ลามลึก อย่างแรง สาวเหอ

พี่หลวง ละเมอ เพ้อถึง

ท่าน้ำ ป่ายาง ตราตรึง

เข้าเมือง มาจึง จากลา

แต่หลัง หัวเช้า ยกขึ้น

ตัดยาง จนมึน นะสาวหนา

เดี๋ยวนี้ สิพี่ จากมา

หวังเหวิด แก้วตา อย่างจัง

พี่มา ทำงาน สมเบี้ย

ไม่ได้ คลอเคลีย อย่างหวัง

เมืองหลวง อิรุง ตุงนัง

เก็บปี้ เก็บตัง จำทน

หวังไว้ วันไหน หลบบ้าน

ไปกอด นงคราญ อีกหน

เอือนแล้ว กรุงเทพฯ เอือนคน

พี่หลวง คนจน จำใจ

      นี่คือแง่มุมที่น่ารัก ของหนุ่มราศีกันย์

                              ขอบคุณมากนะครับ

ขอบพระคนอาจารย์ ด้วยความเคารพครับ

อุ้ย พิมพ์ ผิด

ขอบพระคุณ อาจารย์ ครับ

อิอิ

ก็ให้   รักแท้   มาแต่ต้น

ไม่ลด  ไม่ล้น  สักหนไหน

เป็นรัก  ข้นเข้ม  เต็มหัวใจ

รักจึง  ยิ่งใหญ่  ไม่จืดจาง

          ก็คิดถึง ติยะ  เชียงใหม่

     คิดว่าหายไปไหนหรือไม่ว่าง

     แอบถามเพื่อนเพื่อนก็งงเหมือนหลงทาง

     เปิดเว็บผ่าง.! พบทันทีดีใจครับ

ขออนุญาติต่อระครับอาจารย์ :)

• ริ้วริ้วผ่านม่านหญ้าคันนาแคบ                     ตะวันแอบ...หลังเมฆาฟ้าสีขาว

เหลืองเหลืองเรือง...ทิ้งพวงทุ่งรวงพราว       ลิบลิบเหลียวทอดยาวทุ่งข้าวทอง

• "เจ้าทุย"...ลุยป่ากินหญ้าอ่อน                     หลังเจ้าทุย...ถูกซ้อนด้วยเราสอง

โอนเอนโยกอ้อมลอดกอดประคอง                ฮัมเพลงร้องจากจินต์กลิ่นบ้านนา

• ใต้ร่มไทรใบครึ้ม....ดื่มความรัก                     เราทอถักวาดฝันวันข้างหน้า

มือกุมแน่นเอียงชายสบสายตา                       " ยืมผืนฟ้าสมรสจดทะเบียน "

                              ........................................................

• ปี้นปี้นปี้นปี้น....แตรลั่นรถคันใหม่                 จากเมืองกรุงเมืองไกลไอ้เศษเสี้ยน

ควันดำฟุ้งพุ่งแสบแทบอาเีจียน                      มันวนเวียนล้อมเร้าโฉบเอาใจ

•นัยตาเธอชอบพอความหล่อเท่ห์                   เธอหลงเล่ห์มายาคนหน้าใหม่

เธออยากมีเขาสนองอย่างว่องไว                   ฉันยากไร้...อกเดาะก็เพราะจน

•ไปเถอะเธอ...ถ้าวันนี้มีความสุข                     ที่นี่ทุกข์...อึดอัดเธอขัดสน

กระเซ้าอยาก"เข้ากรุง"เกินจะทน                    ไปยินยลความโหดร้ายเต็มสายตา

• ฉันจะลืม จะลืม ลืมทุกอย่าง                         ให้มันลาง เลือนไปอย่างไร้ค่า

ผู้หญิงสวยเหลือบาน ณ บ้านนา                     ให้ลมพา..."เสียงไอ้บ้านนอกไปบอกเธอ"

     ปีหน้าแต่งแน่บอกแม่ด้วย
แม้ว่ารวยเมื่อไรมิให้เก้อ
สามสิบแปดฝนฟ้ามาแล้วเออ
กลัวจะเผลอสามสิบเก้าเข้าอีกปี

    หนาวนี้หนาวเหน็บเจ็บในเนื้อ
ลมหนาวเหนือพัดล่องต้องกายพี่
ผึ้งคงหนาวเหน็บทรวงดวงฤดี
เราทั้งสองไม่มีที่แอบอิง

    เศรษฐกิจพิษพ่นจนถ้วนทั่ว
แค่เลี้ยงตัวยังยากลำบากยิ่ง
คนไร้ญาติขาดที่พักไร้หลักพิง
หมดปัญญาขอหญิงมากอดนอน

    สัญญา  สัญญา  สัญญา
ที่เคยว่าแน่วแน่แต่เก่าก่อน
ไม่เลือนลืมคำบอกหรอกบังอร
ยิ่งคิดยิ่งสะท้อนจนสะเทือน

    รอนะรอได้ให้รอไป
ส่วนตัวพี่ไม่มีใครแม้แต่เพื่อน
จะกี่วันกี่ปีอีกกี่เดือน
จะไม่ให้แก้มเจ้าเปื้อนน้ำตารอ...