..ไม่มีใคร ผิดดอก บอกที่รัก

เส้นทางไกล เนิ่นนัก นานกว่าเห็น

อาจพบทาง ขวากหนาม ยากลำเค็ญ

ผุดผ่องเพ็ญ หรือเปล่า ใครเล่ารู้

..ไปเถิดหนา ไปดี เถิดที่รัก

คำนี้จัก อบอุ่น หวานคุ้นหู

ไปสิไป เป็นดาว พร่างพราวดู

ไม่อยากอยู่ ย่ำเก่า ก็เท่านั้น....

จะรู้ชั่วรู้ดีในชีวิต

เธอต้องรู้ทุกสิทธิ์ของทุกสิ่ง

มีความดีมีความงามมีความจริง

เวียนวนวิ่งเคลื่อนไหวในตัวเธอ

และยังมีสัจจะแห่งอัปลักษณ์

ที่คงจักอยู่ด้วยกันในนั้นเสมอ

เธอท้องหิว กินข้าว เธอหาวเรอ

ให้แรงใจค้นเจอสัจธรรม

ทุกคนมีของเน่าในลำไส้

เพื่อต่อลมหายใจทุกเช้าค่ำ

สรรพสิ่งเวียนวงเป็นกงกรรม

ดินที่เธอเหยียบย่ำก็ดวงดาว

ตอนเธอเล่านิทานให้พ่อฟัง

ฉันอาจยังคงยุ่งเรื่องหุงข้าว

เธอสวดมนต์นั่งเฝ้าเล่าเรื่องราว

ฉันต้มยาขมคาวให้พ่อกิน

เธอยกสรวงสวรรค์มาสรรเสริญ

เหยียดหยามเงินถากถางอย่างดูหมิ่น

เกลียดเหล็กเส้นซีเมนต์เหม็นกลิ่นดิน

รังเกียจหินยันค้ำเหย้าเสาวัดวา

เป่าลมปากเพื่อต่อลมหายใจ

อาจมิใช่เสริมเนื้อหนังสร้างมังสา

สิ่งบางสิ่งเคยอยู่คู่กันมา

กลับไร้ค่าเหลือเชื่อเมื่อเธอชัง

รักของเธอรักของฉันนั้นแตกต่าง

หรือต้องแตกแยกทางอย่างสิ้นหวัง

ก่อนต่างคนต่างล้มต่างล่มพัง

ถามอีกครั้งว่าทำไมไม่รักกัน

...ไปเถิดที่รัก...(ฉัน)ไม่อยากเห็น

ไม่อยากเป็นทางเลือกใครให้ผิดหวัง

ชีวิตเธอเธอเธอเริ่มใหม่ได้ร้อยครั้ง

ทิ้งฉันนั่งไว้ตรงนี้เถิดที่รัก

ไม่จำเป็นที่จะยื้อหรือทนอยู่

เพราะต่างรู้ว่าชีวิตเริ่มผิดหลัก

เดินบนทางคนละเส้นหยุดเว้นวรรค

ฉันของพักหัวใจไว้ตรงนี้

ถามคำเดียว...เพราะฉันนั้นทำผิด?

หรือเธอคิดนอกใจจึงหน่ายหนี

คนเชยเชยอย่างฉันมันไม่ดี

ไม่เหมาะที่จะรักใครหรือไม่จริง?

อาจเพราะความเป็นไปในอวกาศ

เรียงระนาดดวงดาวด้วยราวใหม่

ทำเธอ-ฉันแปลก แปร่ง เปลี่ยนแปลงไป

จึงถามใครทิ้งกันไม่มั่นคง

เคยเดินเคียงคู่กันเมื่อวันก่อน

บ้างต้องย้อนผิดทางบ้างก็หลง

ถึงวันนี้มีหนึ่งคนที่นั่งลง

ไม่เดินส่งกันไปถึงปลายทาง

ถามว่าใครทิ้งใครไม่ไปต่อ

ใครที่ขอเว้นระยะกะทิ้งห่าง

ใครขับไล่ใครนะจะเลิกร้าง

ไม่ใครก็ใครระหว่างเราสองคน

ใครมีใครไม่มีใครในใจอยู่

ใครก็รู้ในใจใครสับสน

ไม่มีใครไม่รู้ใครรู้ใจตน

คิดอีกหน ใครที่รัก ใครรักเธอ

โอ้โห

พี่ ๆ แต่ละคน กินกันไม่ลงจริง ๆ

ชอบ ๆ

ขอบคุณทุกความรักที่เป็นห่วง

จะเก็บไว้ในทรวงอยู่เสมอ

ที่ต้องบอกลาไกลไม่พบเจอ

เป็นเพราะเธอลืมฐานรักผ่านมา

เธอดูหมิ่นดูแคลนทุกความดี-

ที่พ่อมีพ่อฝากมากคุณค่า

เธอหมายล้มให้พ่อลบจบศรัทธา

แล้วสถาปนา"รัฐไทยใหม่" ช่างใจร้าย

.........

แฮ่ ๆ........ขอบคุณครับที่ร่วมแจม

อนิจจามาเห็นเป็นเช่นนี้

ย่อมเสียทีที่เธอเพ้อใจหมาย

"รัฐไทยใหม่"เมื่อสร้างก็วางวาย

ตะเกียกตะกาย ชายช้ำน้ำมือเธอ

แม้เกิดใหม่ชาติหน้าอย่าได้พบ

จะผลาญทรงองคาพยพหลบเสมอ

จะสังเวยแม่กาลีร่างบำเรอ

อย่าได้พบได้เจอเธอคนนั้น

ขอสาปแช่งด้วยแรงฤทธิ์อธิษฐาน

ทรมานผลาญใจให้โศกศัลย์

ลงนรกหม่นไหม้ในโลกันตร์

ไม่เห็นเดือนเห็นตะวันในทันใด

เจ็บกว่าเจ็บปวดกว่าปวดรวดร้าวจิต

เมื่อยิ่งคิดยิ่งแค้นคับอกไฉน

แต่ปางก่อนก่อกรรมเวรเป็นเช่นไร

เธอจึงได้รังควานสันดานทราม

เอาแต่วาดวิมานในอากาศ

ลืมความดีทุกปวงธาตุถึงเหยียดหยาม

เอาแต่สุขสบายตนจนลุกลาม

ตะกละตะกลามอวกาศ,วาดอารมณ์

เธอฟั่นเฟือนเบือนรักที่ร่วมสร้าง

ให้อ้างว้างร้างราพาขื่นขม

เธออยากนอน, นั่งแอ่นแท่นบรรทม

ในสังคมชั้นสูงดั่งยูงทอง

ไปเถิดไปสบายใจก็ไปเถิด

แม่นางงามอร่ามเลิศเชิดผยอง

ไปอยู่ในวิมานมาศวาดครรลอง

สมจิตปองไปเถิดไป....ให้ลืมกัน

              พระวรกายปิ่มช้ำ          โลหิตา

เทียวผ่อนทุกข์ประชา            ห่อนร้าง

ขวัญฟ้าคู่โลกา                     นคเรศ  ไทยเฮย

เพียงว่าฟ้าส่งสร้าง                สถิตย์ ณ แดนไทย