รอยทางที่ย่างร้อย          หลากหลายรอยมีคุณค่า

รอยใจที่ได้มา                เป็นรอยฝันร่ำบรรเลง

ลับลิบเกินหยิบฝัน           ศรัทธามั่นนั้นคร่ำเคร่ง

ฟังเพียงแต่เสียงเพลง     ประดับใจในรอยทาง !

               ที่จริงนั้นฉันโดดเดี่ยว

ฉันอาจมีน้ำใจให้ใครบ้าง

แต่ทุกอย่างอย่าหวังคืนสักความหมาย

ฉันให้เขาเท่าที่รับซึ่งกลับกลาย

แปรเป็นเกิดตายวกเวียนวน

โลกให้ชีวิตฉัน

เท่ากับเติมความฝันปันมรรคผล

แต่ดวงตามืดมัวทั่วมณฑล

ไม่อาจค้นคว้าไขว่ใฝ่นิพพาน

ทางสายเปลี่ยวที่ฉันเลือก

มากปุ่มเปลือกแร้นแค้นไร้แก่นสาร

คว้าก็ดับรับก็หายร้ายกันดาร

เกินประมาณแม้ประมวลป่วนกมล

ฉันสั่งสมทรัพย์สินสารพัด

คอยขจัดความทุกข์ทุกแห่งหน

ยิ่งขจัดยิ่งกระจ่างสว่างวน

ผลักให้ใจถอยร่นทุกวี่วัน

ทีละศพทีละซากฉันซึมซับ

ดับและหลับเงียบหายคล้ายความฝัน

ชีวิตนี้เป็น-มีอยู่นิรันดร์

ทางไปข้างหน้านั้นฉันเดียวดาย

                        ปรัชญ์  วลีพร