เธอนั่งมองท้องฟ้าริมหน้าต่าง                         แววตาว่างเหมือนใจจะไร้ฝัน

ห้วงคำนึงเย็นเยียบจนเงียบงัน                       ไม่อาจกลั้นน้ำตา...ยากชาชิน

                                                                                                .....

                      สายลมพัดรวงข้าวพลิ้วเป็นริ้วคลื่น       วันและคืนอันอบอุ่นยังกรุ่นกลิ่น

                ออด แอด ออด ลำนำไผ่ ...ยังได้ยิน             มือเปื้อนดิน ยิ้มเปื้อนหน้า ประสาจน

                 หยิบมงกุฎดอกหญ้าขึ้นมาสวม                  กอหญ้าร่วมเป็นแรงใจไม่หมองหม่น

                สมมุติเป็นเจ้าหญิงของทุกคน                      วารเวียนวน...แจ่มชัดอยู่...มิรู้คลาย

                  เสียงแม่กล่อมหลอมขึ้นซ้ำในสำนึก          รับ รู้สึก ไม่จืดจางไม่ห่างหาย

                มือพ่อเอื้อโอบอุ้มคุ้มอันตราย                      แน่นแฟ้นสายสัมพันธ์รักมั่นคง

                                                                                                .....

                 น้ำตาเธออาบลงตรงใบหน้า                          โชคชะตาไม่งดงามตามประสงค์

                ไม่ต่างอะไรกับ..ชีพดับลง                               อยู่ในกรง กามา มายา ลวง!

                                                                           .....

                พ่อส่งยิ้ม แม่ร่ำไห้ คราได้จาก                          ความจนพรากให้มาสู้อยู่เมืองหลวง

                สิทธิ์คนจนเขาหยามเกินถามทวง                      แม่ยังฝากคำห่วงจากดวงใจ

                 “อย่าลืมถิ่นบ้านเฮาเมื่อเจ้าห่าง                         ระยะทางขวางกั้นอย่าหวั่นไหว”

                เด็ดสะเลเตหอมพร้อมส่งไป                              “มอบให้ แทนสัญญา รักอย่าเลือน”

                                                                                 .....

                 เธอยิ้มหยัน...เย้ยน้ำตาที่บ่าไหล                       ไม่มีใคร ณ ที่นี่ ไม่มีเพื่อน!

                ไม่เคยลืมกำพืดตน ตามแม่เตือน                       แต่แม่จ๋า นี่เมืองเถื่อนเฉือนมารยา

                 ไม่ใช่หรอก! รุ่งเรืองเมืองสวรรค์                     เขาลือกันศิวิไลซ์ดังใฝ่หา

                 แค่วิมานผ่านห้วงภาพลวงตา                            แค่ชาวฟ้าจอมปลอมย้อมวิญญาณ

                  เล่ห์ลมปากหลากปมสังคมเน่า                         อบายเร้าระเริงยาวเกินกล่าวขาน

                ใส่หน้ากากกั้นจิตปิดสันดาน                     เทพหรือมารยากพินิจจะคิดรู้                       

                                                                                 .....

                 มาถึงแล้วนี่หรือ ? คือบางกอก                         เราบ้านนอกตื่นตาน่าอดสู

                วุฒิมอสามเป็นหลักย้ำคอยค้ำชู                        หวังจะอยู่ทำงาน...เพื่อบ้านนา

                                                                                   .....

                  เธอร้องไห้เกลียดกลัวทั่วความคิด                    เมื่อพลั้งผิดเพราะเพียงไร้เดียงสา

                 สะเลเตดอกน้อยย่อยอับปรา                             โดนย่ำยีบีฑา..คุณค่าคลาย

                 เป็นมหาหงส์เหิน..เดินทางฉาว                          สร้างกลิ่นคาวไม่เลือกรักแสนมักง่าย

                ถูกประณามหยามหมิ่นเจียนสิ้นอาย                   ผ่านผู้ชายร้อยพัน..เพื่อปั้นเงิน!

                 แม่ยังรอพ่อยังหวังเมื่อครั้งก่อน                          แววอาวรณ์สะท้อนตามยามห่างเหิน

                เมื่อได้ก้าวควรพร้อมจะยอมเดิน                          และเผชิญคำติฉินคนนินทา

                เพื่อบ้านหลังใหม่ให้แม่พ่อ                                  เพื่อสร้อยคอเส้นโตดูโออ่า

                เพื่อทีวี ตู้เย็น ดังเห็นมา                                          เพื่อเพิ่มค่าที่ดีของชีวิต

                 หอมดอกสะเลเต...คืนเหว่ว้า                                 ในจินตนา...อิสระ...ค่อยปะติด

                กลิ่นชื่นเชยเคยดมเคยชมชิด                                  หอมมาตามความคิดและจิตใจ

                 อยากเป็นสะเลเตขาว ณ ราวป่า                              ทรงคุณค่า งามศักดิ์ศรี ที่ยิ่งใหญ่

                ถ้าย้อนได้ขอเถอะนะจะกลับไป                            ไม่อยากให้ต้องเป็น...ดังเช่นนี้

                 ถึงบ้านเฮายากแค้นล้วนแสนเข็ญ                           ก็ยังเป็นพี่น้องทั่วท้องที่

                งามน้ำจิตน้ำใจมิตรไมตรี                                        เราต่างมีความจริงใจให้แก่กัน

                สะเตเลดอกเก่าดูเศร้าหมอง                                      น้ำตานอง...รอวันกลับให้รับขวัญ

                ทนกล้ำกลืน...ฝืน...ท้อ...วันต่อวัน                            ฝันหนอฝันยังไม่ถึงแม้ครึ่งทาง

                 ที่บ้านเฮาจะเข้าใจบ้างไหมหนอ?                            ถูกอาบทอจากโลกีย์จนสีต่าง

                สะเลเตสีดำ...เพราะอำพราง                                        ขอแค่ดินกลบร่าง...อย่าหมางใจ

                 เธอนั่งมองท้องฟ้าริมหน้าต่าง                                    หมดหนทางต่อเติมเพื่อเริ่มใหม่

                ไม่อาจเอ่ยอุทธรณ์อ้อนวอนใด                                    เมื่อใครใครตัดสินเปลือก..ที่เลือกดู