น า ง อั ป ส ร ฤา ร่ำ ไ ห้

น า ง อั ป ส ร ฤา ร่ำ ไ ห้
... ซากทุกข์ยุคล่าอาณานิคม ขื่นขมพรมแดนแคว้นไทย~เขมร สูงเสียดฟ้าผวากอดยอดพระสุเมรุ วิหารเด่นเพื่อเซ่นซ่านวิญญาณนั้น บาดแผลจึงเลียลามข้ามสมัย... เชื้อชาติ,เอื้อมมือใกล้ยังไหวหวั่น "พนมดงรัก"กระอักซึ้งตะลึงงัน เมื่อปันสันลงปักแทงทิ่มแบ่งแดน นั่นญาติเราเพื่อนเราฟากเขาสูง แต่ปางก่อนเคยจับจูงมือกันแน่น นางอัปสรร่วมสลักฝากรักแทน ทั้งฐานแท่นทั่วปราสาทเราลาดเท เสียงระเบิดควันปืนยื่นกรรมสิทธิ์ เส้นพรมแดนขีดชีวิตอย่างสนเท่ห์ โอ้นกน้อยบินลัดฟ้าข้าม "โตนเล " มากล่อมเห่เสน่ห์ซึ้ง..ถึงเมืองไทย นางอัปสรเริงฟ้อนมิร้อนหนาว กับเรื่องราวคาวขุ่นข้องที่หมองไหม้ "เศษฝรั่ง" ยังรวดร้าวอีกยาวไกล หยิบภาพเก่ามาเล่าใหม่ให้ชัดเจน นางอัปสร ฤา ร่ำไห้กลางไพรนั่น แต่เป็นฉันเป็นเธอเราชาวไทย~เขมร หากการเมืองเดือดกระโจนสาดโคลนเลน วิหารเด่นคงย่อยยับดับ"มรดกโลก" ซากทุกข์ยุคล่าอาณานิคม รอเศร้าหายคลายทับถมระทมโศก ความเป็นจริงสิ่งเป็นไปยังไหวโยก และสายลมก็พัดโบก..จนแสนไกล !!!
ผู้ตั้งกระทู้ ระวี ตระการจันทร์ :: วันที่ลงประกาศ 2014-08-05 06:08:05

[1]

ความคิดเห็นที่ 1 (3681786)

หินแห่งองค์ปราสาทยังสงบนิ่ง

อัปสราก็ยังเริงระบำอยู่ที่ผนัง

คนต่างหากที่บ้ากันไปเอง

แต่ว่า วันนี้ ระวี ฉายคำแต่เช้า

ราวนัดหมายกับตะวัน

ซัวสะเด

ข้ายืนทักทายท่านอยู่ทางทิศตะวันออกของปราสาท

ที่ยังคงตกอยู่ในเวทย์มนตร์แห่งคำสาป

นานนิรันดร์

ผู้แสดงความคิดเห็น มุ้งมิ้ง วันที่ตอบ 2014-08-05 06:31:39

[1]

แสดงความคิดเห็น
ความคิดเห็น *

ผู้แสดงความคิดเห็น *
อีเมล
	ไม่ต้องการให้แสดงอีเมล