“แฝดผิดฝา”

.......

จับผมทำไมกัน                     ตัวผมนั้นมีสองคน

ขอท่านอย่าสับสน               ตัวตนผมเป็นคนดี

.......
จับลูกฉันทำไม                     เอาอะไรวานบอกที

ลูกฉันมันสองสี                   นั่นแฝดพี่นี่แฝดน้อง

เมตตาฉันเถิดจ้า                   อย่าจับลูกฉันใส่ห้อง(ขัง)

สงสารมาขอร้อง                  ท่านผู้กองโปรดเห็นใจ

คนนี้มันไม่ผิด                      เอาชีวิตฉันได้ไหม

ลูกฉันผิดอะไร                     ปล่อยมันไปเถิดค่ะท่าน

........

รับผิดไปก่อนเถิด                จักบังเกิดชี้ที่ศาล

ป้าเอ๋ยอย่าร้าวราน               กลับบ้านไปแล้วจะดี

ห้าแสนนั้นช่วยได้              เปลี่ยนจากร้ายให้ผ่องศรี

เงินประกันต้องมี                                แล้วผมนี้จะช่วยพี่

.......

นี่หรือยุติธรรม                     ดำรงค้ำแห่งศักดิ์ศรี

ศาลแท้หาปราณี                   รวยจนมีแตกต่างกัน

ปีกว่าโดนจงจำ                     ทุกข์สุดช้าแสนโศกศัลย์

จับแพะจัดฉากนั้น               งานสำคัญมันคงจริง
.......ฯลฯ......

ขอน้อมคารวะจากใจ

"ทรชนบ้านนอก".

 อีแพงนี่มันร้ายมากเลยนะครับ ตอนนี้มันกำลังอาละวาดตามตลาดสด 

แวะเข้ามาทักทายคุณทรชนบ้านนอกครับ ^_^

  ปีกว่าโดนจงจำ                     ทุกข์สุดช้าแสนโศกศัลย์

พิมพ์ผิดใช่มั้ยคะ รีบแก้ค่ะ เดี๋ยวโดนครูตี สิบอกให้

อ่านแล้วรื่นรมย์ ร่วมลุ้นไปด้วย

ชอบค่ะ

น้อมคารวะจากใจ

ท่านอาจารย์ ราศีพิิจิก  กระผมขอชี้แจงนิดหน่อยครับ

ผมเขียนกาพย์ตามละครที่กำลังเล่นครับ

 - กาพย์บท 1-3  ตอนที่อีแพงร่ายมนต์ตราให้ศามนหลงใหลนางร้ายให้ ครอบครัวของศามนกับรัมภามีปัญหา

 - กาพย์บที่ 4-6 พอเรื่องราวในละครดำิเนินต่อไป ศามน กับ รัมภา ต่างก็ประชดด้วยการออกเที่ยวเพื่อคิดว่าเป็นทางออกในการแสวงหาความสิ่งที่ขาดหาย ศามนกับรัมภา ต่างคนต่างมีเหตุผลของกันและกัน ศามนหลงมนตราทำให้เข้าสู่ห้วงของกามารมย์ ส่วนรัมภาก็คิดจะแก้แค้นประชดสามีที่นอกใจ

  กาพย์นี้ผมไล่เรียงเนื้อหาตามละครที่เล่นเป็นตอนๆครับ ถ้าท่านอาจารย์ราศีพิจิกได้ดูละครควบคู่ไปด้วย คงเข้าใจศิษย์นะครับ

สำหรับแฝดผิดฝา

ที่ว่าทำไมตอนแรกตำรวจเรียกป้า เพราะยังไม่รู้ว่าป้ามีอะไร

แต่ในใจความตอนนี้ผมตั้งใจจะสรุปว่า ถ้าป้าเขามีเงินห้าแสนมาให้

จากคำว่าป้า ก็จะกลายเป็นพี่ อย่างที่โบราณว่า "มีเงินนับว่าน้อง มีทองนับพี่"

คำว่าป้า จะกลายเป็นพี่ ถ้ามีห้าแสน ให้ตำรวจ

เงินตราเปลี่ยนคำเรียกคนได้เกือบทุกคนนะครับอาจารย์ท่าน

และการที่ศิษย์ไม่ลงหลายกระทู้

อย่างแรก  เชื่ออาจารย์

อย่างที่สอง ไม่ได้กล้วว่าไม่มีคนอ่านหรือไม่อ่านครับ เพราะทุกวันนี้ก็มีเพียงน้อยนิดนะครับอาจารย์

ซึ่งผมเองก็แปลกใจว่าทำไม ผู้อ่านผลงานแต่ละท่านน้อยมาก (ของผมอาจจะไม่มีใครอ่านเลย) หรือว่า

สมาคมฯไม่เป็นที่รู้จักของคนทั่วไปหรือว่าคนเขากลัวไม่กล้าเข้ามาเพราะคิดว่าผลงานไม่ถึงขั้น

กลัวเขาว่า ว่าเขียนกลอนเกรียนเกรียน ไม่รู้ฉันทลักษณ์ อักขระ สักแต่จักเขียน เหมือนที่ผมเคยโดนมา

ก่อน ซึ่งตรงนี้ผมเองกลับคิดตรงกันข้ามกับทุกคนที่เข้ามาอ่านแล้ว ผ่านเลย ดีไม่ดีไม่พูด เอาแต่ด่า หรือ

ชมในใจ ผมเองตอนแรกก็คิดว่าจะมาแสวงหาความรู้ ด้วยการเขียนกาพย์กลอนที่ไ่ม่ได้เรื่อง มาโพสต์ไว้

แต่นั่นมันคือคนที่เขียนตามความรู้สึกและอารมณ์ของคนๆหนึ่ง

อย่างที่สาม ผมเชื่อว่าคนหลายคน อยากตั้งกระทู้ ของตัวเอง แต่เกรงบารมี หรือเกรงท่านกวี ที่ช่ำชอง 

มาเหยียดหยาม ดูหมิ่น ดูแคลน ผลงานของเขา ซึ่งบางคนรับไม่ได้ แต่สำหรับศิษย์ การแสวงหาความรู้

จากผู้รู้ ศิษย์นั้นสันดานด้านแท้จากใจ ที่จะรู้สึกละอายในการที่จะยอมรับความไม่รู้เพื่อแสวงหาความรู้

อย่างแท้จริง เหมือนที่อาจารย์เห็นเช่นทุกวัน ไอ้มดแดงน้อย จักต้องมีเครื่องมือที่ช่วยให้แปลงร่าง เป็น

ผู้พิทักษ์โลกได้ ฉันใดก็ฉันนั้น คนจะได้ดีต้องกล้าที่จะแสดงความไม่รู้ออกมา เพื่อให้ผู้รู้กว่าสอนสั่งสอน

ชี้นำ ใช่ไหมครับท่านอาจารย์

อย่างสุดท้าย การเขียนกาพย์กลอน การตั้งกระทู้ ระดับความของศิษย์รู้เรื่องขนาดนี้ คงยากที่จะ

จินตนาการหยั่งถึง การถ่ายทอดได้ชัดเจน ในเชิงกลอนของครูกวีทั้งหลาย เพราะเป็นเพียงเด็ก

อนุบาลเพิ่งเริ่มต้น การเขียนกลอนแต่ละกระูทู้จึงจัดเรียงผสมคำง่าย และ สิ่งที่เห็น สิ่งที่ดู สิ่งที่พบ

ในขณะนั้น อารมณ์ขณะนั้น มาประดิษฐ์ประดอย ตามสิ่งที่ตัวเองจะเขียนได้ และโพสต์ให้ทุกคน

ได้รู้ได้อ่าน คนที่รู้ซึ้งเรื่องนี้มากกว่า ก็จะมองว่า "มันเขียนไม่ได้เรื่อง" ยังกล้ามาโพสต์ไว้ในที่นี้

แต่ถ้าโพสต์ในอีกที่ที่เป็นสารธณะชนทั่วไป สิ่งที่เขาเห็น สิ่งที่เขาได้อ่าน มันก็จะต่างกัน นะครับครู

ไม่เช่นนั้นละครไทยน้ำเน่าสร้างซ้ำสร้างซ้อนกี่หลากกี่ตอนก็ยังได้รับความนิยมตลอดกาล

ผมรู้ตั้งแต่วันแรกว่า ที่ตรงนี้ไม่ใช่ที่ของคนอย่างผม แต่ผมยังโชคดีกว่าทุกคนที่กล้าเข้ามาเผชิญกับ

สิ่งที่ตัวเองต้องการ โชคดีที่มีอาจารย์สั่งสอนตักเตือน โชคดีที่มีกวีแต่ละท่านคอยแนะนำ

ขอน้อมคารวะจากใจ

"ทรชนบ้านนอก"

"อีแพง" แรงมวลเพิ่ม

คือการเริ่ม การแสวง

"แฝดผิดฝา" กล้าจำแลง

ไม่เคยแล้ง จินตนา

ฝึกจิต ผิดเป็นครู

ฝนความรู้ ให้คมกล้า

พากเพียร เขียนไปมา

เกิดปัญญา มิช้านาน ฯ

ปรัชญ์  วลีพร

 งานเขียนที่ดีคืองานเขียนที่ผู้เขียนไม่ต้องชี้แจงอะไรมาก ผู้อ่อนๆแล้วเข้าใจได้โดยตลอดได้ในทันที ท่าผู้อ่านอ่านแล้วเกิดงงและสับสนขึ้นมา อันนี้เป็นความผิดของผู้เขียน ที่จะต้องไปแก้ตัวในงานเขียนชิ้นหน้าครับ ถ้าคิดว่าชั้นเชิงงานเขียนยังไม่มากพอ อย่าเพิ่งเล่าอะไรซับซ้อน เล่าอะไรง่ายๆแต่มีความงดงามในด้านวรรณศิลป์ก็สร้างความประทับใจให้กับผู้อ่านได้เช่นเดียวกัน งานเขียนที่ดีต้องเริ่มจากรากฐานที่มั่นคงก่อนครับ การเร่งรีบเก่งเกินไปก็เป็นการทำลายตัวเองได้ เหมือนสร้างบ้านไม่ลงเสาเข็มแต่ผ่าไปสร้างหลังคาใส่จั่วบ้านซะแล้ว คุณทรชนบ้านนอกมีความชอบในการเขียนอยู่แล้วพัฒนาไม่ยากหรอกครับ ^-^

 ผู้อ่านๆแล้วเข้าใจได้โดยตลอดได้ในทันที ถ้าผู้อ่านอ่านแล้วเกิดงง

ส่วนเรื่องผู้อ่านๆ จะอ่านเยอะหรืออ่านน้อย เขียนแล้วจะถูกดูหมิ่นดูแคลนหรือไม่ ไม่ใช่ประเด็นที่ต้องกังวลครับ งานเขียนของผมเองยังเคยถูกถล่มอย่างสาดเสียเทเสียมาแล้ว อยู่ที่ว่าเราหนักแน่นแค่ไหน อยู่ที่ว่าเราจริงใจให้กับงานกับงานเขียนเราและผู้อ่านรึเปล่า และที่สำคัญเราให้คุณค่ากับงานเขียนของเรามากน้อยแค่ไหน (ซึ่งในการให้คุณค่ากับงานเขียนก็หมายรวมถึงการสอบทานงานเขียนของตนเองหลายๆให้ดีหลายๆรอบก่อนจะมั่นใจส่งผลงานเขียนนั้นสู่สาธารณะเหล่านั้นด้วย)

ข้อสุดท้ายนี้แหละสำคัญนัก งานเขียนของนักเขียนทั่วไปจะพัฒนาได้อยู่ที่ข้อสุดท้ายนี่เอง...  

"ยาดีที่ขมฝาดย่อมมีคุณค่ากว่ายาพิษที่หวานหอมมากมายนัก" หวังคุณทรชนบ้านนอก จะเข้าใจในจุดนี้ด้วยนะครับ

ขอน้อมคารวะจากใจจริงครับ ท่านปรัชญ์ วลีพร และ น้อมรับคำสอนสั่งครับท่าน กระบี่ใบ้ไม้

ขอน้อมคารวะจากใจ

"ทรชนบ้านนอก"

น้อมคารวะและขอบคุณท่าน"ภูสุภา" ที่แจ้งให้ทราบครับ เมื่อคืนกรึ่มกรึ่มนิดๆครับ

.....

นี่หรือยุติธรรม                     ดำรงค้ำแห่งศักดิ์ศรี

ศาลแท้หาปราณี                   รวยจนมีแตกต่างกัน

ปีกว่าโดนจองจำ                     ทุกข์สุดช้ำแสนโศกศัลย์

จับแพะจัดฉากนั้น               งานสำคัญมันคงจริง

...

ขอน้อมคารวะจากใจ

"ทรชนบ้านนอก"

....

                       มาเยี่ยมครับ ตอนจบให้ข้อคิดดี  ทรชนบ้านนอกอย่าลืมนะครับในสำนวนต่อไป

อืม... คิดว่าผมคงลืมอะไรบางอย่าง

อย่างแรก ผมไม่ได้ดูละคร เลยไม่รู้ว่า "อีแพง" คือใคร พอคุณทรชนฯ บอกใบ้จึงถามเทพเจ้ากุ๊กกู๋ พอทราบว่าเป็นผีในละครเรื่อง บ่วง ก็ต้องตบอกผางเลย เราพลาดไปแล้วที่ไม่ทันดราม่าหลังข่าว เพราะมันแต่ดูดราม่าในข่าว เหอ เหอ

อีกอย่างที่ลืมคือ คำชม! คุณทรชนบ้านนอกเขียนกาพย์ได้ดีกว่ากลอน ขอชมด้วยใจ กาพย์นี้แสดงสำนวนได้ดีขึ้น บางวรรคบางตอนเกือบใช้ได้เช่น "ดีชั่วควรใคร่รู้ จึงควรคู่คำว่าคน" หากปรับสักนิดเป็น "ชั่วดีนี้ควรรู้  จึงควรคู่คำว่าคน" จะเริ่ดเชียว พัฒนาต่อไปครับ

(สิบอกให่ อิอิ)