียรติก้อง
กายจิตสุขสงบ-พร................เลิศประเสริฐ
ชีพดับ ดีป้องใกล้.................นิพพาน

ท่วงทำนองของเรื่องเล่า...จากต่างแดน
          เรื่องเล่าจากชาวตะวันตก



                              
  

                                                       กล่องของขวัญสีทอง

                  
    
               จากเรื่องเก่าเล่าขานไม่นานนัก   ชีวิตมักเล่นกลบนความต่าง   บ้างผิดหวังบ้างสมหวัง
   ในเส้นทาง  เป็นเยี่ยงอย่างให้เรียนรู้สู่ศรัทธา
                
             เป็นเรื่องของสองพ่อลูกตาน้ำข้าว   ตัวลูกสาวยังอ่อนวัยห้าขวบกว่า  เคยลงโทษลูกน้อย
   ด้วยโกรธา
             "อะไรหวา เงินทองก็ไม่มี    ยังบังอาจเอาเงินไปซื้อของ   กระดาษทองแพงลิ่วได้หรือนี่"
             พ่อเฆี่ยนตีลูกสาวไปสามที   ขวัญกระเจิงโศกีไปทั้งวัน
             วันต่อมา.. พ่อโกรธาเป็นซ้ำสอง
             "กระดาษทองเอาไปห่อเป็นของขวัญ  แค่ประดับต้นคริสต์มาสได้ไงกัน  ไม่เห็นมันคุ้มค่า
   ราคาแพง"
             วันรุ่งขึ้น วันสำคัญแห่งชีวิต   วันชาวคริสต์จิตเลิศประเสริฐแจ้ง    ลูกสาวน้อยเริงร่ากล้า
   แสดง                          
            "สำหรับพ่อค่ะ" เสียงแปร่งปร่ามอบกล่องทอง
            พ่อกระอักกระอ่วนหวนนึกถึง ทำเคียดขึ้งลูกสาวเจ้าหม่นหมอง   แต่..ความโกรธกลับพุ่งปรี๊ด
   คิดลำพอง   เสียงสยองก่นด่าว่าทันที..
            "วะ กล่องเปล่า งี่เง่าเสียจริงจริง  ไม่มีสิ่งใดใดให้สุขี   ให้กล่องไม่มีของได้ไงนี่     แก..ลูกคน
   ลูกผีหรือลูกใคร"
            "โอ..พ่อจ๋า ไม่ใช่กล่องเปล่าพ่อ"  น้ำตาคลอหยดเผาะเผาะเผาะไหล
            "ลูกเป่าจูบจนเต็มกล่อง" สะอื้นไป
            พ่อสะอึกเสียใจจนตัวชา    สำนึกได้ปล่อยใจให้หลงเหลิง   จิตกระเจิงวางโตด้วยโทสา
   ดุจผีสิงชิงเป็นพ่อต่อลูกยา   ไร้เมตตาเนืองนิตย์จิตละเลย
            ทรุดตัวลงโอบกอดลูกสาวน้อย   เอื้อนเอ่ยถ้อย
           "พ่อขอโทษนะลูกเอ๋ย   ให้อภัยพ่อนะ แม่ทรามเชย    โอ้..ขวัญเอย ขวัญเจ้าจงกลับมา..."
                              
           ต่อมาไม่นาน..เกิดงานเศร้า  ลูกสาวเขาตายลงปลงสังขาร์   อุบัติเหตุเป็นเหตุผลจนมรณา
    กล่องของขวัญล้ำค่าเป็นตัวแทน    ยามท้อแท้ย่ำแย่แก้ไม่ตก   เขาจะยกกล่องทองของหวงแหน
    หยิบหนึ่งจูบจุมพิตรัก รักแน่นแฟ้น    ถึงนางฟ้าแดนสวรรค์อันเพริศพราว.....

พี. พูนสุข  27 กรกฎาคม 2012

   จุดอิทธิฤทธิ์ แผลงฤทธิ์ อย่างยั่งยืน   
                               ถามว่า
                   " จุดอิทธิฤทธิ์คืออะไรในเรื่องนี้
                    คือสิ่งที่หวิวหวามหวามใจตื่น
                    คือสิ่งที่รวดร้าวคราวกล้ำกลืน
                    หรือ.. คือสิ่งที่เริงรื่นชื่นฉ่ำใจ"                             
                                                               
                                 คำตอบอยู่ในใจแล้วใช่ไหมคะ
                                               
                                                       พี.พูนสุข
       *จุดอิทธิฤทธิ์  หมายถึง  ที่ทำให้เกิดความสำเร็จ  เกิดความเจริญ  เกิดความงอกงาม

ท่วงทำนองของเรื่องเล่า...จากต่างแดน
    ฉบับปรับปรุง จาก กระทู้  จุดอิทธิฤทธิ์...แผลงฤทธิ์แล้ว
    เรื่องที่ ๒   เรื่องเล่าจากจีน

                       
                                              แสงสว่างจากเทียนไข

                              
                   
 
                    ฤดูกาลผ่านมาคราหน้าหนาว     มีหญิงสาวโสดสนิทคิดย้ายบ้าน     บ้านหลังใหม่   
    ไม่ไกลสำนักงาน   ห่างจากร้านโชห่วยห้าสิบวา   บ้านของเธออยู่ชิดติดหญิงม่าย   กับลูกชาย
        หนึ่งคนยากจนหนา  เธอไม่คิดสุงสิงหยิ่งเรื่อยมา  ไม่เคยหาไมตรีจากผู้ใด

                    คืนวันหนึ่ง หิมะแรงไฟฟ้าดับ  เธอจึงจับไทเขียนจุดเทียนไข  นึกวิตกอกสั่นหวั่นหวั่นใจ.. 
                    ก๊อก..ก๊อกก๊อก..
                    "เอ๊ะ  เสียงใครเคาะประตู"
                    เธอยืนนิ่งพิงประตูอยากรู้ใคร   คิดในใจ   "เคาะทำไมแสนหนวกหู    มาทำไมเอาอะไร
        จะฟังดู   อีกสักครู่คงจะรู้มาทำไม"

                    "คุณน้าครับ มีเทียนไหมครับน้า"   ยินวาจาเสียงดังดังฟังแจ่มใส
                    "มีไหมครับคุณน้า"
                    "ว่าแล้วไง  จนเหลือใจแค่เทียนก็ไม่มี"   เธองึมงำซ้ำหยามเหยียดรังเกียจนัก
                    ค่อยค่อยผลักบานประตูดูหน้าตี๋   "ถ้าขืนให้คงมาอีกไม่เข้าที  ใครว่าดี"  จึงตอบไปไร้เมตตา
                    "ไม่มีหร็อก ถอยออกไป"  ไล่ให้หนี
                    "โอ๊ะ  พอดี  ผมมีจึงมาหา   แม่เห็นน้าอยู่ลำพังให้นำมา   นี่ครับน้า  ผมเอามาด้วยเต็มใจ"
        เขารีบควักเทียนไขจากอกเสื้อ 
                    "มีเทียนเหลือ  ๒  อัน แบ่งปันให้"
                    ตาสบตาสะท้านจิต   คิดในใจ   "หลงผิดไปมืดบอดตลอดมา"
                                   
                    ตกตะลึงพรึงเพริดเปิดม่านฟ้า   แสงเจิดจ้างามงดหมดกังขา   ทรุดตัวลงโอบกอดทั้งน้ำตา 
         โลกโสภาด้วยน้ำใจยื่นไมตรี   
                                 

  ถามว่า

                                                "จุดอิทธิฤทธิ์คืออะไรในเรื่องนี้
                                                  คือสิ่งที่เจิดจ้าฟ้าหลังฝน
                                                  คือสิ่งที่ต้องการของทุกคน
                                                  คือสิ่งที่หลอมกมลให้งดงาม"

                                                                         
                                                                                  พี.พูนสุข

                      
   
                                          ๔๓...       ลาทะนงตน

   ร่ายสุภาพ
               
            สิงโตจ้าวพงไพร    ลอบเข้าไปหาเหยื่อ    เมื่อคนยังหลับไหล   ลำพองใจยิ่งนัก
 ชักได้กลิ่นหอมหวาน      ค่อยคืบคลานเข้าหา     ตาประสานตา-ลา      พักกายาในคอก
   เนื้อหนั่นนอกอ้วนพี    จึงตรงรี่หมายงับ     เสียงพึบพับเอ้กอิเอ้ก..    เหมือนเสกมนต์เข้าหู 
 สิงห์ร้องฮู้ว..เสียงไก่      ช่างปวดใจปวดจิต      ไยขันผิดเวลา      โกยสี่ขาพรวดพราด 
   เกลียดขยาดเสียงไก่ขัน   ลาคิดฝันบรรเจิด    สิงห์เตลิดเพราะกลัวตน    จึงลนลานวิ่งแจ้น
   ลาคับแค้นมานาน          คิดสังหารสิงโต        ผอมแห้งโซหลังแอ่น        รีบลุกแล่นไล่ล่า 
 ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่า.. อย่าหนี       พอดีไก่หยุดขัน       สิงโตพลันหยุดกึก         สั่งใจนึกหันกลับ 
   วิ่งเข้างับทันที   เลือดหวานดียิ่งแท้    ลาโง่ถึงคราวแพ้    อย่าได้ทะนงตน    เยี่ยงนา

                         
                                                        พี.พูนสุข
   
            **เรื่องเก่ามาเกลาใหม่ค่ะ

         

                                        ห่านกับไข่ทองคำ

                   สาลินีฉันท์ ๑๑

                        ๐ เรื่องเก่าเล่ามานาน       นิทานห่านกะไข่ทอง
                   ชาวนาหาครอบครอง            ถนอมเลี้ยงประสาจน

                        ๐ เลี้ยงห่านต้องการไข่      กะเลี้ยงไว้จะให้ผล
                   มีกินสิ้นกังวล                        อุราหมายมิอายใคร

                        ๐ ชาวนาผู้อาภัพ             ระทมทับระทมใจ 
                  ได้ไข่ไม่พอใช้                        พระเจ้าไยมิเมตตา
 
                        ๐ วันหนึ่งทึ่งดวงแด        ประจักษ์แท้ประหลาดหนา
                   ไข่เหลืองเรืองแสงจ้า           วะวาววับ ณ รวงรัง

                        ๐ หยิบไข่ชั่งไม่เบา         เอ๊ะ..หนักเท่าตะกั่วจัง
                   พิศไข่ใจยังหวัง                  เจอะทองคำจะร่ำรวย

                        ๐ ถึงบ้านสำราญใจ         แกะดูไข่ก็ใสสวย
                   ทองคำเทพอำนวย               ประทานสิทธิ์นิมิตพลัน

                        ๐ ออกไข่เป็นไข่ทอง       และสมปองมิเว้นวัน
                   ชาวนาคราพลิกผัน              ก็มั่งคั่งเพราะขายทอง

                        ๐ มีมากอยากมีเพิ่ม         สะสมเติมกิเลสครอง
                   อยากขายไข่ทั้งผอง             เจาะผ่าท้องสนองมาน

                        ๐ ห่านตายวายชีวา         มิมีค่าเพราะคนพาล
                   ไร้ไข่ให้หน้าบาน                สลายหมดระทดใจ

                        ๐ โลภนักมักลาภหาย      ก็ทำลาย ฤ ก่อภัย
                    พอเพียงเลี้ยงใครใคร          จะกลับกลายสบายตัว

ขออนญาตลงซ้ำ เพื่อต่อเรื่องครับ

  เชลงฉันท์ ต่อสัมผัส  เรื่อง "ห่านกับไข่ทองคำ"

ห่านทองคำ  ไข่ทองคำ

                เปษณนาทฉันท์ ๑๖

                          ๐ สดับเรื่องเล่า  กระเซ้าคุณยาย         สนุกยามบ่าย  ก็หายแกลนกลัว
                   ละมุนอุ่นรัก  สมัครล้อมรั้ว                        อุดมครอบครัว  ละกลั้วมัวมล

                          ๐ นิทานอีสป  จะพบคำสอน             ประหนึ่งอาภรณ์  สะท้อนตัวตน
                   กสิกชาวนา  อุราโลภล้น                           ก็กลับยากจน  มิพ้นนินทา

                          ๐ ประยุกต์แนวคิด  ลิขิตเรื่องย้ำ         กะห่านทองคำ  จะล้ำคุณค่า
                   สะสมเงินเก็บ  ฤ เหน็บเงินตรา                 สบายภายหน้า  สง่าราศี

                          ๐ กะไข่ทองคำ  ก็นำดอกผล            ประโยชน์เหลือล้น  ละจนทันที
                   จะเพิ่มรายได้  ผิใช้เรื่องดี                       จะเป็นเศรษฐี  ระดับพอใจ

                          ๐ มุเลี้ยงไข่ทอง  ประคองรังมั่น         กระจายสายพันธุ์  สนั่นตัวใหม่
                   มิมีหมดสิ้น  ระบิลลือไกล                        ขยันออกไข่  ฤทัยเบิกบาน..   (๑๔๙)

                                                   

                                                                                                 พี.พูนสุข