มนุษย์มีใจสูง            ฤาชักจูงได้เฉกสัตว์

ปัญหาสารพัด               อยากชี้ชัดจึงใชชอน

   เรื่องใครตูไม่ยุ่ง        วันนี้มุ่งแต่เขียนกลอน

กาพย์ฉันท์อันสุนทร      เพลงอักษรอันพริ้งพราย

   เอ็งหางแต่ตูหัว          ตูมีตัวมิใช่ตาย

เอ็งคนก็คล้ายควาย       น่าเสียดายเคยผลักดัน

   สร้างงานประสานมือ   เป็นตูฤาจะให้หยัน

ไฟแรงแต่ไร้ควัน           ตูรู้ทันพวกปลาทู

   สอนใครนั้นไม่ยาก        เพียงอ้าปากก็เข้าหู

ผิดหาตำราดู                  ตูสอนตูดูยากเย็น

   ยกตนเป็นบัณฑิต         อ้างภาษิตดั่งตาเห็น

ขวานเอ๋ยช่างลำเค็ญ        ฟันถากเป็นแต่หัวตอ 

    อ้างธรรมเป็นพื้นฐาน                ในสันดานน้ำลายสอ

ขอทานนั้นรู้พอ                             แต่สอพลอรู้พลิกแพลง

    ลิ้นสัตว์ตวัดหู                           สองแฉกชูชั่วแสยง

ลิ้นคนบ่นตะแบง                           แยงยั่วเย้าเย้ยแยบยล

    เสียศีลทั้งเสียสัตย์                     เพียงเพื่ออัตตะของตน

หว่านพืชต้องหวังผล                     เพื่อพวกพ้องผ่องอำไพ

    ต่อหน้ามันยิ้มแย้ม                      ลับหลังแต้มความจัญไร

หางงอกยาวออกไกล                      จนใครใครเขาระอา

    คบพาลเพราะหลงผิด                 คบบัณฑิตอหิงสา

ใจเถื่อนเพื่อนขอลา                          กูเลี้ยงหมาดีกว่ามึง../