ยี่สิบหกมินาสัปดาห์กลอนสุนทรภู่

บรมครูกาพย์กลอนอักษรสาร

ผู้ประพันธ์วรรณคดีมีตำนาน

ล้วนประพันธ์บทกลอนไว้สอนใจ

    อันนิราศต่างต่างนั้นมีมาก

ท่านเริ่มจากจดนึกบันทึกไว้

อย่างเช่นตอนหนึ่งนิราศไป

เมืองแกลงได้นายแสงผู้นำทาง

   เดินป่าฝ่าลัดเลาะสมัยนั้น

ยังกันดารพงพีมีเสือสาง

โดนทากกัดท่านบรรยายไปพลางพลาง

ระหว่างนั่งพักผ่อนนอนเอาแรง

    กระโดยเผาะเกาะผับกระหยับคืบ

ถีบกระทืบมิใคร่หลุดสุดแสยง

ปลดที่มือติดที่ขาระอาแรง

ทั้งขาแข้งเลิอดโซมชโลมไป

   อีกตอนหนึ่งในนิราศพระบาท

ท่านฉลาดเปรียบเทียบได้เฉียบหลาย

เพียงเดินผ่านทิวตาลขึ้นเรียงไป

เห็นชาวสวนเดินไปเก็บลูกตาล

    *เจ้าของตาลรักหวานขึ้นปีนต้น
เพราะดั้นด้นอยากลิ้มชิมรสหวาน
ครั้นได้รสสดสาวจากจาวตาล
ย่อมซาบซ่านหวานซึ้งตรึงถึงทรวง

   ไหนจะยอมให้เจ้าหล่นลงเจ็บอก
เพราะอยากวกขึ้นลิ้นชิมของหวง
อันรสตาลหวานละม้ายคล้ายพุ่มพวง
พี่เจ็บทรวงช้ำอกเหมือนตกตาล*

    ความจริงตกตาลมีโบราณพูด

ตอตาลตำตูดเปรียบปลุกสนุกสนาน

ท่านสุนทรร้อยแก้วแว่วประมาณ

ตาตี๋ตกต้นตาล ตอตาลตำตูด ตาตี๋ตาย