กลิ่นเกสรดอกราตรีที่พี่รัก         นั่งพิงพักใต้ต้นซุ่มชุมหอมหวล

เฝ้าคะนึงนึกถึงแม่เนื้อนวล          ใจพี่หวนคร่ำครวญหาทุกราตรี

ถึงอยู่นี่ตัวไกลหัวใจหวั่น          เฝ้าแต่ฝันทุกค่ำคืนถึงแม่ศรี

จำใจพรากจากกันร่วมแรมปี          ค่ำคืนนี้มีแต่จันทร์พันหมู่ดาว

เสียงเรไรดังเหมือนก่อนที่อ้อนเจ้า          ตัวพี่เศร้าไม่มีน้องสาวหน้าขาว

แม้ดวงจันทร์ส่องประกายสุกสกาว          มิแพรวพราวเท่าหน้าหวานของเจ้าเลย

ยิ่งมองฟ้าพานึกถึงเมื่อครั้งก่อน          จับมือซ้อนป้อนไออุ่นสุดเฉลย

เสียงหัวเราะของน้องยาแม่ทรามเชย          ยังอึงเอยดังก้องฟ้าทุกราตรี

พี่เดียวดายกลางสายลมฝนหนาวเหน็บ          สุดแสนเจ็บปวดรวดร้าวเปล่าสุขี

ทั้งเมื่อก่อนมองท้องฟ้าสุขเปรมปรีดิ์          แต่ไม่มีศรีสมรแสนโศกา

ย้อนเวลาที่มีน้องเป็นห่วงพี่          ย้อนนาทีที่มีนุชสุขหนักหนา

ย้อนอดีตไร้ทุกข์โศกนานา          ย้อนเวลาวิโยคเศร้าเร้าระบม

อันร่องรอยกาลเวลาทำลายพี่          อันสตรีหมดสิ้นรักสุดจะขม

อันความรักฝังลึกนึกนิยม          ทุกข์ระทมจมอดีตดิ่งนที

เมื่อฉุกคิดถึงเหตุการณ์ที่ผันผ่าน          หาสมานปรับเปลี่ยนทุกข์เป็นสุขศรี

เมื่อสิ่งใดผ่านไปแล้วย้อนไม่มี          ทุกนาทีล้วนมีค่าเหลือคนา

เพียงดาวเดือนเคลื่อนคล้อยจะกลอยกลับ          เพียงสดับรับฟ้าใหม่ใสสุขา

เพียงปลดเปลื้องปล่อยวางทางชีวา          ทุกเวลามีความสุขสุดสบาย