เช่นนั้นเพื่อน...ดอกไม้อธิปไตย

จะงดงามเยี่ยงไรในสงคราม!!!

                                                                                -๑-

อุบัติห้วงจักรวาลด้วยสารสรรพฯ                     ก่อกลับเกิดแสดงด้วยแสงสี

สุริยะธาตุสาดซ่านผ่านนาที                                              จึงเกิดมีหมู่หินและดินดาล

ลอยเหนือห้วงเวลา-อวกาศ                                               โลกธาตุต่อแดนแผ่นมวลสาร

สืบชีวิตสมมติสุดประมาณ                                                 ณ ห้วงบรรพกาลนั่นนานแล้ว

ก่อแต่กาฬผ่านแต้มแซมแสงสี                                          เกิดชีวีหลากค่ามณีแก้ว

กลอุบัติสัตว์หินทั่วถิ่นแนว                                                พร่างแพร้วสิทธิ์-หน้าที่ มีเท่ากัน

แผกผองพันธุ์สวยเด่นในเส้นสี                                  เหมือน-ต่างที่รูปรสกำหนดขัณฑ์

หากผสานผ่านกลเพื่อผลนั้น                                            จึ่งผันแผกรูป-เนื้อ เพื่อเกื้อกูล

                                                                                -๒-

เพื่อนเอ๋ย..เรามนุษยพันธ์นั้นสุดน้อย              เกิดดับกลับคล้อยค่อยลับสูญ

ธรรมชาติล้วนกำหนดกฏจำรูญ                                        เพื่อเพิ่มพูนสิทธิ์นั้นเท่ากันไป

เพื่อจะสร้างดุลยภาพหรือลาภยศ                                     รักษากฎหรือสร้างเกมเกษมไฉน ?

เพื่อสืบศักดิ์หรืออำนาจผงาดไกล                                     หรือเพื่อสานสิ่งใดในวันนี้!!?

จึงบางเพื่อนเคลื่อนทัพปรับกลสู้                                      ประกาศกู่นิยามใหม่ในวิถี

โอ...เพื่อจะก้าวนำหรือย่ำยี                                                จึงขยี้สิทธิ์อื่นอีกหมื่นพัน

หรือนี่....เพื่อน เพื่อจะขานผ่านอำนาจ                            ประกาศชื่ออ้างบนทางฝัน

รู้เถิดรวงรุ้งทองผ่องตาวัน                                           ไม่เกิดแต่ไฟกัลป์ที่ผันกราย

รู้เถิดเพื่อน...บางเพื่อนสะเทือนเศร้า                               ด้วยรูปเงาแห่งกาลที่ผ่านผาย

ซึ่งเพื่อนหนึ่งหยิบยื่นหมื่นอุบาย                                     จวบเวียนว่ายวังวนหนทางกาฬ

                                                                                -๓-

โอ้เพื่อนเอ๋ย... เราต่างล้วนมีสิทธิ์                      เพื่อจะคิดค้นฝันอันอ่อนหวาน

แต่ทุกสรรพสิ่งนี้มีตำนาน                                           ทั้งแก่นสารศักดิ์ศรีนี้เท่ากัน

หยุดเพื่อตรองดอกไม้งาม ณ ยามเช้า                               ล้วนแสงเงาอาทิตย์นิมิตฝัน

และน้ำค้างพร่างวิถีมณีอนันต์                                          นกจึงขานบทเพลงละเลงไพร

ศิลปะงามล้วนอ่อนไหวในเส้นสี                                     เกิดแต่ที่ผสานเป็นม่านใหม่

เช่นนั้นเพื่อน...ดอกไม้อธิปไตย                                       จะงดงามเยี่ยงไรในสงคราม!!!

                                                                                                                สมศักดิ์    บรรลุ

เห็นกระแส "พานแว่นฟ้า" กำลังมาแรงเลยเอางานที่เขียนไว้ตั้งใจส่ง(แต่ไม่ได้ส่งเพราะอ่านยังไง ๆ ก็รู้สึกว่าแข็งทื่อ พิกล ๆ) มาให้ช่วยวิจารณ์ครับ

ท่านผู้รู้ชี้แนะด้วยขอรับ