ขออนุญาติบอกเล่าความฝันของ ส.พิณแก้ว ให้ท่านฟัง (อ่าน) นะครับ

ในขณะนี้ ผมกำลังฝันอันยิ่งใหญ่อยู่ ก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่ แต่ตั้งปณิธานไว้ว่า "ตราบใดที่แผ่นดินยังไม่กลบหน้า จะไม่เลิกทำกิจกรรมนี้เป็นอันขาด"

กิจกรรมที่ว่านั้นเกิดจากการมองเห็นเป็นปัญหาว่า "เยาวชนไทยในโรงเรียนระดับประถมศึกษา จำนวนนับล้านคนต่อปี ขาดโอกาสในการเรียนรู้หลักการขั้นพื้นฐาน (ง่ายๆ) ของวิชาดนตรีสากล มาเป็นเวลานานหลายสิบปีแล้ว"

ผมไม่ใช่นักดนตรีที่มีฝีมือเก่งฉกาจ แต่... ผมรู้และเข้าใจในหลักการขั้นพื้นฐานของดนตรีสากล และ สามารถถ่ายทอดได้โดยไม่ต้องอธิบายด้วยตัวโน้ตและบรรทัดห้าเส้น เพราะตัวโน้ตและบรรทัดห้าเส้นนั้นเป็นการเรียนรู้ในระดับสูงขึ้นไป สมควรที่จะเรียนรู้ภายหลังจากที่ได้เรียนรู้วิธีการที่ผมได้ค้นพบนี้ก่อน เมื่อถึงตอนนั้น ก็จะสามารถเข้าใจในตัวโน้ตและบรรทัดห้าเส้นได้โดยง่ายดาย

โรงเรียนประถมศึกษาในประเทศไทยมีมากกว่าสามหมื่นแห่ง ท่านว่าความฝันของผมเป็นความฝันที่ไกลแสนไกลไหมล่ะครับ

ผมกำลังฝันอยู่ ถ้าทำได้สำเร็จ นอกจากผมจะเป็นสุขอย่างที่สุดแล้ว เยาวชน สังคม ของเราก็จะเป็นสุขด้วย

ความฝันของคนทุกคนไม่เหมือนกัน แล้วแต่ว่าใครจะฝันในเรื่องอะไร สำหรับผม ผมฝันของผมไว้อย่างนี้

นอกจากฝันแล้ว ยังได้ลงมือทำด้วย ขณะนี้ผมกำลังยื่นของ "เกษียณอายุก่อนกำหนด" เพื่อออกไปทำหน้าที่ "ครูอาสา" ในโรงเรียนประถมศึกษาแห่งหนึ่ง เพื่อ "สอนสาธิต" ให้คุณครูในโรงเรียนประถมศึกษาทั่วประเทศได้เห็นเป็นตัวอย่าง

กิจกรรมนี้ผมเริ่มต้นทำคนเดียวก่อน เมื่อเห็นผลแล้ว จะได้ใช้วิธีการ "ตีข่าวป่าวร้อง" ผ่านสื่อต่างๆ ถึงตอนนั้นผมก็ต้องการ "แนวร่วม" เพราะกิจกรรมนี้ผมทำคนเดียวไม่ได้

ผมเรียบเรียงเป็นหนังสือไว้ (สำหรับผู้ใหญ่อ่าน เวลาสอนเด็กสอนตามหนังสือเล่มนี้ไม่ได้) สนใจลองดาวน์โหลดไปอ่านได้ โดยคลิกที่ลิงค์นี้ครับ

ถึงตอนนี้จะมีใครร่วมฝันกับผมบ้างไหมเอ่ย...

ฝันไปเถอะ  แต่อย่ารีบตื่นนะเพื่อน เพราะผมอยู่ในฝันนั้นด้วย

ฝันกับเพ้อฝันมันคนละเรื่องนะครับ ขอให้พบกับความสำเร็จในสิ่งที่สร้างฝัน

"ฝันไม่ได้ ถ้าไม่ได้หลับ"

(จำไม่ได้ว่ามาจากคำพูดของปราชญ์ท่านใดครับ)

อันที่จริงแล้วผมมีความฝันอย่างหนึ่ง เป็นฝันที่ใหญ่มาก ๆ ผมฝันก่อนจะเขียนกลอนเป็น ผมฝันก่อนจะมีใครเชียร์ผมเสียอีก

ผมฝันว่า ..."สักครั้งหนึ่งเราต้องเข้าเฝ้าพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯให้ได้" (ใหญ่ไหมล่ะครับ)... นั่นจึงเป็นที่มาอีกหลาย ๆ อย่าง ผมต้องเป็นนักกลอนเก่งๆให้ได้ เพื่อสักครั้งจะมีโอกาสได้รับรางวัลจากพระเจ้าอยู่หัว ฝันเราจะได้เป็นจริง ๆ ซักที   ผมต้องเป็นนักการเมืองให้ได้ เพื่อจะได้ถวายสัตย์ปฏิญาณต่อพระเจ้าอยู่หัว ฯลฯ วันใดหากมีบุญวาสนาถึงมีโอกาสได้เข้าเฝ้าพระเจ้าแผ่นดิน (ซึ่งเป็นความฝันสูงสุด) วันนั้นผมอาจจะเลิกเขียนกลอน เลิกอยากฝันนู้นนี่ก็ได้ เพราะผมทำฝันอันยิ่งใหญ่ของผมสำเร็จแล้ว .... ความฝันอันสูงสุดของมนุษย์คนหนึ่งที่เกิดเมืองไทย สัญชาติไทย เป็นคนไทย มันคงไม่มีอะไรยิ่งใหญ่ไปกว่านี้แล้ว ............ (แต่สงสัยผมคงต้องเขียนกลอนตลอดชีวิตเพราะคงไม่มีโอกาสนั้น แต่ผมเขียนถวายพระเจ้าอยู่หัวฯถวายเป็นพระราชกุศล เหมือนกับยายยิ้ม ยิ้มเย้ยยาก ที่สร้างฝายถวายพระเจ้าอยู่หัวไปเรื่อยๆตลอดๆชีวิต ผมก็คงประพฤติตนเช่นยายยิ้ม ยิ้มเย้ยยาก.)

ปล.ท่านสามารถดูเรื่องราวของยายยิ้ม ยิ้มเย้ยยากได้ใน www.youtube.com แล้วพิมพ์ชื่อยายยิ้ม ยิ้มเย้ยยาก 

           ผมชอบทั้งสามท่านนะ  อ.สมศักดิ์ และ ส.พิณแก้วผมสัมผัสและร่วมในฝันท่านอยู่แล้ว แต่รัตนโกสิทร์ศก ผมไม่เคยสัมผัส  อ่านกลอนคุณมาก็มาก น่าสนใจ วิธิคิดดีมากหลายเรื่องที่คุณพยายามเคลียร์อารมณ์ความรู้สึกของพี่น้องเรา อันนี้ขอขอบคุณและชื่นชมมาก

ผมไมทราบว่าคุณอายุเท่าไหร่ มากหรือน้อยกว่าผมแต่วุฒิภาวะทางอารมณ์คุณดีมาก

   มาถึงความฝันของคุณ ผมยิ่งรักและศรัทธาคุณมาก  คุณเทิดทูนในหลวงผมประทับใจ ผมอยากรู้จักคุณ คุยกะคุณ

       อยากบอกทุกคนด้วยว่า  พระองค์ท่านคือ  " ในหลวงของเรา"

ฝันไกล...
เดินไปไม่มีวันถึง
หลับตาสิใจเธอจึง
เผ่นผลึงสู่ฝันพรรณราย

กลางวัน...
ยังฝันเยียวว่างจางหาย
ยลเถิดเกิดมามินานตาย
จุดหมายจ่อฝันจงมั่นจริง

ขอบคุณทุกกำลังใจครับ .... อีก2-3เดือนต่อจากนี้

ช่วงอายุผม,ชื่อผมก็จะปรากฎแล้วครับ...

ชอบกระทู้นี้ครับ

ตั้งกระทู้แบบนี้อีกนะครับ

คล้ายๆกระทู้คุย สนทนา แลกเปลี่ยนความคิดกัน